Ongewone Ontmoeting
Geplaatst op 3 augustus 2022 door No Drama Lamas
Een zonnige zaterdagochtend. Markt voor de deur bij mijn favoriete koffietentje.
Genietend van een heerlijk bakkie, zitten we buiten op het terras, tegen de gevel aan, gewoon even mensen te kijken.
Een tafeltje vóór ons strijken twee mannen neer, gevolgd door hun hondje. Een erg fotogeniek diertje met een lief, schrander koppie.
Wanneer de tafel naast ons leeg komt, verplaatsen ze zich snel daarheen. Lekker op het bankje met het mooiste uitzicht, ik geef ze groot gelijk.
Het hondje snuffelt aan mijn uitgestoken hand en begint die uitgebreid te likken. Daarna volgen mijn enkels, voeten en tenen, en ik giechel dat het kriebelt.
‘Nou, het liefst zou hij nu bij je op schoot springen en dan krijg je een volledige wasbeurt’, zegt één van de twee heren naast me. ‘Tot en met je oren’.
Ze vertellen nog wat meer over dit leuke beestje, een Jack Russell van nog geen jaar oud, via Marktplaats gevonden, ze zijn er blij mee.
‘Maar eerst’, vertelt de andere man, ‘deed hij dat ook weleens, maar dan kwam er opeens iets gemeens bij, dan ging hij bijten. Toen vroeg ik of hij misschien een lifter bij zich had en jawel, er zat er eentje! Die heb ik weg laten halen en daarna heeft hij het nooit meer gedaan’.
Wacht even, heb ik dat nu goed gehoord? Hij heeft het over ‘een lifter’. Zou hij daarmee bedoelen..
‘Ja, dat gebeurt vaak hè, ook bij mensen, soms worden ze er ziek van’, vult de andere man aan.
Ze knikken beiden instemmend. Wij ook.
Wat een bijzondere ontmoeting, denk ik bij mezelf. Gewoon, zomaar, en hier in ons dorp!
‘Waar komen jullie vandaan?’ vraagt de eerste. Ik noem ons dorp. ‘Oja? Die-en-die straat?’
Klopt als een bus. Dat vind ik wel knap. ‘Dat is de enige straat die ik ken’, grapt hij vervolgens en ze lachen allebei. Hij had er ooit familie wonen, bleek.
We raken aan de praat. Beide heren hebben een open, vriendelijke blik en vertellen over dingen die ze hebben meegemaakt. Laten we ze Ard en Ton noemen. Het blijkt dat we allemaal regelmatig op deze plek koffiedrinken. ‘Ik heb jullie nog niet eerder gezien’, zegt Ton. Wij zijn meestal vroeg, zij vaak wat later. Maar vandaag zijn wij later en zij vroeger. Hoe grappig.
Het wordt duidelijk dat Ard al heel lang dingen kan zien, voelen en weten die anderen niet kunnen waarnemen. Dat begon zich bij hem te openbaren toen hij 35 was. In die tijd was er zo goed als niemand met wie hij daarover kon praten. En hij wist zelf ook niet altijd wat hij ermee moest. Het is natuurlijk best handig als jij iemand kunt vertellen waar hij z’n portemonnee heeft laten liggen. Maar er wordt toch ook best raar naar je gekeken dan. Het was best moeilijk. Tegenwoordig staan mensen er toch wat meer voor open, zegt hij.
Wisten wij dat de energie (boviswaarde of vitaliteit) enorm aan het stijgen is? De afgelopen maand gaan de waarden in een enorm tempo omhoog.
Hij meet dit met zijn wichelroede, waar hij heel handig mee is.
Het is ook hard nodig, zeggen ze beiden. Die illuminati met hun ellende en duistere plannen, daar moet nu maar eens een eind aan komen. De trilling van de aarde stijgt en we moéten allemaal wel mee. Maar het zijn roerige tijden.
Of wij ons hebben laten prikken? Natuurlijk niet. Ze knikken opgelucht. Maar, zegt Ard, mensen die er ééntje hebben gehad, die kan ik meestal nog wel helpen. Maar als het er meer zijn…. Dan lukt het hem niet meer. Hij helpt vaak mensen met pijn. En mensen die last hebben van straling, zoals aardstralen, wateraders, dect-telefoons, 3G, 4G, en 5G. ‘Je kunt je daartegen beschermen hè, zegt Ard. ‘Dat moet je gewoon vragen. Niet vergeten erbij te zeggen dat het ‘nu’ moet gebeuren. Aan de andere kant hebben ze niet zo’n besef van tijd zoals dat van ons hier in 3D’.
