In De Toekomst Stappen
Door: Digger – 24 Maart 2022
Ik zit in mijn stoel en sluit mijn ogen zodat ik de wereld beter kan zien.
Dit is de stoel van de kapitein. Dit is van waaruit de verkenning van de interdimensionale wereld zich uitbreidt. Ik ben de kapitein van mijn schip en ik kan het sturen om koers te houden of om met galactische snelheid in de uitgestrektheid van kosmische kennis te schieten.
Vandaag zit ik stil en vraag om een glimp van wat is.
De geur van bloemen dringt mijn bewustzijn binnen. De oranje bloesems van de tafelgrote plant zijn opengegaan. De essentie is zo mooi. Ik ben erg opgewonden over mijn nieuwe plantenvriend.
Mijn bewustzijn dwaalt af naar de voorjaarsopkomst van de plantenwereld en hoe deze equinoxenergie veel dingen stimuleert.
Waar gaan we ermee naartoe?
Wat is het volgende voor onze planetaire ontplooiing?
Er was een vreemde scène in mijn droom vannacht.
Badkamerhokjes vol met jongvolwassen vrouwen die met hun rug tegen de muur achter de toiletten stonden. Ze stonden allemaal lang en recht met de armen langs hun zij. Hun gezichten waren verward, timide en toch verwachtingsvol. Geschrokken van het eerste hokje vol met gretige jonge gezichten, ging ik naar het volgende en toen naar het volgende. Elk hokje was gevuld met jonge vrouwen. Uiteindelijk gaf ik toe en vroeg: “Mag ik dit hokje gebruiken?
Dit verbrak de stilte en een jonge vrouw antwoordde zo beleefd. Toen nam een andere vrouw het woord. Het gesprek ging over een nieuw modeontwerp dat zij in gedachten had en haar passie groeide terwijl ze doorging over een leren schoen met een ingewikkeld ontwerp. Ik weet niets van designschoenen, behalve dat ze in de tuin niet zo goed werken. Maar dat deed er niet toe. De hele groep leek te reageren op het feit dat er alleen maar naar haar geluisterd werd. En blij met de kans om hun dromen uit te drukken.
Mijn zoon is thuis voor de voorjaarsvakantie. Eerder deze week ging het gesprek over het krijgen van een zomerbaan. Ik begon het gesprek niet. Het was mijn ex die mij vroeg in verband met nepotistisch werk. Hoewel we in mijn voortuin stonden, bleef mijn zoon stil staan, alsof hij met zijn rug tegen de muur stond.
Mijn vraag aan hem was. “Wil je dit jaar weer gazons maaien?”
Zijn ogen dwaalden terug naar mijn ex.
Zijn antwoord was zo eerlijk als hij maar kon zijn, “ik wil helemaal niet werken”.
Ik kon het niet helpen maar lachte hardop.
‘Ja, mijn lieve jonge zoon. Ik ook niet’.
Dit was altijd de dans tussen ouders, is het niet. Zeggen wat je wilt en weten dat het antwoord iets anders zal zijn.
Ik nam de gelegenheid te baat om te vragen, ‘wat wil je hart?’
We weten wat er gedaan moet worden. We moeten allemaal werken of geld verdienen.
Maar als zomerbaantje is dit een kans om iets te proberen waar je interesse naar uitgaat. Probeer het uit en kijk of het past.
“Je hebt tijd’, zei ik tegen hem, ‘om na te denken over wat je interesseert en die mogelijkheden dan als zomerbaantje te verkennen. Het kan geen kwaad om iets anders te proberen.
Ik denk aan onze jongeren en de wereld die zij erven.
Ik heb zoveel liefde voor hen en op de een of andere manier weet ik dat zij dit hebben.
Ze zijn door de mangel gehaald, zoals wij allemaal. Maar vooral zij hebben het zwaar te verduren gehad.
Mijn zoon bracht me op een dag in een openhartig gesprek ook het feit onder de aandacht dat hij een maand na 9/11 was geboren. Zijn wereld is altijd zo geweest.
Zo’n ander perspectief.
Ik hou zoveel van deze jonge mensen.
Vandaag heb ik het volle besef dat zij de toekomst zijn. Ik kan mijn vertrouwen in hen stellen.
En er moet naar hen geluisterd worden. Ze hebben geweldige ideeën en proberen hun plaats te vinden in deze transformatie.
Ze hebben niet hetzelfde inzicht als wij oude “wijzen”.
Zij kunnen met frisse nieuwe ideeën komen. En misschien, heel misschien zullen ze het helemaal niet als werk zien.
Vanuit mijn kapiteinsstoel zie ik onze toekomst zo fris en helder als de bloesem van de sinaasappelboom.
Ik benijd de taak van de ouders vandaag niet. De jonge met de jonge. Het is een harde tijd geweest.
Maar alle indicatoren wijzen in de richting van een frisse voorjaarsopkomst.
De vraag is, kijken we achterom en doen we de dingen zoals we altijd gedaan hebben? Of kunnen we naar ons hart kijken en in het onbekende stappen naar iets dat we echt willen?
Onze jongvolwassenen laten het ons zien, en ze staan in de rij en zijn er klaar voor.
We hoeven ze alleen maar de kans te geven om vanuit hun hart te spreken en niet onze oude ideeën over gebrek en beperkingen in de weg te leggen.
En toch, misschien hebben ze nog steeds onze hulp nodig om dit te doen.
We zitten tenslotte allemaal in hetzelfde schuitje.
Digger 2022
Vertaling: Martien / voor wakkeremensen.org
