De Brug Naar De Eeuwigheid Overgaan
Door: Catherine Viel – 27 December 2021
“We gaan,” zeiden ze, “naar het einde van de wereld.”
Dus stopten ze de auto waar de rivier een bocht maakt,
En we klauterden naar beneden onder de brug
Op het grindpad van een smalle bergkam…
Ik stond aan de rand waar de mist opsteeg,
Mijn reis was volbracht waar de wereld eindigde.
Ik keek stroomafwaarts. Er was niets dan lucht,
Het geluid van het water, en het antwoord van het water.
~Dana Gioia, Het einde van de wereld
Er is zo’n gevoel van uitstel. Het wachten bij de brug.
Ik zie mentaal een hangbrug over een zeer brede kloof. Het is een van die smalle wiebelige bruggen in het regenwoud, gemaakt van touw en boomtakken met de bast er nog aan, stevig aan elkaar gebonden, op zijn plaats gehouden met een vleugel en een gebed.
Dit, zo voelt het, is waar we zijn. De mensheid, in de rij aan één kant van deze brug. De kloof duikt diep in, reikt tot in de eeuwigheid. En wat wacht er aan de andere kant van die brug?
De brug is aan deze kant geblokkeerd. De bewaker van de oversteek grijpt een enkel touw, dik als een tros waarmee een lijnschip is verankerd, dat zich over de doorgang uitstrekt. Als een uitsmijter in ’s werelds meest exclusieve nachtclub kijkt de poortwachter neer op een hooghartige manier en houdt de enorme sluiting van het touw in één hand, klaar om het open te klikken en de barrière opzij te gooien. Klaar om de menigte los te laten.
Het voelt alsof die brug deze week voorstelt. Vandaag, 27 december… helemaal tot en met de 31e.
*****
Wij worden onophoudelijk aangemoedigd geen nadruk te leggen op data. Als we roekeloos genoeg zijn om voorspellingen te doen en die op te hangen aan een bepaalde datum, kunnen we uiteindelijk in de lucht komen te hangen, niet gesteund door het bewijs van de gebeurtenissen.
Toch doen velen in de alternatieve gemeenschap aan een vorm van voorspellen op datum. Hoe kan het ook anders? Of we het nu willen erkennen of niet, mensen zijn ingesloten in de perceptie van tijd. Zeker, zelfs afgelegen stammen in de diepste wouden, grotendeels onaangetast door westerse begrippen, zijn ingesloten en begrensd door dag en nacht, het rollen van naamloze minuten van verleden naar heden en verder naar de toekomst.
Hoe kunnen we iets anders doen dan voorspellen en verwachten, hopen en wensen? Hoe kunnen gewone mensen ooit onze dromen en verlangens volledig losmaken van de keten van tijd die ons allen vasthoudt?
*****
Ik stel wel verwachtingen aan bepaalde afspraakjes. Ik geef het toe! Ik ben een tijdgebonden mens. Als ik hoor dat er iets gaat gebeuren “vóór januari” (en nog steeds in januari), dan betekent dat in mijn hoofd: nu. Gevolgd door, zeer binnenkort. (1)
Niet “zeer binnenkort” zoals de Galactische wezens het zien, die de dingen niet in menselijke tijd plannen (of blijkbaar op dezelfde manier zien als wij), maar nu en zeer binnenkort volgens de kalender die velen in de westerse beschaving regelmatig raadplegen.
Dus, hoe zal ik deze minuten en uren doorbrengen? Zitten wachten, naar de regen kijken door de beslagen ramen en een diepe zucht slaken, is niet erg aantrekkelijk. Een beetje bezig zijn lijkt me beter. Wat papierwerk opruimen. Nog een plank opruimen, de kringloopwinkel aanvullen.
Tussen de activiteiten door, klikken mijn hersenen door, nooit helemaal ontspannen. Zal vandaag de dag zijn? Gebeurt er iets op dit moment, ergens in de wereld, dat het kruitvat de lucht in zal blazen?
Covid mandaten zijn weg, denk ik. Vaarwel, onwettige Amerikaanse regering. De waarheid van Alles wordt onthuld.
Misschien als we het allemaal tegelijk denken, kunnen we het zo maken.
*****
Ik vraag me af of dit buitengewoon langdurige proces, waarvan ons verteld is dat het de mensen wakker moet schudden, deels bedoeld is om diegenen die zichzelf als wakker en bewust beschouwen, bij te slijpen. Een of andere kosmische smid test het lemmet van het mes van Ons, terwijl hij nadenkend en weloverwogen aan de scherpte van het lemmet wrijft. Meer lessen in geduld en doorzettingsvermogen? Meer herinneringen om iedereen toe te staan mee te komen, of niet, in hun eigen leuke tijd?
Ik betwijfel of de volgorde van onze progressie naar de toekomst door menselijk toedoen of richting gebeurt. Waarschijnlijker is dat het in elke menselijke ziel zit als die de brug naar de eeuwigheid nadert.
Voor mij… vol vertrouwen, maar niet arrogant, hoop ik, geloof ik dat ik vrij dicht bij de vertrekpoort ben. Ik kan het zien als ik een beetje scheel kijk, en nog beter als ik mijn zaklamp pak en het grootlicht aanzet.
Ik schijn niet met het licht naar beneden in de kloof. Ik wil de afgrond niet zien, dat is niet mijn werkterrein. Ik weet niet hoe ik dat weet, maar ik weet het.
Nee. Ik wil vooruit kijken. Kijk naar de andere kant van de brug. Omdat ik die klif in de verte niet echt kan zien, moet ik het me voorstellen, de werkelijkheid aan de andere kant co-creëren.
De motor van de hartslag van de wereld drijft onze beweging over de brug, naar waar we heengaan, en laat wat we waren achter ons, onbetreurd en mogelijk onherinnerd, behalve in elektronische boekwerken als deze.
Ik zou best tevreden zijn met het vergeten van de ketenen van de tijd, als ik ben waar de tijd niet is. Oh, hoe ik glimlach en zucht (gelukkig!) om me dat voor te stellen.
Door: Catherine Viel
(1) Zie, bijvoorbeeld, het sturen van Raven met Tarot door Janine’s video, “Tarot door Janine deelt de laatste video’s die ze heeft bekeken en een Phil tidbit,” 12/26/21. Ze merkt ongegeneerd op dat ze gelooft dat de december gebeurtenissen plaatsvinden – er is tenslotte nog een week te gaan – en merkt op dat het een wilde rit zal worden naar en door januari 2022.
Vertaling: Martien / voor wakkeremensen.org
