25 maart, de verjaardag van Paul
26 maart 2022 / Door Lilian Ferru
De innerlijke staat van je eigen oneindigheid.
Lieve Jij,
Het is 25 maart. De magnolia staat in volle bloei en schittert van een adembenemende schoonheid, zoals altijd op Pauls verjaardag. Het is de eerste keer dat ik dit vier, zonder zijn fysieke aanwezigheid. Zes jaar geleden zijn we op deze dag voor de tweede keer getrouwd, in een klein kapelletje in mijn geboortedorp. Niet omdat we ooit gescheiden zijn geweest, maar omdat we ons huwelijk symbolisch opnieuw wilde bekrachtigen. Toen was het ook een zonovergoten lentedag.
Dertig jaar mochten we op deze aarde samenzijn. Nu is de relatie van een heel andere orde.
Mijn engelen omringen mij. Ineke versiert het huis, Marianne haalt verse broodjes. De ontbijttafel is feestelijk gedekt, met gebakjes en bloemen op de bordjes. Ik steek, zoals elke dag, een kaarsje aan bij de foto van Paul: ‘ik hou van jou’, fluister ik, terwijl ik de opkomende tranen toesta. Ik denk aan de vele e-mails die ik heb ontvangen en nog ontvang, over de dromen die mensen van Paul hebben. Iemand schrijft dat ze in een bus naast Paul zit. Hij zegt dat dit ritjes zijn van een heel ander niveau. ‘Vóór ons reed een andere bus, ik wees hem op het nummerbord. Er stond: Eén met de Bron. Toen glimlachte hij en zei: heerlijk!’
Een jonge dame, laat me weten dat ze op haar dieptepunt van Paul heeft gedroomd, met dezelfde boodschap. Het heeft haar kracht gegeven. Een lieve vrouw die vaker in ons midden is, liet weten dat haar man stervende is. Tijdens de laatste healing zijn ze op afstand meegenomen. De volgende dag kan de man weer opstaan en de trap op lopen. Hij voelt zich enorm goed. ‘Een wonder’, zegt hij. Een tijdje later is hij alsnog overgegaan. Tijdens de afscheidsdienst is de vrouw omhuld met licht en vrede. ‘Ik voelde de kracht van Paul om me heen.’ Zo zijn er vele verhalen. En hier gaat nog steeds de deurbel, terwijl er niemand voor de deur staat. Eerst dacht ik dat het een los contact was, maar nee. Misschien komt het van de buitenkant, door de vochtigheid als het regent. Maar neen, nu schijnt al dagen de zon. Ik ga er op letten. Het gebeurt meestal als we het over Paul hebben.
Vaak voel ik hem zó dichtbij. Om hem te eren, heb ik vandaag een mooie grote rozenstruik geplant. De hele tuin was gevuld met licht. Het is nog steeds stil in mij. Behalve wat lezen, doe ik niet veel. Ik zak steeds verder uit mijn hersenen, in de leegte, waar een nieuwe onbekende wereld zich voor mij uitstrekt. In de geest ben ik één met Paul. Dit gaat voorbij het hoofd en het hart, het is veel subtieler. Ik heb het stralende licht in mijn bewustzijn gezien, toen hij overging. Liefde, in al haar glorie, is wat ik ten volle mocht ervaren. En ik dronk van de eeuwige schoonheid van het leven, omdat ik wist dat liefde nooit verloren zou gaan. Juist vandaag voel ik dat we onafscheidelijk zijn. Dat Paul en ik samenwerken, zoals we altijd hebben gedaan. De vorige healing was zo alomvattend, zo intens, het was een goddelijk samenzijn, dat diepe indruk op iedereen heeft gemaakt. Het is de fontein van waarheid, die mij vertelt dat wat de Bron als levend heeft geschapen, onveranderlijk is.
Ondertussen blader ik door de biografie van Krishnamurti. Een wijze man, die in de vorige eeuw heeft geleefd. Ik lees over het overlijden van zijn geliefde broer. Krishna huilt. Hij voelt zich totaal verloren. ‘U heeft geen idee hoe ik me voel’, zegt deze verlichte ziel. ‘Maar ik weet dat hij deel van mij is. Alleen als ik moe word, zeg ik wel eens: mijn broer is niet hier. Maar onmiddellijk vertelt mijn geest me hoe absurd deze gedachte is.’
Ik vind dat mooi. Ook omdat Krishna vertelt dat de intensiteit van het verdriet een hele brede woordloze waarneming heeft opgewekt. Dat is ongeveer zoals ik me nu voel. Of zoals Osho het zegt: ‘Ik ben nooit geboren en zal nooit sterven.’ Al deze wijsheden van deze oude Meesters, komen vanzelf naar me toe. Het is alsof me precies wordt aangereikt, wat ik nu nodig heb. Alles komt op hetzelfde neer, het ontdekken van de innerlijke staat van je eigen oneindigheid. Oh, wat leer ik nog steeds veel van Paul en de grootheden die deze aarde hebben bewandeld.
Gefeliciteerd, schatje, dankjewel voor alle geschenken. De waarheid is nooit ver weg, zij is dichtbij en voor altijd.
Liefs Lilian
