Ik zie en voel in en rondom mij de implosie van het zogenaamde SuperEgo.
Het is groter en onzichtbaarder dan het ego.
Het kan echter niet overleven in de huidige energie en wie verder wil moet het oplossen. Dat laatste mag je letterlijk nemen: oplossen zoals een aspirine in water, het verdwijnt. Ik moet het in mezelf oplossen want er is geen externe vijand, vandaar een implosie ipv een explosie door iets van buitenaf.
Het superego is het ultieme en tevens allerlaatste beschermingsmechanisme om te overleven.
Overleven, het woord zegt het zelf al: het is niet echt leven maar overleven. "Ondanks alles ga ik voort" ipv "ja, dit is leuk, ik wil verder".
Een voorbeeld om het duidelijk te maken: ik heb momenten waarop ik zeg, "het hoeft allemaal niet meer voor mij. Ik heb het hier wel gehad".
Dat is iets energetisch in mij dat zich verder presenteert als een gedachte.
Ik voel het en daarna volgt de gedachte.
Als er iets energetisch in mij is dat zegt "ik wil hier eigenlijk niet zijn" dan geef ik op die manier een signaal naar het Universum.
Vermits alles energie is, ook je gedachten, zend ik een dubbel signaal uit naar het Universum.
Het enige wat het Universum doet is gelijke energie terugsturen.
Het Universum ontvangt van mij volgend dubbel signaal: ja doe maar, ik ben er klaar voor. En daarna gevolgd door: laat maar wat voor zin heeft het?
Wat geeft het Universum me terug: ze maken een pakketje klaar en staan op het punt om het te verzenden maar horen dan: ok, het hoeft niet? Laat maar dan.
Wat trek ik onbewust aan: mensen die hier eigenlijk ook niet willen zijn. Ik beland soms op fora en blogs waar anderen klagen en zagen over het feit dat ze hier niet willen zijn. Wat help dat? Niks.
Wat stoot ik onbewust af: mensen die hier ten volle genieten en elke dag blij zijn dat ze leven.
Eigenlijk zegt het SuperEgo: de Al-Bron (of God, Allah, Boeddha, Jahwe,...) heeft een fout gemaakt. ik moet noch wil hier zijn. Ik weet het beter. Ik weet waar ik moet en wil zijn en waarom.
Het is zoals gezegd het ultieme en laatste beschermingsmechanisme. Het woord bescherming zegt het al: je moet je beschermen tegen iets. Tegen wat? Het leven. Ik bescherm me tegen het leven.
Dat is angst. De ultieme angst: angst om te leven.
Doet me denken aan een mop: een man komt bij de dokter en zegt "ik heb zo'n bang in het donker voor ik in slaap val." Zegt de dokter: probeer dan schaapjes te tellen, dan val je snel in slaap." Zegt de man: "Ik heb schrik van schaapjes!".
Terug naar waar ik gebleven was: angst om te leven die wellicht geworteld is in vele vorige levens of misschien in een trauma voor de geboorte of uit de jeugd.
Het maakt me eigenlijk weinig uit en ik voel ook niet de behoefte om ook dit weer tot op het bot uit te spitten zoals ik meestal doe. Terwijl ik dat zou onderzoeken gaat het leven aan me voorbij. Het volstaat om in het 'nu' te blijven en te vertrouwen.
Vertrouwen is het tegenovergestelde van angst.
Liefde is er op vertrouwen dat alles loopt zoals het hoort te lopen.
Angst is wantrouwen dat iets niet loopt zoals het hoort.
Dat er ergens een fout is die moet opgelost worden.
Er is niks fout, dit is het leven.
Een leven dat er wellicht helemaal anders uitziet dan het jouwe of misschien ook niet. Maar dat maakt niet uit, het is mijn leven. Uniek. Net als dat van jou.
Mijn geboortehoroscoop gaf het al aan: Cheiron in het 9de huis. Dat betekent vertrouwen zoeken, vinden en er meester in worden. Cheiron, de gewonde genezer.
Een dikke proficiat aan mezelf en welkom thuis!
Ik leef op vertrouwen en ik vertrouw op het leven.
Dat laatste sijpelde vorige week al door op andere wijze. Ik stond in de douche en had mijn ogen dicht. Soms als ik mijn ogen dicht doe, denk ik: oei wat gaat er nu komen?
Die eerste reactie is vaak een angstreactie. Oei...
Maar ditmaal was het anders, ik zei: Aha wat gaan we nu zien.
Aha... Dat was anticipatie en vertrouwen: laat maar komen.
Een aardverschuiving voor mezelf want dat had ik nog nooit gezegd: Laat maar komen!
Vermits alle creatie begint in de gedachten, is de energie of het gevoel dat voorafgaat aan gedachten belangrijk.
"Dit wordt toch niks" of "dit wordt het".
Onbewust was er in mij altijd een energie van "dit wordt toch niks" die alles ondermijnde.
Een onbewuste vorm van zelf-sabotage. Onbewust want ik wist het niet of zag het niet.
Tot nu, terwijl ik het schrijf.
Als ik schrijf of praat maak ik het onbewuste bewust en zo bevrijd ik mezelf.
Ik overwin mijn angst om mijn diepste gevoelens te onderzoeken en delen. Zo ben ik vrij.
Het grappige is dat ik dit artikel eigenlijk begon te schrijven over andere mensen. Maar plots besefte ik dat het over mezelf ging. Het was projectie. Of zoals wij het op de speelplaats zeiden: 'alles wat je zegt ben je zelf, met je broek in de helft.' Ja, de waarheid komt vaak uit een kindermond.
Dit was de disclosure of openbaring waar ik op aan het wachten was.
Ik had het verwacht in de buitenwereld maar het gebeurde in mezelf. Ik had het op 'die' manier verwacht, maar het gebeurde 'zo'.
En dat is ok, dat begrijp ik nu.
Het leven zit zo mooi en ingenieus in elkaar.
Ik had het niet beter kunnen bedenken, dat geef ik nu wel toe.
Laat maar komen!
Bron: www.atian.be gepubliceerd op 29 april 2020 om 11:49 uur
