Lichtwerkers zijn al vele incarnaties onderweg.
In dit artikel ga ik het hebben over hun rol als daders in de tijd van Atlantis en de slachtofferlevens die daarna plaatsvonden; over de innerlijke conflicten die voortkwamen uit deze tegenstrijdige ervaringen en hoe ze uiteindelijk leidden tot de geboorte van het Christusbewustzijn.
Allereerst: wat is dualiteit? Dualiteit is de ontkenning van de innerlijke eenheid van het universum. Het is het geloof in de scheiding tussen mensen, en mens versus natuur; mannen tegen vrouwen, rassen tegen elkaar, naties in oorlog, de natuur die ons bedreigt en daarom moet worden onderdrukt. Dualiteit is het geloof dat we omringd zijn door vijanden die we moeten bevechten. Dualiteit is een mentale illusie die de mensheid gevangen houdt; een illusie die ontstaat wanneer ons denken niet meer gebaseerd is op liefde, maar op angst.
Atlantis was een beschaving die lang geleden ontstond toen een bepaalde groep kosmische zielen, die elders in het universum ontstonden, besloten op aarde te incarneren. Er waren toen al mensen op aarde, die je de aardmensen zou kunnen noemen. Zij hadden een wat andere innerlijke afstemming en een ander bewustzijn. Ze waren erg "nuchter" en voelden zich een deel van de aard van de aarde; ze zagen dieren bijvoorbeeld als gelijkwaardige medebewoners. Vanwege hun band met de aarde speelt de moederenergie een grote rol in hun psyche.
De Atlantische mensen waren meer kosmisch georiënteerd, ze waren zich bewust van hun oorsprong. Ze waren meer mentaal, meer intellectueel, ontwikkeld en ze hadden de krachten van het derde oog. Ze zagen er ook een beetje anders uit, ze waren langer en lichter van kleur en ze beschouwden zichzelf als superieur.
Het gevolg van hun incarnatie op aarde was dat er een klassenmaatschappij ontstond waarin de Atlantiërs de hogere klasse vormden, de heersende klasse. Ze waren onder andere hierheen gekomen om de aardbewoners te helpen en te beschermen. Maar ze keken ook neer op die aardbewoners en beschouwden ze als minder ontwikkelde wezens die moesten worden onderwezen en verlicht.
Je kunt wat toen gebeurde vergelijken met wat er veel later in de menselijke geschiedenis gebeurde – geïnspireerd door onbewuste herinneringen aan Atlantis – tijdens het tijdperk van de kolonisatie. De blanke kolonisten zagen zichzelf als degenen die kwamen om de 'wilden' te verlichten, te kerstenen en moderne beschaving bij te brengen. Ze zagen deze opdracht zelfs als “de last van de blanke man”: het was de plicht van de blanke om de rest van de wereld te verlichten.
Pas later begon men te begrijpen dat we veel kunnen leren van deze zogenaamde “wilden”: hun band met de natuur, het sjamanisme, de spiritualiteit van indianenstammen, en van een land als India dat veel mensen bracht en nog steeds brengt. nieuwe inzichten in onze westerse samenleving. De idealen van de Verlichting die onze samenleving zo ingrijpend hebben veranderd, zijn ontstaan in de ontmoeting met Indiërs die vaak weinig sympathie hadden voor de hiërarchische en op materieel gewin gerichte samenleving van de Europeanen. "Vrijheid, gelijkheid en broederschap" is geen Europese uitvinding.
We beginnen nu in te zien dat deze kolonisatie immens leed en ellende heeft gebracht voor de gekoloniseerde volkeren. Dit is een herhaling van Atlantische thema's. Ook de Atlantiërs dachten vooruitgang en beschaving te kunnen brengen en handelden vanuit een zekere arrogantie en een gebrek aan waardering voor de waarde van de bestaande 'primitieve' culturen.
Op een gegeven moment kwam er een einde aan die Atlantische beschaving. Dit was deels te wijten aan krachten van de aarde (natuurrampen), en deels ook door een groeiend besef van de Atlantische mensen zelf dat ze het verkeerde deden en het tegenovergestelde bereikten van wat ze bedoelden. Het resultaat was dat de Atlantische beschaving instortte.
Daarna, in volgende incarnaties, vermengden de Atlantiërs zich met de aardse mensen. Ze werden er een deel van. De langdurige Atlantische beschaving, die ongeveer honderdduizend jaar duurde, had echter een diepe psychologische impact. Het fungeerde als een soort energetische mal voor toekomstige samenlevingen.
