Een verslag van een meditatie van gisterenavond van Simone Simonis
In het hart van moeder aarde waren we met zijn allen, ze had duizenden doorzichtige parels, waar we in konden zitten, iedereen mocht kiezen of je alleen, met meerderen, met je huisdieren, het maakte niet uit.
Ik was met Nina en Japie, mijn katten waar ik een enorme band mee heb. Alle parels waren gevuld met blije mensen en dieren en toen gingen alle parels door het binnenste van de aarde naar buiten , na een rondje om de aarde te hebben gemaakt zoevend tussen de bomen, over de wateren heen. Het was geweldig, iedereen was kind en gilde het uit van plezier. Langzaam verloren we elkaar uit het oog en ik ging supervredig langzaam de cosmos in, wetende dat we dat allemaal deden in verbondenheid met elkaar.
De kleuren veranderden van donker blauw en donker groen naar hemelsblauw en sappig groen en steeds lichter en lichter. Alle parels kwamen weer bij elkaar en gingen aan elkaar vastzitten totdat het 1 grote bol was en ineens was daar God, een prachtige enorme verschijning en zó ongelooflijk lief en zacht.
De bol ging open als een bloem naar het licht en de blijheid spatte van onze gezichten af. Het was wonderlijk mooi en het tintelde door mijn hele lijf...een immense gelukzaligheid.
Ik opende mijn ogen en het is er nog steeds, ik voel de liefde uit mijn ogen komen en heb een glimlach op mijn gezicht.
Het wordt iedere keer, bij iedere meditatie duidelijker zichtbaar wat ik mag zien en voelen en ook wat er collectief gebeurt....wat een prachtige ervaring
De aarde heelt ons en wij helen de aarde en eigenlijk voel ik het nog groter...het Universum heelt ons en wij helen het Universum
