Spirituele verhalen voor de nieuwe wereld
Joselle, Oro en het sterrenvoertuig
Door: Regiena Heringa – Geplaatst op – 22 februari2023 – door wakkeremensen.org
Sommigen zeiden dat het grote sterrenvoertuig afkomstig was van een opstijgende straal van goudwit licht dat uit het midden van het heilige woud van Mareithia omhoog wervelde. Anderen zeiden dat het majestueuze vaartuig was gezien tot aan Sevenaaz, de uitgestrekte zee, en zo dichtbij als de toppen van de mauve bergen. En weer anderen zeiden dat dit prachtige schip altijd al tussen de wolken had gelegen en zich nu pas bekend maakte.
In feite was alles wat met ingehouden adem onder de bewoners werd gemompeld waar. Soms verscheen het schip als een regenboog van mist, dan weer bijna doorzichtig met alleen een zilveren randje als de fijne vingers van de zon het streelden. Het was inderdaad mysterieus en had in het verleden veel discussie en nadenken veroorzaakt. Maar mettertijd raakte het volk eraan gewend dat dit wonderlijke licht aan de hemel kwam en ging zoals de vogeltrek. De mensen beschreven het sterrenvoertuig als stil als fluweel dat hun gedachten verzachtte en hun harten verwarmde. En zo werd het voertuig uiteindelijk een vertrouwd onderdeel van de omgeving, dat mooi in hun gedachten paste tussen de weilanden en de beken. Vertrouwdheid brengt gemak en al snel waren de bewoners vertrouwd met de verlegen aanwezigheid in de lucht.
De achtjarige Joselle en haar iets oudere broer Oro hadden de ochtend doorgebracht met puur, helder gelach door de zomerweiden te rennen. Ze hadden spelletjes bedacht die bepaalde vaardigheden vereisten. Maar omdat beiden nog vrij jong waren, mislukte elke poging om de kracht en het uithoudingsvermogen te vergroten en barstten beiden in simpele vreugde uit als ze beseften dat de vereiste kracht niet kon worden opgebracht. Joselle en Oro waren niet vertrouwd met falen. Men stond stil of ging vooruit in het leerproces. Teruggaan bestond niet.
Aan de rand van de weide waar ze hun lachen hadden gespreid, was een zeer steile en uitnodigende heuvel. Perfect om er met het lichaam af te rollen! En dus gingen zus en broer op de grasrand liggen en begonnen hun lichamen naar beneden te laten rollen, rond en rond, waardoor ze zich zowel opgewonden als duizelig voelden. Ze gingen naar beneden, met stukjes stro in hun mond en gedroogde stokjes aan hun schoenen. Gelukkig stopten ze kort voor een klein beekje dat een nat welkom gorgelde en ze lagen samen in de perfecte omhelzing van een wolkenloze middag. Een paar bijen zoemden in de buurt en de uitnodigende geur van warme Aarde steeg op in hun gezicht. Plotseling begon een dun wit geluid als de wind in een rietstengel in de lucht te pulseren. Joselle en Oro gingen snel overeind zitten en keken nieuwsgierig om zich heen.
“Oro,” fluisterde Joselle, altijd oplettend, “kijk eens aan de andere kant van de beek.”
Daar boven het land, niet ver weg, zweefde een prachtig object met groene, blauwe en paarse lichten. Oro hield even zijn adem in, hield zijn lichaam volkomen stil en fluisterde toen: “Ik ken dit schip. Ik heb het in dromen gezien. Er wonen prachtige mensen op. We moeten het gaan bezoeken.” En hij stond op.
Joselle was er helemaal niet zeker van dat zijn idee goed was, maar Oro de Nieuwsgierige liet zich niet tegenhouden. Zonder de moeite te nemen zijn schoeisel uit te trekken, liep hij dwars door het koele water van de beek naar het grote sterrenschip. Zijn lichaam, zijn geest en zijn ogen waren vastgelijmd aan dit nieuwe avontuur en niemand zou hem dat afnemen.
Joselle bleef op de zomerse grond zitten en hield haar nieuwsgierigheid in bedwang. “Oro zal me het verhaal wel vertellen als hij terugkomt,” zei ze slaperig tegen zichzelf en viel prompt weer in een zachte slaap.
Het leek heel lang te duren voordat Oro door het ijskoude water terugliep om haar te begroeten. Het voertuig was weg, maar de bijen gingen onverstoorbaar door met hun muzikale bezoek aan de bloesems in de buurt. Joselle sliep verder. Toen Oro haar opgewonden wakker schudde, keek ze op naar een lachend gezicht en een lichaam omgeven door een stralend blauw licht. In extase sprong Oro rond als een verdwaalde kikker, woorden stamelend van zijn lippen. “Joselle, oh Joselle,” wist hij uit te brengen, “het was prachtig! Het was prachtig!”
Joselle, die nog steeds het gevoel had dat haar geest in een gladde mist was blijven steken, kon zijn enorme enthousiasme niet begrijpen.
“Ga alsjeblieft naast me zitten, Oro, en spreek rustig. Wat is het en waarom heb je al dat blauwe licht om je heen?”
Oro vertelde haar van de wonderlijke mensen die hij had ontmoet, waarbij hij af en toe uitriep dat ze van vele plaatsen kwamen en niet alleen van de Aarde. Maar het grootste geheim was dit: Toen hij de handen van zijn zus in de zijne nam, stroomde het blauwe licht dat Oro omringde in haar lichaam. Joselle snakte naar de kracht en de schoonheid van de uitstraling.
“Oh Oro, ik voel me zo…geweldig!” Als het vrolijke arpeggio van een zilveren fluit speelde het schitterende blauw in elke cel van haar lichaam. Joselle glimlachte breed en Oro knikte vrolijk, want ook hij voelde zich heel erg goed. Met een warm gefluister stelde hij voor: “Laten we kijken of we de kleur kunnen veranderen. Laten we aan taart denken en kijken wat er gebeurt.”
Aangezien beide kinderen opmerkelijke zoetekauwen waren, drong het idee van taart heerlijk hun gedachten (en hun maag) binnen en werd het licht om hen heen roze! Ze waren verbaasd. Terwijl ze de schoonheid van het omringende gras bewonderden, veranderde het roze licht in goud. De hele middag experimenteerden ze met kleur en gevoel, en later die avond illustreerden ze hun bevindingen aan hun ouders. Ze begonnen te beseffen dat uit de lichamen van inwoners die vriendelijk waren en gevoelens van dankbaarheid hadden, prachtige kleuren vloeiden. Uit de lichamen van ongelukkige mensen waren de kleuren doffer.
Het avontuur van Joselle en Oro gebeurde vele jaren geleden. Ze zijn nu volwassen en blijven anderen leren hoe ze hun gevoelens kunnen veranderen om glinsterende kleuren uit te stralen. Niet alle bewoners in de weilanden begrijpen hen, maar dat belemmert hun werk niet. Tot op de dag van vandaag blijven ze anderen helpen en genezen. Zij weten dat liefdevolle wezens bij hen zijn en dat het glinsterende heilige bos van Mareithia, dat niet ver is van waar zij nu wonen, hen dicht bij de Glorie van de Schepping houdt.
Regiena
Regiena Heringa
www.nextagemission.com
© The Nextage Mission (NAM) Alle rechten voorbehouden
Alle muziek, poëzie en geschreven materiaal zijn Copyrights © van NAM
Gehele of gedeeltelijke reproductie van de pagina’s van deze website wordt uitgegeven als vrije wil leer- en deelmateriaal en is dus toegestaan.
Vertaling: wakkeremensen.org