Aardse mensen begonnen de cultuur van hun vorige opperheren te imiteren en probeerden Atlantis opnieuw te creëren in hun manier van leven en werken. En daarmee werden ook de fouten van Atlantis herhaald. Ze hadden zich de dualistische ideeën eigen gemaakt die ontstonden ten tijde van Atlantis.
DE PSYCHOLOGISCHE ERFENIS VAN ATLANTIS
Ik noem hier drie voorbeelden van dualistische denkwijzen die hun oorsprong vonden in Atlantis, denkwijzen waar we nog steeds mee worstelen.
De oprichting van een heersersklasse
Om te beginnen internaliseerden de aardse mensen het idee van een Atlantische heersende klasse. Deze internalisering leidde tot het ontstaan van adel uit elkaar, een klasse mensen die vanwege hun bloed en afkomst speciale rechten hadden. Dit was een heersende klasse van mensen die speciaal van geboorte waren en vaak, zoals bij de farao's van Egypte, zelfs als goddelijk werden beschouwd. Goddelijke krachten werden aan hen toegeschreven vanuit een herinnering aan de derde oogkracht van de Atlantiërs.
Die adel, met het koningshuis als hoogste adel, is er vandaag nog steeds. Op basis van erfelijkheid worden mensen boven anderen geplaatst en koning of koningin genoemd. Het feit dat de invloed van royalty's afneemt, toont aan dat de mensheid zich aan het bevrijden is van de psychologische gevolgen van Atlantis. Toch zit het hiërarchische idee dat bepaalde mensen beter zijn dan andere diepgeworteld en is het nog steeds de oorzaak van veel onrecht en leed.
Die heersers zelf waren vaak meer bezig met het uitbreiden van hun macht door middel van oorlogen en zelfverheerlijking dan met het verbeteren van het welzijn van hun onderdanen. Hun overtuiging dat ze door God waren uitverkoren om over anderen te heersen, hielp hen niet.
Onderwerping van de natuur
Een ander resultaat van Atlantis is het idee dat de aarde iets is dat gecontroleerd moet worden. De Atlantiërs hebben zich nooit echt een deel van de aarde gevoeld; ze wisten dat ze een andere oorsprong hadden en identificeerden zich met die kosmische oorsprong. Ze keken neer op de aarde en geloofden dat de aarde en de natuur onder controle moesten worden gehouden. En door dit te doen, creëerden ze een groeiende spanning met de natuur die uiteindelijk tot een noodlottige uitbarsting zou komen en de ondergang van Atlantis zou veroorzaken.
In onze tijd heeft dit geloof geleid tot een vervreemding van de mens van de natuur. In hun streven om de Atlantiërs te imiteren, vergaten de aardbewoners wat ze hadden gekregen: een diepe band met de aarde en al haar levende wezens. Dit verklaart ook de soms bizarre tegenstellingen van de moderne mens. Mensen kunnen zielsveel van hun huisdier houden en toch vlees eten uit de vleesindustrie waarin dieren gruwelijk worden mishandeld. Mensen besteden zoveel van hun energie aan het sussen van hun baas en niet aan hun kinderen en familie. Overal om ons heen zien we botsingen tussen oude energetische patronen afkomstig uit Atlantis en de natuurlijke energieën van aardse mensen.
Hiërarchische spiritualiteit en het valse eenheidsbewustzijn
Nauw verwant hiermee, en van groot belang, is het feit dat de aardbewoners, in navolging van de Atlantiërs, een hiërarchische vorm van spiritualiteit tot stand hebben gebracht. Omdat de Atlantische zielen zich sterk identificeerden met hun kosmische oorsprong, was hun beleving van spiritualiteit sterk gericht op de kosmos, het buitenaardse. De aarde zelf, de aardse natuur, werd als minder beschouwd. Dus introduceerden ze in wezen een dualistische spiritualiteit.
We leven vandaag met deze erfenis. De meeste spirituele leringen uit zowel het Oosten als het Westen veroordelen het aardse, het zinnelijke, het fysieke en de seksualiteit. Het is de bedoeling dat je deze overstijgt en je concentreert op 'het sublieme', het buitenaardse; het aardse is het lagere, het wereldse. Dat is in wezen Atlantisch bewustzijn, dat gericht is op de kosmos. Het is gericht op het onderwerpen van de aarde en het verkondigt ook het idee van een hogere klasse die "het volk" erover zal leren.