In de Corona-lockdown-periode ontdekte hij, dat hij veel meer dingen op afstand kon doen. ‘En dan werkt het ook!’ zegt hij nog bijna verbaasd.
Ze vragen naar de armband die mijn wederhelft draagt. Een mooi sieraad genaamd ‘selfica’, ontworpen en gemaakt door Damanhurians in Italië.
Dan vertelt Ard wat hij doet met ‘lifters’. En hoe hij ontdekt had wat het beste werkte.
Hij zat eens achter zijn computer toen er opeens een jongen door z’n kamer liep.
‘Wat doe jij hier nou?’ vroeg Ard de jongeman.
‘Kun jij mij zien dan?’ was diens wedervraag. ‘Iedereen doet of ze mij niet zien’ zei hij, duidelijk gefrustreerd.
‘Dat komt, omdat je dood bent’ zei Ard tegen hem. Hij kende de jongen en wist dat deze onlangs was overleden.
‘Ik weet niet waar ik naartoe moet’, zei de jongen. ‘Nou’, zei Ard, kijk es even goed om je heen, of je niet ergens een groot wit licht of iets soortgelijks kunt zien’. De jongeman antwoordde even later ‘Ja, daarginds zie ik iets wat daarop lijkt’, en hij wees in noordwestelijke richting. ‘Ga daar maar naartoe jongen’, zeiArd. ‘Daar is ook je grootvader en andere familie, die helpen je wel verder’. En even later was de jongen verdwenen.
‘Sindsdien zeg ik tegen lifters / mensen die zijn blijven hangen, dat ze in noordwestelijke richting moeten gaan naar het witte licht, en even later kan ik dan meten dat ze weg zijn’.
Zo werkt dat dus.
Ton heeft intussen ons adres op Google opgezocht en kijkt naar een foto van ons huis. Het is even stil en dan vraagt hij bedenkelijk: hoe zit het met die buren daar naast jullie…. Wij vertellen kort iets over de situatie daar, waarop hij droogjes zegt: ‘Ja, zoiets dacht ik al’.
‘En die buren aan de anderen kant, die voelen wel okee’.
Dat zijn ze ook. Ook Ton heeft duidelijk een goede antenne.
Na nog heel wat gebabbel maken we aanstalten om te vertrekken en we lopen langs de plek waar hun fietsen staan. Kijk, mijn wichelroedes heb ik altijd mee, zegt Ard, en hij pakt ze uit de fietstas.
‘Zal ik jou eens meten?’ vraag hij me. Ja hoor, dat mag.
Hij neemt de wichelroedes in de hand en nadat hij gechecked heeft of het echt mag, vraagt hij of mijn energie optimaal is. De wichelroedes geven duidelijk ‘ja’ aan. Ietwat verbaasd zegt Ard: ‘Goh, dat kom ik nooit tegen.’ Nu hebben wij net een week op een heel bijzondere plek doorgebracht, dus eigenlijk vind ik dat wel een leuke bevestiging van de goede energie aldaar.
Vervolgens is mijn wederhelft aan de beurt. Bij de vraag of zijn energie optimaal is, geven de wichelroedes ‘nee’ aan. ‘Slaap je slecht?’ vraag hij. ‘Kan beter,’ zegt manlief. ‘Heeft hij een lifter’? Het antwoord is ‘ja’. Hoeveel? Eentje. Ard stuurt de lifter weg (naar het licht in noordwestelijke richting). Nog eens meten. Energie is nu ook optimaal. Hoe fijn is dat.
En ons huis? Na even meten zegt hij: ‘300.000! Dat is best goed. Heel vaak is het nul. Wacht, ik zal even vragen of dat ook geoptimaliseerd mag worden’. En dat doet hij. ‘Zo, dan moet je straks maar eens opletten of je het verschil kunt voelen’.
Wij bedanken hem.
We nemen nogmaals afscheid en zwaaien naar elkaar. Tot een volgende keer!
Met een grote grijns verlaten wij het knusse koffietentje. Synchroniciteit? Wie weet.
Ik vond het een ongewone bijzondere ontmoeting vandaag. Echt een kadootje.
Bijdrage van Dahli lama
