VERTROUW OP ALLES DAT IS
Gechanneld door: Jahn J. Kassl 1 April 2022
Vanuit het „Zijn“
“Vertrouw Erop Dat Het Leven Voor Jullie Zorgt.
Vertrouw Op Jullie Eigen Kracht”.
Vertrouw op Alles Dat Is
Maak geen ruzie en klaag niet
(Deze 2e SLEUTEL TOT HET LEVEN, uit het boek SPRACHE DER SEELE – 13 SCHLÜSSEL ZUM LEBEN laat heel mooi zien wat er nu op het spel staat. Vooral het overleverde verhaal uit de tijd van Laotse in China kan nu een waardevol hulpmiddel zijn bij het overwinnen van uitdagingen. Het is daarom een groot genoegen voor mij om deze regels VANUIT HET “ZIJN” hier weer met jullie te delen.)
Daar waar weinig ellende is, daar is de jammerklacht groot; waar het lijden groot is, daar is weinig ruzie. Vertrouwen in het leven betekent geen ruzie maken of klagen, maar alles erkennen voor dat wat het IS.
Daarover gaat het volgende verhaal dat ons is overgeleverd uit de tijd van Lao tse in China:
Er was eens een oude man in een dorp die erg arm was, maar nog steeds door koningen benijd werd – omdat hij een prachtig wit paard bezat. Een paard van zo’n kwaliteit was nog nooit gezien – zo’n schoonheid, zo’n trots, zo’n kracht! Koningen streden om het paard en boden de man fantastische prijzen, maar de oude man had maar één antwoord: “Voor mij is dit paard geen paard maar een mens, en hoe kan iemand een mens verkopen?” Nee, daar is geen sprake van.” De man was arm en had alle reden om voor de verleiding te bezwijken, maar hij verkocht het paard nooit.
Op een ochtend ontdekte hij plotseling dat het paard niet meer op stal stond. Het hele dorp kwam bij elkaar en iedereen zei: “Dat krijg je ervan, ouwe dwaas! We wisten het van tevoren, op een dag moest het paard gestolen worden! En hoe kun je zo’n schat goed bewaken in je armoede? Je had er echt beter aan gedaan om het paard te verkopen. Je had er astronomische bedragen voor kunnen vragen, elke prijs die je maar kon bedenken. Nu is het paard weg. Nu zie je wat een vloek, wat een ongeluk het voor jou was.”
De oude man zei: “Nou moeten jullie niet overdrijven! Laten we zeggen dat het paard niet op stal staat. Dat is het enige feit; al het andere is interpretatie. Of het een ongeluk is of niet, hoe kunnen jullie dat weten? Hoe kunnen jullie dat beoordelen?”
De mensen zeiden: “Je kunt ons niet voor de gek houden; wij zijn misschien geen grote filosofen, maar hier heb je geen filosofie voor nodig. Het is een duidelijk feit dat er een schat verloren is gegaan, en dat is ongeluk.”
De oude man antwoordde: “Ik blijf erbij: het enige feit is dat de stal leeg is en het paard weg is. Verder weet ik niets, ongeluk of zegen – want zo’n oordeel is beperkt; en niemand weet wat er nog gaat komen.” Hij werd uitgelachen.
Mensen dachten dat de oude man gek was. Ze hadden altijd geweten dat hij niet helemaal goed bij zijn hoofd was; anders zou hij zijn paard hebben verkocht en in luxe hebben geleefd… In plaats daarvan verdiende hij zijn brood als houthakker. Hoewel hij heel oud was, hakte hij nog steeds bomen om, haalde het hout uit het bos en verkocht het. Hij leefde van de hand in de tand, had alleen het absolute minimum en nooit echt genoeg. Maar nu beseften ze eindelijk dat hij gek was.
Na veertien dagen kwam het paard op een nacht ineens terug. Het was niet gestolen, het was gewoon de wildernis ingelopen. En het kwam niet alleen terug, het bracht ook twaalf andere wilde paarden mee. En weer kwamen de mensen bij elkaar en zeiden: “Man, je had gelijk; wij zaten fout. Het was geen ongeluk, maar een zegen. Het spijt ons dat we je voor gek verklaard hebben.”
En de oude man zei: “Jullie gaan weer te ver. Kunnen jullie niet gewoon zeggen dat het paard terug is en dat het twaalf andere paarden heeft meegenomen? Waarom oordeel je? Hoe kun je weten of het een zegen is of niet? Het is maar een fragment en als je de hele context niet kent, hoe kun je dan oordelen? Hoe kun je een boek beoordelen als je maar één pagina hebt gelezen? Hoe kun je een hele pagina beoordelen als je er maar één zin van hebt gelezen? Hoe kun je de zin beoordelen als je er maar één woord van hebt gelezen? En wat je in je hand houdt is minder dan een woord – het leven is zo eindeloos. Jullie hebben slechts een fragment van een woord in je hand en hebt over de hele wereld geoordeeld. Dus zeg niet dat dit een zegen is, want wie weet… En ik ben volkomen tevreden dat ik het niet weet. Dus laat me alsjeblieft met rust.”