Deze hiërarchische spiritualiteit bevordert vaak een vals idee van eenheid. Voorbeelden hiervan zijn:
Er is één God, maar er is ook de duivel.
Er is een hemel, maar er is ook een hel.
Alles is één, maar je ego, je persoonlijkheid maakt daar geen deel van uit.
We zijn allemaal één, maar sommigen zijn meer 'één' dan anderen, en sommigen behoren helemaal niet tot die eenheid.
Alles is één, maar de aarde maakt er geen deel van uit en het leven op aarde houdt ons weg van die eenheid.
Alles is één, maar we moeten de buitenwereld loslaten; het maakt er geen deel van uit.
Het is heel simpel: als alles één is, behoort alles tot die eenheid. Persoonlijkheid, ego, spel, geld, illusies, seksualiteit, aarde, innerlijk, uiterlijk, tijd en ruimte – alles wat een naam heeft behoort tot die eenheid en mag gezien en bemind worden en heeft betekenis. Je ergens tegen verzetten, iets ontkennen, leidt altijd tot dualiteit, en het geloof in dualiteit leidt tot psychische spanningen en tot innerlijke en uiterlijke conflicten.
De gevolgen van dualiteit zijn dramatisch: onderdrukking van de eigen seksualiteit, onderdrukking van een natuurlijke spiritualiteit en creativiteit, en het ontstaan van diepe gevoelens van schuld, schaamte en minderwaardigheid bij mensen. Het leed en de psychologische schade die deze ideeën hebben aangericht, zijn bijna niet te bevatten. Niet alleen de grote wereldreligies zijn hier debet aan, maar overal zien we ‘verlichte’ goeroes die het eenheidsbewustzijn prediken en ondertussen hun leerlingen seksueel misbruiken.
Het waren vooral de Atlantiërs zelf die, gereïncarneerd na de val van Atlantis en zich nu bewust van hun fouten, in botsing kwamen met deze hiërarchische ideeën. Ze kwamen in opstand tegen hun eigen erfenis en werden daarvoor meestal veroordeeld door de samenlevingen waarin ze leefden. Ze gingen van heerser naar vervolgde, van dader naar slachtoffer.
DE CONFRONTATIE MET HET VERLEDEN
De weg na Atlantis was niet gemakkelijk voor de Atlantische zielen. Het leven tussen de aardse mensen, en onder de energetische last van Atlantis, waren pijnlijke ervaringen voor deze zielen. Het werd een pad van zelfontdekking, maar ook een pad naar echt onderwijzen. Het was een confrontatie met het verleden.
Zoals hierboven vermeld, leefden de structuren en ideeën die de Atlantiërs hadden gecreëerd voort in de aardse mensen na de val van Atlantis. Ze hadden deze concepten geïnternaliseerd: de ideeën van hiërarchie en klasse, en de onderwerping van de natuur; het idee van een opwaartse spiritualiteit en het verwaarlozen van de lagere chakra's.
Het bleken structuren te zijn die de voormalige Atlantiërs, zowel vanwege hun natuurlijke arrogantie als vanwege hun groeiend hartbewustzijn, totaal niet konden verdragen. Ironisch genoeg botsten zij het meest met de hiërarchische ideeën en sociale structuren die ze ooit hadden gecreëerd. Ze werden de rebellen, de buitenstaanders, de revolutionairen – en ook de heksen die op de brandstapel stierven.
Psychologisch vond er echter een zeer waardevolle ontwikkeling plaats: ze begonnen zich te identificeren met aardse mensen; ze zagen hun warmte, hun menselijkheid, hun liefde voor hun kinderen. En ze zagen wat het systeem met hen deed. Voor het eerst ontstond er echte liefde en begrip tussen hen, iets dat in de dagen van Atlantis ontbrak. De eerste stap naar echt onderwijs was gezet.
VAN ATLANTA NAAR LICHTWERKER
De fundamentele fout die Atlantiërs maakten, was dat ze mensen bewust wilden maken van hun goddelijkheid door hen externe autoriteit op te leggen. Dat werkte niet; de mensen gingen alleen nog geloven in een (goddelijke) autoriteit buiten henzelf.
