| | | | | | De vakanties lopen op hun eind. Hopelijk ben je lekker opgeladen afgelopen weken, in wat voor velen voelt als ‘een tussentijd’. Toch is er van alles gaande. Zo staan er bijvoorbeeld blijvende wijzigingen in de Wet Publieke Gezondheidszorg op het programma. Wijzigingen die permanent maken wat tijdelijk zou zijn. Algemeen maken wat incidenteel is. En normaal maken wat niet normaal is.
Systemen op hun eind
De afgelopen tweeënhalf jaar kwamen de falende systemen waarin we leven onder een vergrootglas te liggen. Dat gaat niet alleen om de gezondheidszorg. Ook ons schoolsysteem en ons consumentengedrag vertonen ‘fastfoodverschijnselen’. Dat is niet gek. Het wordt onze generatie(s) met de paplepel ingegoten.
Maar bedenk: bij de pakken neerzitten hoeft niet, want het kan anders, en dat voelen steeds meer mensen!
Inmiddels maken mensen makkelijker contact met elkaar en discussiëren we al vaker over deze - toch wat beladen - onderwerpen. Daardoor kan zo’n proces van verandering ineens veel sneller gaan. En hoewel je het niet per se meekrijgt als je de radio of tv aanzet, er zijn veel veranderingen gaande momenteel.
Van inzicht naar eigenaarschap
Voel jij je vaak afhankelijk van wat er om je heen gebeurt? Wat wel en niet mag of hoort of kan? Logisch. Op school leer je dat het pas goed is als de leerkracht dat zegt. Voor succes en welvaart hebben we duidelijke definities - meestal zijn dat financiële. We leren om te willen wat de ander heeft. Ons gelukkig te voelen door nieuwe gadgets. Oplossingen voor problemen te kopen in tabletformaat. Zo zijn we verworden tot een markt voor een kleine groep extreem rijken, waarbij je moet blijven consumeren om een geluksgevoel te houden. De ‘fastfoodmentaliteit’ is in al onze systemen doorgedrongen.
Het ontbreken van eigenaarschap maakt dat je je afhankelijk gaat voelen (en wordt) van externe factoren. Van de mening van anderen; van de Staat, instituten, regelgeving. We leunen op de buitenwereld voor onze zelfstandigheid, ons zelfbewustzijn, ons zelfrespect. En daarmee ook onze eigenwaarde. Daarmee zijn we slaaf van het huidige systeem.
Zelfs patiënt en dokter zijn verworden tot ‘markt’. Dát is wat we moeten doorbreken, en dat zullen we samen moeten doen.
Heft in eigen hand
Hand in eigen boezem
Boezem vol zelfrespect
In de zorg gaat het vooral over het terugbrengen van eigenaarschap in het ziekteproces. Hoe gaan we om met klachten? Hoe blijven we gezond of worden we gezonder? Om een systeem te veranderen, is het nodig om het heft meer in eigen hand te nemen. Zowel voor zorgverlener als voor de consument/patiënt.
Wat als we beloond zouden worden voor het behouden en bevorderen van gezondheid - in plaats van te wachten op ziekte? Wat als we - in plaats van geld - alleen dat wat waarde toevoegt aan het systeem zouden belonen? Wat als we elkaar en onze kinderen wijzen op het belang van zelfwaardering en jezelf liefhebben, onafhankelijk van externe factoren?
Laten we ons voorbereiden op de maanden die komen. In vertrouwen. Zonder elkaar tegen te werken. Je hoeft het niet met iedereen eens te zijn. Het gaat erom dat je verantwoordelijkheid neemt voor jouw handelen. Dat je vooruitgang gaat zien als een toename van welzijn. Van jezelf, van elkaar en van het ecosysteem om ons heen.
Hoopvol
Teruglezend zou de moed je zomaar in de schoenen kunnen zakken. Maar dat is niet nodig, er zijn overal sprankjes hoop! Zo doet een Italiaanse rechter een goed onderbouwde uitspraak in de zaak van een psychologe die geschorst werd vanwege niet gevaccineerd zijn. De Deense regering beëindigt het vaccineren van kinderen tegen corona omdat de risico’s van de vaccins niet opwegen tegen de risico’s van besmetting en ziekte. En dan is er nog de brede en terechte discussie over het al dan niet permanent maken van ‘de coronawet’.
Sluit die sprankjes gerust in je hart.
Want ook hoop bevordert je gezondheid.
|
|
