Jaren geleden, toen ik nog in het ziekenhuis werkte, stond een 'wakkere' collega huilend voor mij.
"Annemarie, stop alsjeblieft met het inenten van je kinderen. Ik weet dat jij er diep in jezelf voor open staat en daarom vertel ik je dit," zei ze.
Zelf bevond ik me op dat moment nog in de snooze-stand. Terwijl mijn oudste zoon al enige tijd aan mijn 'opgelegde' overtuigingen rammelde, zo werd de jongste zoon na zijn in.en.ting ziek. Hij had last van een fikse oorontsteking en was op z'n zachtst gezegd 'niet happy'. Zijn hoogrode wangen en verdrietige waterige oogjes legde ik op foto vast. Op de prikplek op zijn bovenbeen bevond zich een harde rode schijf. Ik weet nog dat ik me afvroeg of het niet beter was uit het stramien van het con-ster-natiebureau te stappen, te stoppen met de prik.ken en mijn eigen gevoel te volgen.
Mijn twijfels besprak ik met deze 'wakkere' collega. Zij was iets ouder dan ik en ze vertelde voordat ze mijn collega werd in het buitenland, op een lab.oratorium in Zwitserland, te hebben gewerkt. Zij vertelde ook dat de inhoud van de prik.ken dubieus is en dat één van de ingrediënten foetaal weefsel uit meisjes foetussen betreft. Dat er op deze manier op celniveau met de mensheid wordt gerommeld en dat mannen daarmee in de loop der tijd steeds vrouwelijker zullen worden.
Haar verhaal nam ik als zoete koek aan. Niet zozeer om de inhoud want ik vond het vooral extreem bizar maar het feit dat ze huilde raakte mij tot in de kern van mijn ziel.
Die dag besloot ik mijn kinderen nooit meer in te enten en mezelf in deze materie te verdiepen. Dat was ergens eind 2012.
Een paar jaar later gaf ik les. Fysieke zelfverdediging aan kinderen van 6 tot 10 jaar. Ik had drie groepen van 10 kinderen. Bijna allemaal hadden ze een rugzakje. Kinderen met labels als AD(H)D, iets in het gebied van ASS of die gewoon 'anders' waren.
In één van die groepen zat een jongetje. Hij was 8 jaar en 'anders'. Hij droeg oorbellen, roze kleding, had nagellak op vingers en tenen en kwam op een roze fiets naar de sportschool. Ondanks zijn opvallende verschijning gedroeg hij zich onopvallend door zich terug te trekken en weinig aandacht te vragen. In de groep had hij geen aansluiting en hij vroeg alleen om mijn hulp bij het in- en uitdoen van zijn oorbellen.
Op een dag kwam zijn vader na de les bij mij en vertelde hoe ongelukkig zijn zoon als jongen was. Iets wat er al van jongst af aan in zat. Het kind wilde zo niet verder met zijn leven en was depressief. De situatie dreef de ouders tot wanhoop en had ze doen besluiten hun zoon voor een transitie op te geven. Een intensief traject voor kinderen die een geslachtsverandering willen ondergaan. Het gesprek met de psycholoog stond gepland.
Deze casus is mij altijd bij gebleven. Voor mij was het duidelijk dat we niet met een hype of invloeden vanuit msm hadden te maken. Ik ervoer het als iets dat van binnenuit kwam. Deze jongen voelde zich een meisje en dat was te merken in heel zijn doen en laten.
Via social media vernam ik onlangs dat die jongen inmiddels als meisje door het leven gaat. Ik moest daarbij aan die huilende 'wakkere' collega denken over wat ze zei.
De laatste tijd is er veel om te doen betreft mannen die op vrouwen (willen) lijken. Althans, er wordt nogal wat ruchtbaarheid aan gegeven. Het is alsof het een hype is dat door de media wordt gestimuleerd.
Besef echter het volgende. Iets kan niet extern gestimuleerd worden wanneer er intern niks getriggerd wordt. Met andere woorden, een man wordt geen vrouw omdat iemand hem dat 'aanpraat'. Daar is meer voor nodig. Namelijk intern iets 'installeren' wat op enig moment door iets externs wordt 'geactiveerd'.
Ik laat mij zelden uit over deze (achterliggende agenda dienende) beweging die momenteel gaande is. Toch wil ik het graag eens belichten.
Bekijk het niet per individu of extern maar zie hoe het collectief intern wordt 'gemanipuleerd' en hoe er op celniveau aan de mensheid wordt gesleuteld. Dit is niet iets van nu en gaat een aantal generaties terug. Vanaf de introductie van die prik.ken. Elke daarop volgende generatie werkt het 'middeltje' door. Daarmee gaat dit dus iedereen iets aan.
Zelf ben ik nog altijd dankbaar dat die huilende 'wakkere' collega van destijds mijn snoozeknop heeft 'ontmanteld'. Je ziet iets pas wanneer je het doorhebt. Ook ik draag daar graag een steentje aan bij.
In allesomvattende Licht en Liefde.
