EENHEIDSBEWUSTZIJN
Zojuist gelezen en deel het graag:
Om me heen hoor ik wel eens iemand verzuchten dat hij klaar is met deze dualistische wereld. Ik voel dat regelmatig ook heel sterk. De wereld van leugenaars en deugenaars gaat je op een gegeven moment zo de keel uithangen dat je verlangen naar de nieuwe wereld er zelfs onder kan gaan lijden. Leugen op leugen wordt in de zintuiglijke wereld op elkaar gestapeld. De deugenaars verheffen zich moreel over anderen door die leugens als de ultieme waarheid te zien en te beleven.
Soms kan ik er ook om glimlachen hoe slim en geslepen het illusionaire spel gespeeld wordt. Niets klopt en niets is wat het lijkt. Maar ik verbaas me er keer op keer weer over hoe - en juist ook grote groepen mensen die zichzelf ‘wakker’ noemen - steeds opnieuw in de leugens stinken. Dit is natuurlijk ook een confrontatie met mezelf: hoezeer ben ik vroeger zelf ook niet op allerlei manieren in de val getrapt van mijn bedrieglijke zintuigen. En ik durf niet garanderen dat ik nu alles doorzie, al ben ik alert. Dat maakt dan weer bescheiden.
Wat ik in ieder geval wel doorzie
is dat de buitenwereld sowieso
een illusie is. Als je dat een keer
door hebt, kun je niet meer terug.
Het echte zit in mijn binnenste.
Daar ligt de sleutel om de matrix
achter je te laten. Het enige wat
echt klopt in deze wereld is mijn
hart dat klopt.
En dat hart voel ik meer en meer
in mijn keel kloppen. Soms van
onzekerheid, maar in toenemende
mate van creativiteit die voortkomt
uit de bron van mijn bestaan, die via
mijn hart in mij binnenkomt.
Waar mijn hart en mond steeds
meer als eenheid optreden
gebeuren er wonderen. Daar
verdwijnt paradoxale dualiteit
en ontstaat het begin van
eenheidsbewustzijn.
© Anthonie Rose
Fragment uit Vrije Wil
