Ik wens je vele lichtdagen toe
20 december 2022 / Door Lilian Ferru
Een toast op jou
Lieve Jij,
Hoe is het mogelijk dat we zoveel in een jaar kunnen meemaken? Soms lijkt een dag wel een heel mensenleven. Dan ga je slapen en word je wakker in een heel nieuwe wereld. Voor mij is dat een wereld zonder Paul, zonder familie, zonder bepaalde vrienden. Steeds als ik denk dat ik niet dieper kan gaan, zak ik weer door een nieuwe laag. Gelijktijdig is er zoveel liefde, troost, zoveel hartverwarmende ontmoetingen en e-mails, en ook zoveel wonderen.
Het is alsof de kosmos me voortstuwt naar steeds nieuwe inzichten. Ik heb voorbij het sprookje van dood mogen kijken en het eeuwige leven ontdekt. Dit jaar heb ik mezelf in de diepste diepte leren kennen. Ademloos ben ik geweest door de golven van gemis, het rauwe rouwen. Ik heb de schoonheid in verdriet gevonden. Er waren zoveel inzichten: alle pijn is dezelfde pijn. Er zijn geen slechte mensen, alleen gewonde mensen. Alle ellende komt van het idee van afgescheidenheid en alle vreugde komt van de eenheid. En ja, wonderen bestaan.
Alleen al de ontdekking dat Paul er nog steeds is, dat zijn aanwezigheid zo duidelijk voelbaar is, is iets dat mij steeds optilt naar een ander bewustzijnsniveau. Met de healings is niets veranderd, dat is een groot geschenk. Daarnaast verschijnt hij aan mensen, laat hij zich in dromen zien, geeft hij tekens en seintjes, en soms dans ik met hem tussen de sterren. Zoals nu, waar op de achtergrond onze muziek te horen is en ik in gedachte met hem rondwervel. In de geest zijn we één.
En ik heb nog meer ontdekt. Over het nieuwe opstellen en hoe het veld werkt. Zodra we het verborgene zichtbaar maken, komt alles in beweging om de balans te herstellen. In het kosmische veld kan het liefdeloze niet bestaan. Als iets wordt gezien, is het niet langer verborgen. Het gaat niet om fixen, maar om kijken. Voor de trouwe lezers van mijn boeken: er is een wonder gebeurd. De vrede met mijn oudste zus Isa is hersteld. Opeens zijn er bloemen en twee toevallige ontmoetingen in een week tijd. We hebben elkaar omhelsd. Alleen ik weet hoeveel vreugde me dat geeft.
In 2022 zijn er twee boeken verschenen: ‘Laten we dansen’ en ‘Paul, de man die uit zijn hersenen zakte’. Neen, ik ben niet iemand die in een hoekje wegkruipt en ik wil ook niet weglopen voor heftige emoties. Wat is genezing? Vaak zien we niet wat er in de onderstroom gaande is en staren we ons blind op de verhalen. Wat als je voorbij het drama en het gelijk gaat? Uiteindelijk gaat het om de herinnering van wie je werkelijk bent. Daar waar jij jezelf lief hebt, precies zoals je nú bent.
Wat als jij jezelf helemaal accepteert met álles wat er is? Met het verleden, de situatie, met de mensen om je heen, met je lichaam, een rimpeltje meer… Hoe zou dat zijn? Ik heb mezelf lief. Wat als je zo gaat slapen, terwijl jij jezelf omarmt? Dan ga je steeds meer de diepte in, daar waar het licht op je wacht om ontdekt en om geleefd te worden. Wat als je weet dat ondanks alle uiterlijke schijn, in de onderstroom alles met iedereen verbonden is? Dit is een waarheid die ik zo intens, in heel mijn heel wezen, voel. Dat is ook wat ik steeds uitdraag. Dan maakt het niet uit waar ik door heen ga.
Dit jaar staat voor mij ook in het teken van onderscheidingsvermogen. Zo heb ik mijn boekenkast grondig opgeruimd. Zo’n beetje alle boeken vanuit het New Age tijdperk heb ik weggegeven. En ik ben nog een stapje verder gegaan, waar ik me bevrijd heb van alle oude vastgeroeste religieuze dogma’s. Al die liefdeloze ideeën over oordeel en uitsluiting. Daar heb ik voorgoed een streep onder gezet, door bepaalde boeken letterlijk in de haard te gooien. Uiteindelijk blijft over wat Paul steeds zei: ‘Eén met de Bron en niets anders’. Deze woorden zijn van zo’n eenvoud, dat het voor het verstand nauwelijks te vatten is. Toch is hiermee alles gezegd.
Ja, het is een intens bewogen jaar. Geen enkel verlies kan me ooit zo diep raken als wat ik met Paul rondom deze periode heb meegemaakt. Ik sta nog steeds overeind. En toch… het was een tijd van ondraaglijke schoonheid. Zijn laatste kus, de onaardse glimlach, de sereniteit, het stralende licht, ik die een stukje mocht meereizen. Ik kan het nog steeds niet bevatten. Was het een droom? Het voelt nog steeds onwerkelijk, al zit ik er midden in. Juist nu zijn er herinneringen, ga ik er nog een keer doorheen. En toch dans ik, in gedachten, in mijn ziel, omdat ik weet heb van de eeuwigheid.
Nog een kleine week, dan is het kerstmis. Families en vrienden komen bij elkaar. Hoe kostbaar is dat, zo weet ik nu eens te meer. Laten we elkaar koesteren, eren, liefhebben. Laten we elkaar moedig in de ogen kijken en zeggen: ‘ik hou van jou’. Laten we elkaar vergeven. Laten we elkaar toefluisteren: ‘Wat ben ik blij met jou’. Laten we voorbij de verschillen kijken en grieven opgeven. Alleen dit moment telt. Als het voorbij is, komt het nooit meer terug. Laten we zorgen dat we nooit met spijt terug hoeven kijken. Had ik maar…
Had ik maar naar mijn hart geluisterd.
Dit ogenblik is alle tijd die er is.
Laten we de heiligheid uitnodigen.
We kunnen iedereen zegenen, als we maar willen.
Een klein beetje bereidheid.
Meer wordt er niet gevraagd.
Ik wens je vele lichtdagen toe en dat 2023 een gezegend jaar mag zijn voor jou en de mensen om je heen. Ik wens me dat je gelukkig bent, in innerlijke vrede. Ongeacht wat je meemaakt, je leeft en beweegt in volmaakte heiligheid. Je bent al geliefd, precies zoals je nú bent. Ondertussen ben je altijd in mijn hart. Waar je ook bent, wat je ook meemaakt, in het goddelijke veld zijn we verbonden. In gedachte omhels ik je, zodat je weet dat je nooit alleen bent. En ik ook niet.
Een toast op jou…
Liefs Lilian