Pas toen ze tussen de aardse mensen gingen leven, en vaak zelf slachtoffer werden, begonnen ze van binnenuit contact te maken met de aardse werkelijkheid en dingen van binnenuit te veranderen. Pas toen vervulden velen hun spirituele missie. Door trouw te blijven aan zichzelf, ondanks vervolging, ondanks de brandstapel, lieten ze de mensen iets zien. Namelijk dat er een innerlijke kracht is, een innerlijke autoriteit en goddelijkheid die niet kan worden onderdrukt door uiterlijke macht. Daarmee lieten ze zien wat spiritualiteit werkelijk inhoudt. Hun innerlijke licht toonde zich in hun machteloosheid: een innerlijk licht dat vrij is van autoriteit.
Slachtofferschap kreeg betekenis.
Zo werden Atlantiërs de leraren die ze altijd al wilden zijn, ze werden lichtwerkers. Het tijdperk van de Verlichting begon. De mensheid begon zich te bevrijden van haar mentale ketenen.
Om de overgang van Atlantis naar lichtwerker bewust te voltooien, zijn er drie stappen nodig.
1) Slachtofferdenken loslaten
Slachtofferdenken impliceert dat er een dader is. Die daders zijn natuurlijk de huidige machthebbers. Achter die heersers worden vaak duistere, soms buitenaardse samenzweringen vermoed. In zekere zin, wat juist is, is alleen de plot de energie van het verleden, van Atlantis. De Atlantiërs zelf zijn de samenzwering waar ze tegen vechten. De boosdoener zit niet in de buitenwereld, maar in zichzelf.
De overgang van Atlantisch naar Christusbewustzijn kan gemaakt worden door liefdevol het Atlantische in jezelf te omarmen vanuit het Aardse bewustzijn, het Atlantis te wijzen op de kracht en harmonieuze schoonheid van de natuur. Kijk naar de Atlantische in jezelf en zeg: “Kijk naar de wijsheid van een indianenstam, de intuïtieve verbinding met de natuur. Voel dat het licht in alles zit, zelfs in elke steen. Voel wat eenheid betekent, dat werkelijk alles tot die eenheid behoort, ook de onderste chakra's, maar ook seksualiteit en emotionaliteit. Voel de natuur, voel de liefde van de aarde.”
2) Loslaten van het superioriteitsdenken
Door de Atlantis in jezelf te herkennen en te omarmen vanuit de wijsheid die je nu hebt opgedaan na al die incarnaties, ontmantelen we de ideeën die de Atlantiërs naar de aarde brachten en waar de aarde vandaag de dag nog steeds onder lijdt: de superioriteitsgedachte; denken dat je weet hoe je het voor anderen moet doen.
Ieder mens heeft een ziel en op een diep niveau volgt ieder mens zijn pad. Je kunt voor een ander nooit weten hoe dat pad loopt, welke ervaringen, soms lastig, iemand opzoekt en wat zijn beweegredenen zijn. Als iemand onderweg advies nodig heeft, zal hij erom vragen. Veel mensen die zichzelf spirituele meesters noemen, trekken anderen in wezen weg van hun zielspad. Een goede leraar geeft zijn leerlingen vertrouwen in hun innerlijke autoriteit en maakt zichzelf zo snel mogelijk overbodig. Zolang je niet Alles bent, zolang je niet de Ene bent, kun je de keuzes en het pad van een ander nooit volledig begrijpen.
3) Innerlijke dualiteit overstijgen
We zijn zowel dader als slachtoffer geweest. We kunnen tot een liefdevolle synthese van beide komen als we begrijpen dat dualiteit niet iets is van de buitenwereld, maar van onze eigen binnenwereld. Zowel dader als slachtoffer zitten in ons. Het slachtoffer is uiteindelijk geen slachtoffer van een externe dader, maar van een dader in onszelf. Na een lange reis van vele eeuwen vond de daderenergie zijn weg terug naar ons. We overstijgen die innerlijke dualiteit door liefdevol te kijken naar de dader in ons. Hij begon met de beste bedoelingen: zijn licht en kennis verspreiden. Tegelijkertijd is dat het begin van de fout: de overtuiging dat anderen de weg niet alleen kunnen vinden; dat ze verloren zijn zonder jou, omdat jij beter weet en de juiste weg ziet.
Zo werd de helper de dader, en uiteindelijk komt die daderenergie weer bij je terug. Bijna alle structuren waarmee lichtwerkers in deze wereld in botsing komen, rigide kerkelijke en seculiere autoriteiten, organisaties die de aarde uitbuiten, enz., zijn op een bepaald moment in een nu vergeten verleden door henzelf gecreëerd. De manier om die organisaties te ontmantelen is niet ertegen ten strijde te trekken, maar hun voedingsbodem weg te nemen door liefdevol te vergeven en de dader in jezelf te integreren. Dit is wat we het Christusbewustzijn noemen.
