Als fibromyalgie kon praten ♥ Denise Diekstra ♥

Als fibromyalgie kon praten ♥ Denise Diekstra ♥ Lichtwerkers Nederland

Als fibro kon praten en woorden zocht jou te vertellen om twintig stappen terug te nemen, had het waarschijnlijk niet zo hoeven te schreeuwen, als vertaling van de pijn die je in je lichaam voelt.

 

Het lichaam dat niet doet wat jij wilt en niet meer kan wat jij wilt, omdat jouw sterke wil nog altijd de neiging heeft te willen winnen van een gevecht, wat je nooit zou kunnen winnen, op deze manier.

 

Als fibro kon praten, zou het zich kenbaar kunnen maken aan jouw omgeving, zodat jij jezelf niet meer hoeft te verdedigen, omdat het niet begrepen wordt, als je niet zichtbaar in het gips zou zitten en er wel rekening met je wordt gehouden.

 

Jij, die van de buitenkant gezond lijkt te zijn in combinatie met die glimlach op je gezicht, dat het wel goed met je gaat, omdat je niet keer op keer in herhaling wil vallen, dat het zwaar is, om te leven zoals jij leeft, terwijl je van binnen implodeert van verdriet, terwijl jij je tranen tegenhoudt.

 

Als fibro zich kon laten zien en zich kenbaar kon maken aan de buitenwereld, zou je paars en blauw kleuren, zoals de bloeduitstortingen en kneuzingen, die alleen maar zichtbaar zullen zijn, voor degene die ze draagt. Een spectrum van kleur dat zich doet verschuiven en zich vast wil bijten op de plaatsen, waar jij teveel van de wereld op je schouders neemt, vertaalt in het verdriet dat je vasthoudt van binnen, omdat je denkt de wereld niet te kunnen veranderen, maar ook omdat je nauwelijks kan accepteren, hoe de wereld nu is.

 

Als fibro het kruis zou zijn dat je zou dragen zoals de stijve nek en schouders, van alle lijden en zorgen om je heen en je herhaaldelijk de pauze knop indrukt, zodra er weer een gevoel binnenkomt wat niet welkom is van jou. Je parkeert de gevoelens maar voor een later moment. Als het maar niet nu is, want nu, is het eigenlijk al teveel, wat zich vast zet in je systeem.

 

Als fibro écht (h)erkent zou worden en bevestigd zou worden, door een buitenwereld, die een reflectie is van jouw binnenwereld, hoop je erkenning te krijgen voor iets wat voelt als een slopende ziekte, waar je nooit meer vanaf zult komen en waar je maar mee moet leren leven, als je blind vertrouwt op iets buiten jou, een arts die jou dat mededeelt, tussen neus en lippen door.

 

Eindelijk herkenning, zodat jij zelf jouw grenzen niet hoeft aan te geven, omdat je eigenlijk liever wilt dat een ander het voor jou op kan lossen of in ieder geval draaglijker kan maken. Omdat je moeite hebt om voor jezelf op te komen en niet durft te doen wat goed voelt voor jou. En intussen sukkel je wanhopig verder op de gebroken benen, die een gekneusde romp dragen, terwijl de roos in jou zijn blaadjes verliest.

 

En elke morgen, waarin je mag ontwaken, in een lichaam dat pijn doet, na het beklimmen van een steile berg, nadat je jezelf hebt laten overrijden door een bus en daarna nog een tractor, met zijn volle gewicht, houd jij die onderdrukte tranen tegen, omdat je weet dat je sterk moet zijn en gelooft, dat alleen de allersterkste onder ons de fibro kunnen dragen.

 

Als fibro te zien zou zijn op röntgenfoto's, kon fibro eindelijk terecht worden gesteld als de ultieme zondebok, de absolute oorzaak van jouw stille lijden, die hij in feite nooit is geweest. Er had nog een reden bijgekomen hem te lijf te gaan, met de laatste energie die je nog lijkt te hebben, als uitnodiging voor meer verzet, meer woede, in jouw systeem, terwijl jij je strijdend ten onder voelt gaan.

 

Als fibro kon praten, maar jij niet kon luisteren, omdat je vergeten bent hoe het is om echt te luisteren naar je innerlijke stem, omdat de maatschappij andere dingen van jou verwacht, voel jij je steeds meer wegzakken in een put, die geen bodem lijkt te hebben en waar elke lichtstraal lijkt te ontbreken, terwijl jij het gevoel hebt jezelf te moeten beschermen tegen een buitenwereld, die vindt dat jij je aanstelt. Eigenlijk zou je best nog wel een baan van 32 uur naast je huishouden, vol moeten kunnen houden, al is het zittend, aldus een onbewust en gecontroleerd UWV.

