Dit is een gedeelte uit het boek van Rosa Wouters
♥ Cirkel van Liefde ♥
Ik probeerde de waarheid, die de liefde me had geleerd, verder uit te dragen in mijn werk en mijn omgeving. Het werd een haast onmogelijke opgave.
Ik merkte dat mensen
al jaren troost bij me zochten en verzachting voor hun verdriet. Ze wilden
verlichting van hun kwalen en verzorging van hun gewonde hart.
Ze wilden
verlichting van hun kwalen en verzorging van hun gewonde hart. Maar niemand wou
de waarheid horen. Ze weigerden halsstarrig de enige echte kans op de totale
ommekeer.
Wat moest ik doen?
Ik wist het niet. Hun reacties waren zo menselijk. Zo eenvoudig te begrijpen.
Ze wilden verder leven, maar liefst zonder pijn. Eigenlijk vroegen ze me
telkens opnieuw om hen in staat te stellen om hun illusies in stand te kunnen
houden. Ze zochten geen inzicht, ook al beweerden ze het tegendeel, maar enkele
bevestiging in hun wensdromen en onwaarheden. Hoe konden ze dan beter worden,
als niet eens mocht geraakt worden aan de oorzaken? Als niets van hun echte
problematiek mocht worden blootgelegd?
Het maakte me
moedeloos.
En misschien klinkt
het wreed of bizar. Maar stilaan groeide de overtuiging dat ik soms beter kon
helpen door niets te doen, de beste raad kon geven door niet te adviseren, en
het meest van mensen kon houden door hun pijn hun pijn te laten. Juist omwille
van de liefde. Ook al leek hen dat op zo’n moment volkomen harteloos.
