Mijn meditatie van 06-10
In de stilte word ik onmiddellijk meegenomen.
Meegenomen door liefdevolle energieën
die vanuit het universum al contact met mij
wilden maken.
Het zijn niet alleen buitenaardsen.
Het is een groep van verschillende energieën.
Terwijl ik rustig naar ze kijk, zie ik dat de
groep snel groter wordt.
Het voelt alsof ik een bezienswaardigheid ben.
Ik begreep al wat er aan de hand was.
Het universum is zo opgetogen over wat er zich op
aarde aan het ontvouwen is.
De groep die mij ontvangt heeft duizend vragen.
Iedereen wil aan de beurt komen.
Iedereen wil zijn eigen vragen beantwoord hebben.
Even “denk” ik, wat vreemd dat ze hun vragen aan
mij willen stellen.
Ze kijken voortdurend naar de aarde.
Ze verliezen ons geen moment uit het oog.
Maar dat was het natuurlijk niet.
Iedereen die niet in dit proces zit,
ziet het vanuit zijn/ haar eigen perspectief.
Waarom willen ze mij hun vragen stellen.
Omdat ik op de aarde woon.
Omdat wij het anders beleven dan de energieën
zonder fysieke lichamen.
Ze steken hun bewondering niet onder stoelen
of banken.
Ze willen alles weten.
Hoe wij dit allemaal ervaren.
Hoe wij ons persoonlijke, fysieke proces ervaren?
Zij kunnen zich er eigenlijk weinig tot niets bij
voorstellen.
Hoe het is om in zo’n fysieke verpakking te zitten.
Het is heel bijzonder om dit op deze manier
mee te maken.
Wie denkt er op aarde aan, dat zij daar met
die vragen rondlopen?
Ik krijg te horen dat ze zo opgetogen zijn.
Dat ze het zo bijzonder vinden dat WIJ dat
op aarde wilden gaan doen.
Zij laten weer weten dat zij dat liever niet
wilden doen.
Zij vinden het zo zwaar voor ons,
om in die lage trilling te moeten functioneren.
Daardoor hebben zij zoveel bewondering voor
ons.
Ik begrijp hun verhaal.
Wanneer je je bewust bent van het leven
zonder fysiek lichaam en alleen in een hoge
energie zit, geeft dat vrijheid en onafhankelijkheid.
Die wilden zij liever niet opgeven.
Wij hebben dat wel gedaan.
Ook wij hebben levens als sterrenzaden geleefd.
Ook wij hebben levens zonder een fysiek lichaam
geleefd.
Wij zijn wel naar de aarde gegaan.
Dat is wat ons voor hen zo bijzonder maakt.
Alleen al het leven in die lage trilling,
maakt ons voor hen al heel bijzonder.
Dat is iets dat zij iedere keer opnieuw
willen laten weten.
Het is net een uitgelaten schoolklas die het
heel bijzonder vindt om een aards wezen in
hun midden te hebben.
Ik moet om ze lachen.
Ik zwaai naar ze.
Ik roep dat ik weer terug ga,
maar dat ik ze nog wel een keertje terug zal zien.
De verbindingen blijven.
Zij doen hun deel van dit proces,
wij doen ons deel.
Het is uniek om zo even met elkaar te kunnen
“praten”.
Afstanden zijn er niet in de energie.
Wat blijft het bijzonder om op deze manier
die processen te mogen zien.
Het zijn van die bijzondere verbindingen.
Er zitten veel meer verbindingen aan vast,
als dat wij ons ooit bewust zullen zijn.
Het blijft heerlijk om zo in de energie te reizen.
Ik kijk uit naar de volgende keer.
Ik ben nu al nieuwsgierig wat ze mij dan
weer willen laten zien.
Martha Krul