 

Als fibro kon praten, want praten doet het, zullen zijn woorden blijven ratelen in je hoofd, omdat je niet weet hoe je een meester kunt zijn over jouw gedachten, dat dit jouw leven is en dat je ermee moet leren leven, als je vingers krom trekken van de pijn en een stoot van een hamer op je teen aangenamer lijkt. Veelbelovende betekenisloze woorden die je voor waarheid hebt aangenomen in je energie, ze eigen hebt gemaakt als jouw overtuiging, die jouw realiteit in stand lijkt te houden.

 

Deze laag trillende gedachten, de oordelen die je hebt over jezelf en de buitenwereld, als ook het opgeven van je dromen, het niet kunnen volgen van je passie, omdat je deze nooit meer waar zou kunnen maken, met een lichaam die je in de steek lijkt te laten, lijken het levenslicht uit je ogen te blazen, de twinkel gedood. Vast in een cirkel zonder einde.

 

Je luistert niet als fibro zich kenbaar maakt, omdat je vergeten bent hoe het is, om te luisteren naar je gevoel. Misschien weet je zelfs niet meer wat je voelt, als het lijkt of de scheidingslijn ontbreekt, tussen de binnenwereld en de buitenwereld. Wel, luister je naar die gedachten, die je denkt te zijn, maar die je niet bent, niet wetend dat die gedachten een rol spelen, die het lijden verergeren, het spel dat we op de aarde uitspelen.

 

En terwijl fibro tegen je schreeuwt, want schreeuwen doet het, in alle hevigheid van de pijn, dan stop je niet maar ga je verder, omdat je verder hoort te gaan met je leven, dat eigenlijk geen leven meer te noemen is, maar je niet bij de pakken neer kunt gaan zitten. Elk moment één van afweging, dat het je lijkt te dwingen te moeten kiezen tussen een stofzuiger door het huis of het bereiden van een maaltijd en jij je afvraagt hoe nu de dag nu weer door moet komen. De dans die je alleen lijkt te kunnen ontspringen, als je ''uit je bewustzijn'' bent en slaapt, als je niet stijf wakker wordt van de pijn.

 

En dan, als de fibro staat te blèren, als jouw lichaam staat te blèren, het gegeven voertuig dat een dienst verleent aan jou, jouw reis op aarde mogelijk maakt en er alles aan doet om jou een signaal te geven, of je alsjeblieft wilt zakken in je lijf, om jou bewust te maken welke emotionele stukken om heling smeken, als een wegwijzer naar de uiteindelijke verlossing. Onbewust, wil je nog hoger zweven, als afkeer naar het leven, terwijl je je gestraft voelt en jezelf afvraagt waaraan je dit hebt verdiend.

 

En toen plots de maatschappij door de luidspreker, gillend, stond te commanderen dat je best nog wel aan het werk kon gaan, omdat dat is wat je hoort te doen, ook al voelde jij je daar niet meer goed bij. Daar ging je weer, tegen onderbuikgevoelens in, omdat er brood op de plank moest komen, de kinderen verzorging nodig hadden en omdat er mensen waren die rekenden op jouw aanwezigheid, maar vooral omdat je moest doorgaan van jezelf. Want als jij bezig was, kon je jezelf afleiden van dat wat er binnen in jou afspeelt en jou langzaam met de grond gelijk maakte, terwijl je steeds vanuit volle borst riep, met het verstand, dat ze jou er niet onder zouden kunnen krijgen, terwijl het gebroken hart zweeg vanachter de tralies, stilletjes en nietszeggend, omdat het wist, dat ze haar echte stem was verloren.

 

Als fibro nu je aandacht heeft en vraagt of je even met hem rondom de tafel wilt gaan zitten, wil je het liefst dat het opsodemietert en wel heel snel, weggaat, het pand verlaat en als jij bij jezelf denkt hoe deze beul überhaupt jou durft uit te nodigen voor een gesprek, na al het leed wat hij jou heeft gebracht, om elke dag opnieuw te moeten kiezen tussen jij, die een keertje naar een feestje wilt gaan, terwijl je heel goed weet, welke prijs je daarvoor betaalt.

 

Fibro, die nu vraagt, of het een kopje thee mag, als uitnodiging voor een bloeiende samenwerking, omdat fibro wel wilt vertrekken, maar jij degene bent die hem niet loslaat. Terwijl jij zachtjes en enigszins verbitterd mompelt dat je het eigenlijk wel allemaal oké vindt en jij jezelf voorhoudt vrede te hebben gevonden met de situatie. Dat de dingen nu eenmaal zijn zoals ze zijn.  Opnieuw gebukt aan de voeten van de fibro, opnieuw gebukt aan de voeten van de farmaceutische industrie, als onderdrukking van de pijn, niet wetend dat je van hem af kunt komen.

