Mijn moeder was een hele wijze vrouw en soms vergat ze dat wel eens, zoals we het allemaal wel eens vergeten. De éne dag hadden we de mooiste gesprekken en de andere dag schold ze me de huid vol, gebruik makend van dat wat ik de dag ervoor in alle openheid had verteld. Als ze wijs was vergat ik totaal haar buien en als ze een bui had dan vergat ik totaal haar wijsheid want in beiden was ze heel overtuigend.
Religies kunnen mensen met enorme schuldgevoelens opzadelen. Dat heb ik gelukkig niet meegemaakt maar mijn moeder kon er ook wat van: 'Nou heb ik krom gelegen voor je muzieklessen en nu bak je er niets van." Heb nooit muzieknoten kunnen leren... dat was voor mij hogere wiskunde. Wel kon ik aardig improviseren maar dat werd op muziekschool niet serieus genomen.
Of: ''Ik hou zoveel van je dat ik je niet sla, daarom sla ik mezelf nu en als ik pijn heb dan is het jouw schuld!" Die kwam ook lekker aan. Zo rond mijn veertiende ontdekte ik het cynisme en dat maakte dat ik me sterker voelde: "Ik dacht dat u zo wijs was dat ik me niets moet aantrekken van wat mensen van me zeggen en nu durft u niet naast me te lopen vanwege mijn spijkerbroek... waar blijft u nu met uw wijsheden?" Daar kon ik weer wat van en werd er steeds beter in maar het schuldgevoel zat in me vastgebakken en ik heb er jaren last van gehad terwijl ik soms niet eens wist waarom.
Las ooit het boek: 'Emotionele Chantage' van Susan Forward waarin haarfijn wordt uitgelegd hoe we elkaar chanteren met onze emoties en dat kan heel subtiel. Alleen al een blik: 'Kijk eens wat jij me aandoet...' en "door jou voel ik me nu zo beroerd en eenzaam en nog zo wat.." We doen het bijna allemaal en hebben er af en toe niet eens erg in dat we het doen. We willen dat de ander zich schuldig voelt omdat het ons macht geeft over de ander. Toen ik het boek las dacht ik eerst aan mijn moeder: "Zie je wel dat doet ze nou altijd!"
Toen ik verder las herkende ik me zelf in de chanteur 'au' en af en toe betrap ik mezelf er nog wel eens op. Als een geliefde geen zin heeft om op een terras te gaan zitten en ik dan maar mee sjok op de markt en haar blikken toewerp van: kijk mij nou es hoe moeilijk ik het heb en ik leef niet mijn eigen leven maar dat van jou!' Nu heb ik geleerd om zelf verantwoordelijkheid te nemen over mijn leven dus als ik het me bewust ben dan zeg ik: "Lieverd, ga jij lekker de markt op en ik ga op het terras zitten, we zien elkaar straks." Allebei blij en vrij.
Schuldgevoel kan jaren aan ons blijven kleven en dient geen enkel doel dan het kleven zelf. De herhaling van de herhaling van de gedachte en de gedachte en de emotie van de emotie. Het is de stem van onze moeders, vaders, leraren, vrienden. die we hebben geadopteerd. We kunnen ze van harte loslaten. Hoe?
Door heel duidelijk te krijgen van wie die innerlijke stem is. Als we weer een zinnetje in ons hoofd horen: Stop! ben ik dat? Wie praat daar? dan even rustig voelen en dan weet je heel snel: Dat ben ik niet, dat is tante Mien! Het is zaak onze eigen stem te laten groeien en steeds terug te gaan naar: 'Wie praat daar? ben ik dat? zo niet... wat zou ik nu vanuit mijn hart doen?'
Heel zuiver als niemand zou meepraten? Wat zou nu mijn beslissing zijn? Rustig in en uitademen en dan laten komen wat er komt. Als we er eenmaal mee bezig zijn gaat het steeds makkelijker, herkennen we de stemmen snel en dan kunnen we er om lachen: "ha, daar heb je ma weer... dag ma... is het fijn daarboven? Heerlijk, hier is het ook heerlijk want ik neem mijn eigen beslissingen. Daarom voel ik me vrij en kan ik onbekommerd van mezelf en van jou houden!"