Deze keer hielden de mensen hun mond. Misschien had de oude man weer gelijk. Ze zeiden dus niets, maar ze wisten natuurlijk stiekem wel dat hij ongelijk had. Twaalf prachtige paarden waren teruggekomen met dat ene paard! Als ze een klein beetje ingereden worden, kunnen ze binnenkort allemaal verkocht worden en heel veel geld opleveren.
De oude man had een jongere zoon – het was zijn enige zoon. Deze zoon begon nu de wilde paarden te temmen; een week later viel hij van een van de paarden en brak zijn beide benen. Weer kwamen de mensen samen… Ze zeiden: “Je had gelijk. Wat je vermoedde is weer eens bevestigd. Het was geen zegen, het was toch een ongeluk. Je enige zoon verloor zijn benen! Wie zal je nu op je oude dag ondersteunen? Nu ben je armer dan ooit.”.
De oude man zei: “Kunnen jullie niet een keer stoppen met jullie oordelen? Jullie gaan weer te ver – zeg gewoon dat mijn zoon zijn benen heeft gebroken. Niemand weet of dit pech of geluk is, niemand. Het is weer maar een fragment en we krijgen nooit meer dan fragmenten te zien.
“Het leven laat zich alleen in fragmenten aan ons zien, maar we oordelen altijd over het geheel”.
Een paar weken later brak er oorlog uit met het buurland en alle jonge mannen werden opgeroepen voor het leger. Alleen de zoon van de oude man bleef achter omdat hij kreupel was. De mensen kwamen samen, huilend en weeklagend, omdat de jonge mannen met geweld uit elk huis waren weggevoerd. En er was geen kans dat ze ooit terug zouden komen, want het land waarmee oorlog werd gevoerd was een heel groot land en de strijd was vanaf het begin af aan verloren. Ze zouden niet terugkomen …
Het hele dorp huilde en jammerde, en ze kwamen naar de oude man en zeiden: “Wat had je gelijk, oude man! God weet hoe gelijk je had – het was een zegen. Je zoon is misschien kreupel, maar hij blijft tenminste bij jou. We zullen onze zonen nooit meer terugzien. Hij leeft tenminste en is bij jou, en beetje bij beetje zal hij weer leren lopen. Misschien zal hij nog wat mank lopen, maar het komt goed met hem.”
De oude man wees af: ‘Het is gewoon onmogelijk om met jullie te praten. Jullie kunnen er gewoon niet mee ophouden – dat eeuwige oordelen. Niemand weet iets! Zeg gewoon dat jullie zonen zijn opgeroepen voor het leger en mijn zoon niet. Maar of het een zegen of een ongeluk is, weet niemand. Niemand zal het ooit weten. Alleen God weet het.” (Osho, The Sufi Way, p. 48 ev)
Alles is een gebeurtenis op de weg naar volkomenheid,
waar ik nu op loop. Regen, zon, hagel, bliksem, donder wisselen elkaar af, maar mijn innerlijke gemoedstoestand blijft onaangetast. Omdat ik vertrouw op dat wat nu IS. Alles dient mij en alles bevordert mijn groei. Dat is waarop ik vertrouw en op die manier blijf ik in vrede.
Jullie glijden veel te snel af naar frustratie en hopeloosheid. Jullie zijn heel snel ontmoedigd en voelen je van je krachten beroofd.
Vertrouw op dat wat is! Vertrouw erop dat het leven voor je zal zorgen. Vertrouw op je kracht. De sleutel tot een vervuld leven is het vertrouwen in het leven.
Gebeurtenissen zijn wegwijzers die voor de nodige oriëntatie zorgen, maar ze zijn geenszins stevig verankerde, onvermijdelijke of zelfs onveranderlijke feiten – onderhevig aan het verstrijken van de tijd, zijn ze vandaag het een en morgen het ander. Pin je er niet op vast. Neem er afstand van en denk na, want alles komt naar je toe, en accepteer wat je wordt gegeven –heb vertrouwen!
Wat er ook gebeurt –heb vertrouwen! Oordeel niet. Laat je niet verleiden tot een oordeel. Dat wat nu is heeft betekenis, een doel en zorgt voor jouw groei.
Het lijden van vandaag is de vreugde van morgen – de transformatie van het wezen schept ruimte voor deze verandering.
Vertrouw op dat wat is. De tweede sleutel tot het begrijpen van het eigen leven is gegeven.
VANUIT HET „ZIJN“
Vertaling: Petra – voor wakkeremensen.org
