Spirituele verhalen voor de nieuwe wereld
Deel 11 – Manny en Joohnan (pdf formaat)
Door: Regiena Heringa – geplaatst – 2 December 2022
Manny zat al een tijdje in het lichtgele gras te kijken naar de kleine harige nek van een kleine veldmuis die knabbelde aan de paar zomerzaden die in haar hand lagen. De nerveuze beweging van zijn minuscule snorharen kietelde en ze trok zich bijna glimlachend terug. Maar er was iets prachtigs in het moment en dus liet ze haar hand, stil en zacht, een platform vormen voor het vertrouwende diertje om van te genieten. Ze besefte dat hij zich volledig aan haar had overgegeven en dat bewonderde ze.
Manny was slechts tien aardse jaren oud, maar haar geest was eeuwenoud. Nu, terwijl ze naar de warme middagzon keek die de weilanden overspoelde, begon ze de wereld opnieuw in vraag te stellen. Waarom kwam de muis naar haar en niet naar iemand anders? Waarom zingt de vlinder nooit? Waarom was haar lichaam zo kort? Waarom kon ze soms wel voelen wat andere mensen dachten en op andere momenten niet? Deze en vele andere gedachten trokken als een trein door haar hoofd en lieten nog meer vragen achter. De grootste vraag van allemaal was, waarom was ze hier op deze aarde? Af en toe voelde Manny een antwoord of zag het antwoord in de velden. Maar dat was nooit genoeg.
Net toen er weer een gedachte ontstond, keek Manny naar beneden om te zien dat haar hand leeg was en besloot dat het tijd was om naar huis terug te keren. Toen ze opstond kon ze nauwelijks boven de sterke, slanke stengels van het veld uit kijken, maar ze wist de weg terug. Ze hoefde alleen maar af en toe op haar tenen te gaan staan om te zien waar de grote wilgenstruiken groeiden en in die richting te gaan. Waar wilgen waren, was water en waar water was, was de beek die haar naar huis leidde.
In de loop der jaren bleef Manny creëren en haar vragen verzamelen. Ze voerde de muizen niet meer, want dat hadden de dorpelingen afgeraden, maar ze had altijd tijd om na haar drukke dag van leren en werken voedsel achter te laten voor andere fijne wezens van de weilanden. Soms, als haar geest bijzonder alert was, verscheen er een sierlijke soonshow(?), dat wonderlijke witte hertachtige dier, en Manny voelde dan een grote bewondering voor de schoonheid en complexiteit van de schepping.
Het was ook tijdens deze jaren dat Manny een bijzondere vriendschap ontwikkelde met Joohnan, een ongewoon intelligente en zorgzame jongen. Zijn blonde haar deed haar denken aan het hoge gras waar zij ooit de muizen had gevoerd en zijn blauwe heldere ogen, zo fris als de lucht na een harde regenbui, hielden haar dicht bij haar bewondering voor het leven.
Joohnan was, net als anderen in haar dorp, enkele jaren geleden met zijn ouders naar dit gebied getrokken. Er werd gezegd dat de familie uit de richting van Sevenaaz, de uitgestrekte zee, was gekomen, maar niets daarvan was vastgesteld en na een tijdje leek het niet meer belangrijk. Het waren gulle en vriendelijke mensen, zeer geliefd bij de gemeenschap. Van tijd tot tijd, na het middernachtelijk uur, dwarrelden er geruchten rond de verzamelplaats dat Joohnan en zijn familie misschien niet echt van dit deel van de planeet afkomstig waren. De ouders hadden immers dieren zien genezen van verschillende ziekten en Joohnan zelf werd eens verrast door een groep jongeren, die beweerden dat hij daadwerkelijk met de bloemen en de insecten sprak! Maar dat werd niet serieus in overweging genomen, want de eerlijkheid en het medeleven met de familie wogen duidelijk zwaarder dan de mogelijkheid van vreemdheid.
Manny had haar diepe en gemakkelijke vriendschap met Joohnan, die in de loop der jaren wortel had geschoten, nooit echt begrepen. Niet tot een zeer bewogen dag.
Het stormde al sinds de vroege avond. Donder bulderde door de vallei en rolde van de bergen met triomfantelijke kracht. De bliksem stroomde en flitste als een zweep door de snel bewegende donkerblauwe wolken. Alles rook naar elektriciteit, water en aarde. De inwoners van het dorp waren vervuld van een koud onbehagen. In zulke tijden voelden ze zich hulpeloos en konden ze alleen maar binnen blijven om zich warm te houden in vriendschap met de velen.
Manny en Joohnan waren al sinds de vroege ochtend weg om het platteland te verkennen en de vele paden die naar verborgen bosjes en geulen leidden. Nu zaten ze comfortabel in een kleine grot met uitzicht op een uitgestrektheid van lange, vlakke, pas geploegde velden. Het uitzicht op de storm was adembenemend. Plotseling, zo scherp als de draai van de zoemende vogel, bevond Manny zich in hoge, vertrouwde grassen met uitzicht op de zoet gloeiende zon en voelde ze het zachte geknabbel van een muis die uit haar hand at. Hoe kan dit? En toen sprak een heldere klokachtige stem vanuit haar hoofd.
“Manny,” zei het liefdevol, “al je vragen kunnen nu beantwoord worden. De muis komt naar je toe omdat hij je vriendelijkheid voelt. De vlinder hoeft niet te zingen omdat haar voortreffelijke schoonheid en vrijheid anderen met zang vervullen. Jouw lichaam was ooit kort zodat het de tijd had om zich aan te passen aan jouw wereld. En nu voel je de gedachten van anderen omdat je zelf een groter begrip van de wereld hebt gekregen.”
Manny vroeg toen vol verwondering: “Maar waarom ben ik hier?”
“Kijk wat er gaat gebeuren,” antwoordde de stem.
Met een plotselinge ruk werd zij teruggebracht in de grot toen de hemel voor haar oploste. In de plaats daarvan, trillend in de schittering van het zilveren licht en afzonderlijk omgeven door een regenboog van hemelse kleuren, stonden alle mensen en dieren die zij tot dan toe in haar leven had ontmoet.
“Deze wereld is net als alle andere werelden gemaakt van schoonheid en van liefde, Manny. Door je gedachten en je daden ben je hier om ervoor te zorgen dat jouw wereld deze schoonheid en deze liefde blijft voortbrengen en vergroten. Al het leven in het universum is geschapen door de hand van Licht en Genade en jouw leven ligt diep in al deze Schepping. Het erkennen en beleven van deze waarheden is de grootste glorie die iemand kan bereiken.”
Pas veel later voelde Manny de warme hand van vriendschap op haar schouder. Het was Joohnan met een begrijpend licht in zijn ogen. Ze wist dat hij alles had gezien wat zij had meegemaakt. Het was ook heel goed mogelijk dat hij op de een of andere manier de aanzet had gegeven tot de gebeurtenis.
Terwijl de storm wegsmolt en een frisse en vernieuwde aarde achterliet, gingen Manny en Joohnan langzaam terug naar het dorp. Manny’s geest was stil en haar hart was diep. Ze was geholpen naar een plaats van groter begrip en besefte dankbaar dat haar wereld plotseling heel belangrijk was geworden.
Regiena
Regiena Heringa
www.nextagemission.com
© The Nextage Mission (NAM) Alle rechten voorbehouden
Alle muziek, poëzie en geschreven materiaal zijn Copyrights © van NAM
Gehele of gedeeltelijke reproductie van de pagina’s van deze website wordt uitgegeven als vrije wil leer- en deelmateriaal en is dus toegestaan
Vertaling: wakkeremensen.org
