Nervus Vagus en Mededogen
De nervus vagus bevindt zich in de borst en produceert bij activatie een gevoel van vloeibare warmte die zich verspreid in de borst en ook een brok in de keel. De nervus vagus… begint in de top van het ruggenmerg en slingert zich een weg door het lichaam heen … waarbij het zich verbindt met het gezicht spierweefsel, de spieren die betrokken zijn bij de vocalisatie, het hart, de longen, de nieren en lever, en de spijsverteringsorganen. In een reeks van controversiële papieren, heeft fysiologisch psycholoog Steve Porges gepleit dat de nervus vagus de zenuw van mededogen is, het orgel dat voor het lichaam zorgt.
Porges merkt op dat de nervus vagus de spiergroepen van communicatieve systemen, die betrokken zijn bij het tonen van mededogen, innerveert. Dat zijn namelijk de gezichtspieren en het vocale apparaat. In ons onderzoek, bijvoorbeeld, hebben we ontdekt dat mensen systematisch zuchten – een kleine kwart seconde van ademhalende expressies van bezorgdheid en begrip – bij het horen van een pijnlijke ervaring beschreven door een ander.
De zucht is een oer-exhalatie die de vecht/vlucht fysiologie van de zuchtende persoon kalmeert. Onze studie heeft aangetoond dat het ook comfort en vertrouwen triggert in de spreker. Wanneer wij op een rustgevende manier zuchten, of anderen geruststellen met onze betrokken blik of schuine wenkbrauwen, is de nervus vagus haar werk aan het doen, waarbij de spieren van de keel, mond, gezicht en de tong worden gestimuleerd om een kalmerende uitstraling van zorg en geruststelling te bewerkstelligen.
Ten tweede, is de nervus vagus de primaire rem op onze hartslag. Zonder activatie van de nervus vagus, klopt je hart gemiddeld op ongeveer 115 slagen per minuut, in plaats van de meer typische 72 slagen per minuut. De nervus vagus helpt met het vertragen van de hartslag. Wanneer we boos of angstig zijn, klopt het hart zeer snel, waarbij de hartslag letterlijk springt naar vijf tot tien slagen meer per minuut. Hierbij wordt het bloed gepompt naar de verschillende spiergroepen om het lichaam voor te bereiden om te vechten of te vluchten.
De nervus vagus doet het tegenovergestelde, het verlaagt de hartslag naar een meer vreedzame tempo, en verbetert de kans voor een aangename contact in de directe nabijheid van anderen.
Ten derde, is de nervus vagus direct verbonden met rijke netwerken van oxytocine-receptoren, dit zijn de neuropeptiden die nauw betrokken zijn bij ervaringen van vertrouwen en liefde. Eenmaal de nervus vagus is geprikkeld, stimuleert het de spraak en de kalme cardiovasculaire fysiologie. Vermoedelijk activeert het de afgifte van oxytocine, waarbij het signalen van warmte, vertrouwen en toewijding door de hersenen en het lichaam heen zendt, en uiteindelijk, naar andere mensen toe.
Ten slotte is de nervus vagus uniek voor zoogdieren. Het autonomische zenuwstelsel van reptielen deelt de oudste gedeelte van de nervus vagus met ons, die bekend staat als het dorsale vagale complex. Dit complex is verantwoordelijk voor de immobilisatie gedrag: bijvoorbeeld, de schok reactie bij een fysieke trauma; meer speculatief, schaamte-gerelateerd gedrag bij een maatschappelijke vernedering.
Het autonome zenuwstelsel van reptielen bevat ook het sympathische deel van het autonome zenuwstelsel dat betrokken is bij de vlucht/vecht gedrag. Maar wanneer het verzorgen een nieuwe klasse van soorten begon te definiëren – de zoogdieren – kwam een gebied van het zenuwstelsel, de nervus vagus, evolutionair tevoorschijn om deze nieuwe categorie van gedrag te ondersteunen.
Uit het boek Born to Be Good: The Science of a Meaningful Life door Dacher Keltner (pagina’s 228-230):
Marjolein Ingrid Soulpursang
