Waar gaat het in het leven om?
9 mei 2023 / Door Lilian Ferru
Voorbij de getallen…
Lieve Jij,
Af en toe heb ik zo’n dag waar ik alleen ben, de deur niet uitga, geen berichtjes beantwoord, geen telefoon opneem en alleen maar wil ervaren hoe het is om in dit moment te zijn. Dan luister ik naar de wind, de vogeltjes, het gepiep van de kittens, met als achtergrondkoor het gekwaak van kikkers. Als ik mijn ogen sluit, lijkt het bijna alsof ik in een oerwoud woon.
Als je in het hier en nu bent, dan is de leegte onmetelijk, je verdwijnt in de grenzeloosheid. Je bént het geheel. Ik laat me meedrijven van moment tot moment. Dan weer kijk ik naar de kittens. Ze zijn zo schattig. Ze komen naar me toe, kijken me met levendige blauwe oogjes aan. Ze buitelen over elkaar heen, springen rond en klimmen op de houten palen. Wat kan ik anders dan glimlachen en blij zijn met deze wondertjes in mijn leven?
Ooit zal ik ze moeten laten gaan, maar nu is er geen toekomst. In dit heilig ogenblik is er geen tijd. Ik ben puur bewustzijn en laat me met het bestaan meedrijven. Nergens naar op weg, want er is geen doel. Gewoon zijn, meer is het niet. Dat is het leven. Alles om me heen kan veranderen, maar ik hoef niets te worden. Op deze lentedag ben ik in de eeuwigheid. Ik zeg ja tegen de eenvoud van deze dag.
Of zoals Osho het zegt: ‘Alles accepteren wat het leven je biedt, is het moedigste dat er bestaat.’ Dat is wat ik doe. Ik kijk om me heen en zie alleen de schoonheid van de schepping. De bloemen op tafel, de tere kelkjes, zacht roze. Paul die me vanaf een foto recht aankijkt. Ik weet dat hij er is. Het universum neemt me mee, er is geen vertrek en geen aankomst. Met een kitten in mijn armen verdwijn ik in het tijdloze. Dat zijn de kleine momenten, die zo groots zijn, als je er maar de tijd voor neemt. En ik realiseer me dat alles met alles verbonden is. Of zoals Paul het steeds herhaalde: ‘Eén met de Bron en niets anders!’
Zondag was er een retraite. Door allerlei omstandigheden, waren we met een klein groepje. In eerste instantie vond ik dat jammer, maar ik heb iets belangrijks geleerd. Al die jaren met het Spiritueel Café, was het doel om zoveel mogelijk mensen te bereiken. Ik ging voor een volle zaal. Dan heb ik het over 400 gasten, iets wat voor die tijd mega was. Daar heb ik hard voor gewerkt. Toen ik ontdekte dat Paul, na zijn BDE, contact had met Lichtwezens, begon ik opnieuw. Het werd intiemer, met meer persoonlijke aandacht. Ik vond dat fijn. Alles veranderde toen Paul het aardse verliet. Ik zocht naar een nieuwe modus, als mijn ego van zich laat horen. Ik zal het maar eerlijk zeggen. Ik, Lilian Ferru, die jaren lezingen heeft georganiseerd voor groot publiek, die artikelen schreef voor 1 miljoen oplage, die bijna tien boeken heeft gepubliceerd, die mensen van over de hele wereld heeft geïnterviewd en met een grootsheid als Paul dertig jaar heeft samengeleefd… leert om de getallen te laten gaan.
We zijn met een aantal vrouwen. Ieder heeft zijn eigen thema en toch is de rode draad hetzelfde. We zijn nog veel te vaak geneigd om onszelf weg te cijferen, omdat het zo hoort, zo zijn we opgevoed. Door een korte opstelling komen we al snel tot de kern van wat er in ieders persoonlijke leven speelt. Het is zo apart hoe dit werkt en hoeveel inzicht dit geeft. Een iemand die nooit heeft kunnen huilen, begint te snikken. Ik zal haar Angel noemen.
En dan is er de healing. We hebben allemaal het gevoel dat de zon schijnt, terwijl het bewolkt is. Ik wil opgaan in de lichtsferen, maar er wordt me getoond dat we een kring moeten vormen met in het midden Angel. Alsof het afgesproken is, wiegen we haar. We zijn een deinende beweging en dan, de eerste keer in haar leven, komt al het verdriet eruit. De groep neemt haar op. Woordloze communicatie, terwijl je omringd wordt door liefde. En ik realiseer me wat een groot geschenk dit is voor ons allemaal. Dit is waar mijn boek ‘Aanraking’ over gaat. Daar moet ik aan denken.
We zijn zó omringd door wonderen, door liefde. Achter elke verschijningsvorm straalt het licht van de schepping. Het gaat om die éne en om álles. Deze healing was anders, omdat de vrouw die niet kon huilen, heel erg huilde en ik precies wist wat ik moest doen. Inderdaad, dit is niet voor de massa, maar voor de mens die zichzelf wil kennen, zoals de Bron hem kent. Getallen vallen dan in het niets, omdat dit een van de intenste healings was.
Ik weet nog steeds niet wat de toekomst brengt en het kan me niet schelen ook. De ene keer ben ik in het totale niets, dan weer doe ik waarvoor ik ben gekomen. Ik laat me leiden door inspiratie. Ik denk aan Paul. Een machtig wezen die het universele openbaarde, omdat wij allemaal van een of andere planeet zijn afgevallen. Eén met de Bron en niets anders! Dat is Thuis komen.
Ja, ik ga voor het leven zelf en ja, ik weet wie mij vergezelt.
Liefs Lilian