CHRISTUS BEWUSTZIJN
Christusbewustzijn is eenheidsbewustzijn. Het is de erkenning dat dezelfde goddelijke oorsprong aanwezig is in alle levende wezens. Het Christusbewustzijn omvat een onvoorwaardelijke liefde voor alles – en alles betekent echt alles . Dus niet: het hogere bereik je alleen als je iets wegdrukt, als je het aardse onderdrukt en ‘nee’ zegt tegen het aardse. Houd van je vijanden; hou van alles waarvan je denkt dat het er niet bij hoort, want het hoort er wel bij.
In diepere zin wordt het Christusbewustzijn geboren uit het huwelijk tussen Atlantiërs en aardse mensen. De Atlantiërs hadden de kosmische afstemming, de aardse zielen de afstemming op de aarde en de natuur. Liefde, en de integratie van beide afstemmingen, komt voort uit een gelijke ontmoeting van beiden, de gelijke waardering van het aardse en het kosmische. Het zien van de ongelooflijke rijkdom van de buitenwereld met haar prachtige natuur en erkenning van de innerlijke goddelijkheid: waardering voor het grote en het kleine.
Het is de combinatie van het geloof in het goddelijke in de mens (Atlantisch) en het geloof in de gelijkheid van alle mensen (aards). De spiritualiteit die hieruit voortkomt is de herkenning van het goddelijke in alles: een waar eenheidsbewustzijn.
De geboorte van het Christusbewustzijn is uiteindelijk ook de diepere esoterische missie van de Atlantiërs geweest. Ze kwamen naar de aarde met de bedoeling de aarde te helpen, haar te beschermen tegen vijandige krachten en de mensen hier te verlichten. Maar diep van binnen wisten ze ook dat ze zelf iets te leren hadden op aarde: emotionele warmte, verbinding met de aarde en de natuur, leven in het nu – en dat dit het pad naar het Christusbewustzijn was.
Het geheim van het Christusbewustzijn
We maken een onderscheid tussen de binnen- en buitenwereld, maar voor het Christusbewustzijn bestaat zo'n onderscheid niet. De buitenwereld is een weerspiegeling van onze binnenwereld, liefde in onze binnenwereld leidt tot harmonie in de buitenwereld. Innerlijke strijd creëert dualiteit in de buitenwereld.
Die innerlijke wereld is niet beperkt tot het heden: zodra we het verleden integreren en er innerlijk vrij van worden, straalt het uit naar alle levens die we ooit op aarde hebben ervaren. Door liefdevol de dader in ons te integreren, de Atlantis in ons, ontmantelen we de machtsstructuren uit een ver verleden.
Het geheim van het Christusbewustzijn is dat het niet alleen iets van het nu is, het is een liefdevol bewustzijn dat door al onze incarnaties stroomt en genezing brengt. Een liefdevolle golf die alle facetten van ons raakt, waar ze zich ook in tijd en ruimte bevinden. Het tilt de hele geschiedenis naar een ander bewustzijn.
EINDELIJK
We hebben een lange weg afgelegd. We leefden eerst als superieure heersers van de aardse mensen, en we zadelden ze op met ideeën en structuren die hen vandaag de dag nog steeds hinderen. Toen begonnen we onder hen te leven en begonnen we tegen die structuren te vechten; tegen de machtsstructuren, de hogere klassen, tegen de opgelegde hiërarchische spiritualiteit die de seksualiteit veroordeelde en het aardse onderdrukte. Nu gaat het erom het Christusbewustzijn te omarmen, beide krachten samen te laten komen en te voelen dat we daarin de eenheid vinden. Het Christusbewustzijn wordt geboren uit het huwelijk van het aardse en het kosmische. Het komt voort uit het overstijgen van de innerlijke dualiteit, die van zowel dader als slachtoffer.
Het Christusbewustzijn wordt geboren wanneer we de innerlijke strijd loslaten; het komt voort uit het besef dat alles in ons erbij hoort en naar liefde verlangt. Het wordt geboren wanneer we liefde geven aan alles in onszelf; het wordt geboren uit de harmonie die dan ontstaat.
Het is een genezend bewustzijn dat zijn licht niet alleen in het heden verspreidt, maar op elk moment dat we hier leefden en ademden.
Het is liefde die tijd en ruimte overstijgt.
**Vertaald door Maria Baes, Frank Tehan en Pamela Kribbe – Bewerkt door Frank Tehan