 

Als fibro dan nu eindelijk aan het woord mag komen en de microfoon pakt en hij je vraagt om te luisteren, zou hij tegen je zeggen dat je al veel te lang bent ingegaan, tegen je eigen natuur. Tegen je eigen wensen, tegen je eigen intuïtie, tegen je echte ware zelf.

 

Fibro kan nu eindelijk praten zonder zijn stem te moeten verheffen terwijl je opmerkt dat je al wat zachter wordt van binnen en dit misschien toch een kern van waarheid bevat.

 

Fibro fluisterde namelijk al jaren geleden heel stilletjes, dat het misschien een goed idee zou zijn, pas op de plaats te maken voor je emotionele verwerking, van alle dingen die je hebt meegemaakt in je leven. Dat je - als we nu toch best eerlijk mogen zijn naar elkaar - jezelf krampachtig hebt vastgehouden aan dingen die je weigerde te laten gaan en weigerde te accepteren. Dat jij je al heel lang aan het verzetten bent tegen de natuurlijke stroming van het leven, dat altijd alles voortdurend in beweging is en dat er altijd overal, verandering zal zijn.

 

Je begon een natuurlijk overlevingsmechanisme in te bouwen en begon jezelf te verharden, zonder dat je het in de gaten had. Op deze manier kon je het lied niet meer horen dat binnen in jou gezongen wordt, die jou de weg van de vreugde wilde wijzen. Een pad waarin jij diepzinnig geluk kon ervaren en dat naadloos aansluit op je levensmissie, waarvoor je naar de aarde bent gekomen. Jezelf afsluitend van de liefde zowel van binnen als van buiten, waardoor jij de bewuste verbinding verloor met het contact van jouw goddelijke stroom. Het levenslicht verloren.

 

Toen fibro besloot om jou een bezoek te brengen, kwam hij eerst heel sporadisch en stil en ging hij waar nodig, steeds harder schreeuwen om jou aan te geven hoe jij er emotioneel voorstaat. En als je dat op deze manier bekijkt is dat eigenlijk ontzettend vriendelijk van hem.

 

Ja, koppig is fibro zeker en hij weet van geen stoppen als jij nog steeds weigert om te luisteren. De wet van de fibro is dan ook, wie niet horen wilt of kan, moet voelen, als je hem keer op keert probeert te ontwijken, hoe pijnlijk het ook is.

 

En natuurlijk kunnen we er dan nog steeds voor kiezen, als de vrije wezens die we zijn, om een andere dader buiten onszelf aan te wijzen, de afwezige vader, de afwezige moeder, de narcist-relatie, de drugsverslaving, de doodgeboren baby of de verkrachter. We kunnen zelfs kiezen om boos te zijn op de ziel, die in overeenstemming met ons, vriend fibro, toestemming heeft gegeven zodat hij je kan helpen om te helen, zodat je kunt groeien en weer vooruit kunt gaan, omdat dat is waarom we hier op de aarde zijn.

 

Fibro geeft nu heel duidelijk aan, dat hij niets meer en niets minder is dan een opeenstapeling van overtollige energie, vastgezet in jouw systeem. Daar ligt alle pijn opgeslagen van alles dat je nog niet hebt kunnen of willen verwerken/ transformeren/loslaten. Daar waar jij jezelf verzet tegen groei en verandering maar ook, alle laag vibrerende gedachten, gevoelens, emoties, verwensingen en oordelen, naar jezelf en naar anderen. Natuurlijk is er een reden dat vriend fibro vele lichtwerkers / hoogsensitieven bezoekt om iets (zeg maar gerust veel) te triggeren in ons bewustzijn.

 

Fibromyalgie kent de buitenwereld niet, waardoor het vuur dat je spuwt op alle ellende binnen in je en buiten jezelf het ultieme gif wordt dat jou ziek maakt en de fibro in stand houd. En zelfs daar, wilt fibro je graag bij helpen omdat hij naast de ongewenste vijand ook de wijze raadsheer blijkt te zijn, die smeekt om jouw aandacht als uitnodiging tot je eigen heling, die dus altijd binnen je eigen handbereik is geweest.

 

Om jou te laten weten dat fibro-achtige klachten niets meer zijn dan een alarm dat maar blijft afgaan, om jou te wijzen op de heling die nodig is voor jouw groei,  als mens en als ziel, ongeacht wat je allemaal in je leven hebt moeten doorstaan en ongeacht welke hel je hebt overleefd.

 

Fibro kan dus fluisteren, praten en keihard gillen en roept of het welkom mag zijn in jouw bewustzijn. Dat hij eindelijk gezien en gehoord mag worden zoals hij is, omdat ook jij als geen ander weet, hoe het voelt, als jij niet welkom bent, terwijl je dacht dat het aan jou lag, door je gebrek aan eigenwaarde en zelfliefde.

