Ze vallen bij bosjes neer. Ook buiten mijn werk in de thuiszorg wordt het zichtbaar. Althans, ik hoor steeds meer verhalen uit eerste hand. Een opvallende tendens.
Afgelopen week kwam manlief thuis van zijn werk als buschauffeur. Hij vertelde over zijn collega. Hoe deze niet op tijd was aangekomen bij de volgende halte. Alles met een reden. Er was sprake van inmiddels het welbekende scenario.
Deze keer liep een vrouw verdwaasd door de bus. Ze vroeg de chauffeur of ze mocht uitstappen omdat ze zich niet goed voelde. Midden op een weg waar geen halte was. De vrouw werd onwel. Hartinfarct. De chauffeur drukte op de noodknop, informeerde de centrale post en parkeerde de bus in de berm. De ambulance kwam ter plaatse.
Vorige week kwam manlief thuis met een soortgelijk verhaal. Op een perron zakte een vrouw in elkaar. Wederom hartinfarct. Het noodnummer werd gebeld.
En we gaan door naar het winkelcentrum in onze wijk. Daar gebeurt de laatste tijd ook genoeg. Drie weken geleden zakte daar een vrouw in elkaar. Hartstilstand. Zij werd gereanimeerd door iemand die ik persoonlijk ken.
Waar mensen leven gaan er nou eenmaal mensen dood. Dat is heel normaal. Echter de ambulances (en brandweer) maken al een jaar lang overuren. Eergisteren lag ik de hele dag 'off-line' op de bank. De score van sirenes was zo hoog dat ik met tellen ben gestopt.
Dit is niet het meest leuke bericht op een zondagochtend. Ik ben me ervan bewust. Echter blijf ik mijn ervaringen delen. In de hoop dat de schellen, nog dit najaar, bij de grote massa van de ogen zullen vallen.
Vanavond brand ik een kaarsje.
In allesomvattende licht en liefde.
