De wereld zoals wij hem ervaren is een projectie van onszelf.
En zoals alles nu samenkomt is het voor velen een moment van overspoeling waarbij je jezelf tot op je fundering even kwijt bent. Het moment waarop je opnieuw naar jezelf mag kijken, je overtuigingen mag herzien, zodat wij in een andere spiegel kunnen kijken.
Onze Comfortzone wordt volledig op z’n kop gezet. Maar ja, in welke zone voelde jij je comfortabel dan? Het waren veiligheidskaders die wij onszelf hebben gegeven. Maar waren deze wel vanuit (zelf)liefde opgebouwd?
Wanneer er licht op duistere stukken zijn gevallen, stukken die ondoorleefd direct in het duister zijn gezet, dan komen deze vol binnen. Helaas kun je ze niet meer ontzien waardoor je volledig in de angstzone belandt. Wat een bodemloze put kan dat zijn... En toch, al wat je kan doen is jezelf laten vallen. Ergens komt daar de bodem. It always does.
Eenmaal op de bodem zie je een nieuwe deur. Door deze open te doen kom je in je Leerzone.
Vele stukken mogen opnieuw bekeken worden. Herinneringen, emoties en gevoelens mogen in deze fase worden herzien en herbeleefd. Je krijgt uitdagingen aangereikt om jezelf opnieuw te ontmoeten. In deze fase kijk je terug naar je comfortfase en besef je dat het ‘comfort’ niets anders dan een verkapte gevangenis is geweest. Eén waar jij altijd de sleutel van had zonder deze ooit gezien te hebben. Je had een blinddoek op die je zelf af kon doen.
Om vervolgens in de mooiste zone te belanden. De Groeizone!
Deze ontstaat vanuit een diep begrip, het liefdevolle weten vanuit compassie naar onszelf, maar ook de daadkracht om vanuit een nieuwe balans (zelf)leiderschap te tonen. Vanuit een sterke hartconnectie maken wij nieuwe keuzes, zetten we dromen om naar realiteit en komen wij opnieuw ‘thuis’ in onszelf.
Dus laat je vallen...