 

Fibro brengt jou een hele wijze en tegelijkertijd een knoertharde les en biedt je dus ook een oplossing aan, die met je hoofd niet makkelijk lijkt maar wel het meest aansluit op jouw vredelievend hart. Hij laat weten, dat je elk moment kunt beginnen om te doen wat goed voelt voor jou en dat jij - hoe jij je voelt - het belangrijkste onderdeel maakt van je dag, dat je ieder bewust moment kiest, voor jezelf.

 

En als je twijfelt omdat je inmiddels niet meer weet wat goed voor jou voelt, omdat je vergeten bent je intuïtie te gebruiken laat staan daarop te vertrouwen, zal fibro op de weg naar jouw genezing, als raadsheer aangeven, hoe jij er emotioneel voorstaat. Want hoe meer jij in jezelf leert toe te laten, hoe minder je fibro nodig hebt, voor wie dit kan en wilt geloven en daarom echt kan gaan ervaren.

 

Fibro nodigt je uit om je ogen te sluiten, of je heel zacht en voorzichtig naar die innerlijke wond toe durft te gaan en of je die verscheurdheid die in je leeft, durft te voelen, waar jij je hele leven lang al voor wegrent of die je onbewust probeert te verdoven. Durf ja te zeggen tegen de tranen die zich op willen zwellen in je ogen en sta ze maar vriendelijk toe om rijkelijk te vloeien, als jij met je bewustzijn aanwezig blijft in jouw lichaam, bij jouw gekwetste maar o zo liefdevolle hart.

 

Fibro nodigt je uit te voelen, van dat wat je nooit hebt willen voelen en vraagt je om stil te staan bij de mogelijkheid dat jij invloed kan uitoefenen op jouw realiteit. Als een meester die je bent, maar waarin je misschien nog niet zo gelooft. Of waar je misschien nog niet zo mee bezig bent, omdat jij het uiterlijke speelveld belangrijker vindt.

Kan jij met twee handen op je hart JA zeggen tegen jezelf? Dat je eigenlijk altijd al wist dat je op aarde bent gekomen met een reden en dat dit de opstap kan zijn naar een prachtig leven, waarin jij vrij bent van al die beperkingen en kan doen wat je hart verlangt? Weet je wel dat jij vrij bent te kiezen om een geheel nieuwe, gezonde levensstijl te omarmen en dat je ieder moment kan kiezen om te starten met een pijnvrij leven, door jezelf echt naar binnen te keren? Het echt voelen in je lichaam. Waar je niet meer in strijd bent, maar waar je welkom zegt tegen de pijn, tegen al je gevoelens en tegen jezelf? Zeg ja tegen een bewust leven, met bewuste voeding, met bewust innerlijk werk, en realiseer je dat jij het mooiste en grootste project ooit bent, het waardevolste waar je ooit aan kan werken.

Ga ervaren hoe het is, om weer in contact te treden met je lichaam, met die onvoorwaardelijke liefde binnenin jou, die in ieder van ons aanwezig is. Ga ervaren hoe het voelt, als je bewust contact gaat maken met moeder aarde en hoe je alle overtollige energie, wat is opgeslagen door de jaren heen, van je af leert te glijden, terug de aarde in.

 

Want de aarde speelt hier een belangrijke rol in. Jouw onderste chakra, jouw verzet tegen het leven en jouw energetische koorden die verbonden zijn met de aarde, onze moeder, het bewuste wezen die jou kan dragen als je het jezelf toe kan staan, kun je gebruiken om jezelf los te maken van al die overtollige energie. Dat alles weer door mag stromen. En laat datzelfde chakra ook het chakra zijn, van het hier willen zijn, het echt kunnen aarden en het overvloedig kunnen leven. De veilige en stabiele basis die je misschien nog nooit hebt gehad, maar die beschikbaar is voor jou, als je eigen papa en mama. 

 

Fibro wilt je bedanken voor het luisteren, omdat fibro zojuist een stem heeft gekregen.

Dat jij zelf je leven kan veranderen en dat jij het zelf bent op wie je altijd al wachtte, lijken wijze woorden te zijn voor iemand die zichzelf bijna een rolstoel inwerkte en is gered door haar eigen bewustzijn. Fibromyalgie en ik hebben allang geen verkering meer, wij gingen ieder ons eigen kant uit.

En als ik het kan, kan jij het ook

 

Lieve lichtwerker, als jij jezelf verandert, verander je de hele wereld. Begin bij jezelf. Naar binnen is de weg.

 

Denise Diekstra
Lichtwerkers Nederland