Levens opnieuw incarneren talloze zielen om de vibratie van de planeet naar een hoger niveau te tillen in functie van de mensheid.
Het enige vervelende is dat de mensheid er niet op zit te wachten.
Net als in “De allegorie van de grot” van Plato wordt degene die het Licht laat zien aangevallen en verketterd door de schaduwmensen.
Het Licht is te fél, die waarheid kunnen ze niet aan.
De Lichtwerker die de wereld kwam helpen blijft berooid en uitgeput achter want schaduwmensen hebben geen oor of oog voor het Licht.
De Lichtwerker heeft geen resonantie meer met zijn omgeving of medemens en verzuipt wegens geen inkomsten en bijbehorende overlevingsstress.
De lichtwerker komt alweer bedrogen uit in deze incarnatie.
De zoveelste keer wordt voor Barabas gekozen in plaats van Jezus.
Politieke spelletjes en macht gebaseerd op angst.
Liefde verliest alweer.
Is het een wonder dat niemand van hen nog wil incarneren?
Amper wat verdienen, uitputting op niveau 11 en elke dag overprikkeld... het stereotype van de lichtwerker.
Energiezuigers loeren achter elke hoek of uitgestoken hand.
Ah een vinger? Laat ik meteen de hele arm nemen!
Gelukkig is het allemaal niet echt.
Dankjewel Helen Schucman, Bill Thetford, en Gary Renard.
Zonder jullie had ik ongetwijfeld zelfmoord gepleegd.
Niet omdat ik dood wil maar omdat ik hier niet meer wilde zijn.
Nu weet ik dat het simpelweg een geschreven script is waar ik mij in bevind.
Ik kijk momenteel naar een zéér slechte scène uit mijn eigen levensfilm.
De scène duurt inmiddels al meer dan een decennium.
Misschien wordt het beter, misschien niet.
Dat is volledig irrelevant.
Wat ik als hoofdpersonage ook doe het verandert weinig tot niks aan de film zelf want die is geschreven en het script ligt vast.
Met vergevingswerk verandert er misschien ooit eens een tijdslijn.
Verder is het simpelweg aanschouwen en niks persoonlijk nemen.
Nu komt er wellicht ongevraagd advies van zij die net terug zijn van een "spirretewele" yogaretreat op Bali met de boodschap dat het met manifesteren, affirmaties en positief denken wél anders kan.
Ze hebben nog niet door dat ze momenteel een lucky incarnatie beleven en daar maar best van genieten.
In een volgend leven in Indië met dagelijks 3 rozijnen als enige maaltijd worden ze slechter behandeld dan een hond.
Zal ik dan even raad komen geven: Maar ge moet manifesteren juffrake! Ge manifesteert verkeerd! En ge moet de juiste affirmaties gebruiken! Ik wil een elektrische Volvo SUV! Voilà, zo doet ge dat! Wilt ge een cavaake bij uw rozijntje? Hier sé, ik heb een fles gekocht. Ik dacht aan de fles, ging naar de winkel, betaalde ze en hoplakee: gemanifesteerd!
Was het leven maar zo simpel he dat ge enkel maar de juiste manifestatietechniek en affirmaties moest gebruiken?
Er zijn er die het nog echt geloven ook.
Waanzin.
Gelukkig is het leven maar een droom.
En ben ik geen Lichtwerker of op Aarde om iemand te helpen of de les te lezen.
Laat staan om de wereld naar een hogere vibratie te brengen.
Ik leef simpelweg mijn waarheid en blijkbaar moet dat momenteel in armoede, uitputting en met een ontregeld zenuwstelsel gebeuren.
De kwestie is om daar vrede mee te hebben.
Dàt is mijn les in deze droom en bij uitbreiding van iedereen: innerlijke vrede ondanks alles.
Simpel maar niet gemakkelijk.
Momenteel ben ik aan het verzuipen en ik vecht er niet meer tegen.
Ik ben helemaal op.
What's next ? Geen idee.
We zullen zien zei den blinde tegen zijn dove hond.
Ik stop met zwemmen.
Nooit leuk gevonden trouwens, de broekskes nog minder.
Mijn leven is in handen van het Hogere en daar vertrouw ik op.
Momenteel zit er niks anders op dan deze diepe allesdoordringende pijn van frustratie, onmacht en complete vernedering te doorvoelen.
Ik heb geen andere optie meer want in de buitenwereld gebeurt niks, het is eender wat ik doe.
Ik sta met mijn rug tegen de muur en niks loopt.
Waarom?
Omdat het net de bedoeling is dat het niet loopt.
Dat is momenteel de filmscène van mijn leven.
Een gigantisch kakmoment maar het einde zal mooi zijn.
Dat zag ik tijdens een bijna doodervaring eind jaren '90.
Bovendien is het allemaal niet echt dus waar maak ik me druk om?
Deze droom duurt niet lang meer.
Weldra word ik wakker en is alles voorbij.
Dan ben ik terug bij Onze Lieven Heer.
En bij Charlie, mijn geadopteerde hond.
Tot in de eeuwigheid.
Amen
(c) Stefan Van Heester
