Je kan je best wat gestretcht voelen (of gevoeld hebben) in deze dagen. Je bent waarschijnlijk toe aan zon, aan warmte, aan een makkelijke flow zonder uitdagingen, aan dagen zonder enige transformatie, aan omringd worden door warme hartscontacten.
Terwijl de realiteit je vorige week (door specifieke planeetstanden) je waarschijnlijk eens goed heeft dooreen geschud, je met een schok iets duidelijk heeft gemaakt, je hoogst ongemakkelijk heeft doen voelen omdat je belangrijkste transformatiethema vlak voor je neus werd gebracht, en je misschien het gevoel heeft gegeven toch alleen te staan.
Met andere woorden is het ploeteren geblazen doorheen weerstanden, doorheen innerlijke onwil om te veranderen, met in je hart een vaag beeld van je uiteindelijke doel, en het wéten dat het desondanks toch allemaal oké is. En dan zou je heel luid 'stop!' willen roepen, 'pauze!' - maar je weet dat je heel gewoon verder gaat met opschonen, balanceren, en al je tools inzetten tot je je opnieuw wat 'normaal' begin te voelen.
Omdat je wéét dat je je door elke ploeter beurt een stuk wijzer, helderder, sterker en liefdevoller gaat voelen. Omdat je weet dat wie je écht bent steeds duidelijker voelbaar wordt, steeds meer zichtbaar wordt. En intussen? Toch de sprankels licht proberen te vangen, doorheen je dag. De schitterende natuur te bewonderen, de enorme groeikracht te voelen die letterlijk alles in beweging brengt nu.
Genieten van al het moois dat andere zielen in deze wereld maken: muziek, schilderkunst, verhalen, waardevolle tv-programma's, nieuwe initiatieven. Genieten van de rust en eeuwige stilte die ook jij ergens diep in je kern draagt, en die je elke minuut van je leven kan bereiken.
Genieten van het besef dat er zoveel helpers zijn om je heen, de zichtbaren, en de onzichtbaren, doorheen alle levens toch bij ons. En zo transformeer je onbewust een moeilijke dag alweer in een mooie. Meer moet dat niet zijn.
Keep the faith,
Fran
