Als je kijkt naar de geschiedenis en de verhalen die ons worden verteld, dan valt op dat lessen vaak pas achteraf worden geleerd, velen niet verder kijken dan hun neus lang is en zich dan ook slechts bezig houden met de dagelijkse beslommeringen en het korte termijn perspectief.
Niet eens vanuit onwil, maar vooral omdat men bezig is met andere zaken. Onder het mom van eerste levensbehoeften en genieten van het leven lijkt de eigen bubbel veilig en gelukbrengend en is mind your own business het leidend narratief.
Nu zullen bepaalde groepen zeggen dat dit ook de bedoeling is van de machthebbers.
Geef de mens brood en spelen en ze kijken naar links als ze eigenlijk naar rechts moeten kijken
En door ze in een wurggreep van schuld(en) te houden, in de ratrace van het leven, zullen ze niet anders kunnen dan op de tredmolen blijven rennen, ook al zouden ze anders willen.
Uiterlijke rijkdom lijkt dan ook nog steeds het grootste goed te zijn, voor velen echter is het leven vooral overleven geworden en zorgt innerlijke armoede voor meer en meer consumentisme, geldingsdrang en uiterlijk vertoon. Met alle gevolgen voor het milieu, de belasting van de aarde en de collectieve onvrede.
❥ De leegte die we in onszelf voelen, wordt opgevuld met uiterlijk vertoon.
❥ In plaats van minder, willen we meer.
❥ In plaats van ruimte creëren, nemen we ruimte in.
❥ In plaats van verbinding, nemen we afstand.
❥ In plaats van vertrouwen, kiezen we voor controle.
❥ In plaats van weten, kiezen we voor aannames.
❥ In plaats van natuurlijk, kiezen we voor kunstmatig.
❥ In plaats van autonomie, kiezen we voor volgen.
❥ En in plaats van stilte, schreeuwen we steeds harder. Vooral naar elkaar.
Van binnen weten echter de meesten wel wat zij werkelijk nodig hebben voor het ervaren van geluk. Toch verschuilen ze zich achter de externe factoren, wijzen ze naar de ander en geven ze de machthebbers de schuld van de val waarin ze vastzitten.
Velen voelen zich machteloos, met de rug tegen de muur staan en voelen zich gedwongen een bepaalde richting op te bewegen. Met als excuus dat zij er niets aan kunnen doen. Het is nu eenmaal zo. Het systeem is zo. Het hoort erbij. Dit zijn nu eenmaal de regels.
Je ziet het ook als het gaat om de zorgplicht voor het welzijn van onze kinderen
Nu de scholen weer zijn begonnen en de eerste schoolklassen alweer naar huis zijn gestuurd in verband met positieve PCR-testen, neemt ook de druk voor het individueel en collectief preventief testen van kinderen, het prikken van kinderen en het aanspreken op de verantwoordelijkheid van kinderen voor de gezondheid van anderen toe.
De ouder verschuilt zich achter de groep. De leerkracht verschuilt zich achter het schoolbeleid. De directeur achter de overkoepelende bracheorganisaties, die zich op hun beurt weer verschuilen achter het overheidsbeleid en de instructies van het RIVM.
En dat laatste verschuilt zich achter een virus, dat daarmee wordt gepersonifieerd tot volksvijand nummer 1 en reden om zelf niet meer na te denken. Tegelijkertijd biedt het dé uitkomst voor het afschuiven van verantwoordelijkheid, want een virus kan nooit aansprakelijk worden gesteld en zo wast eenieder zijn handen schoon.
Interessant is dat niet alleen de ouder, maar ook de overheid, ook de brancheorganisatie, ook de schooldirecteur, ook de leerkracht, en ook de GGD medewerker ieder een eigen zorgplicht heeft voor de gezondheid in brede zin van het kind. Je kunt je dus niet verschuilen door met de vinger naar een ander te wijzen.
Je hebt een eigen verantwoordelijkheid en dus ook een eigen aansprakelijkheid.
Doe jij iets dat het kind uiteindelijk schade berokkent dan kun je zeggen: ik wist het niet, of ik deed alleen maar wat me was opgedragen, maar uiteindelijk zul je daar niet ver mee komen. Zeker niet als je erop aangesproken bent.
We moeten daarom als ouders met alle betrokkenen op scholen in gesprek gaan en vanuit respect, begrip en verbinding met elkaar bespreken hoe we voorbij angsten, aannames en regels, kunnen kiezen voor wat juist is in ieders individuele geval, zodat we ieders persoonlijke vrijheid hierin kunnen respecteren.
De wijze waarop we dit aan kunnen gaan, is precies de opening voor hoe we uit deze hele crisis kunnen komen
Een crisis die nu vooral voort blijft bestaan door de steeds verder toenemende verharding en polarisatie. Een crisis die pijnlijk duidelijk maakt dat mind your own business vooral betekent dat we ons verschuilen achter maskers en collectief wegkijken van wat de realiteit van ons vraagt.
We moeten het (weer) persoonlijk gaan maken.
Wanneer iemand van buitenaf jou iets oplegt, is het dan ook eerst en vooral jouw innerlijk kompas dat je mag raadplegen. Niet alleen in of je eraan gehoorzaamd, maar ook in waar dit jou raakt. Iedere angst die wordt getriggerd, ieder oordeel dat jij ervaart, iedere uitsluiting of druk van buitenaf, zegt iets over jouw innerlijke balans. Waar ervaar jij nog een leegte en hoe vul jij die op?
Jij bent persoonlijk verantwoordelijk. Laat je jouw innerlijke onbalans jou leiden in het volgen van een externe bron, verschuil jij je achter anderen of neem je de volledige verantwoordelijkheid voor jouw daden?
Je hebt altijd een keuze, wat je van bovenaf ook wordt opgelegd
De belangrijkste vraag is daarom ook wat leg jij jezelf op en vanuit welke energie leg jij anderen iets op?
Het is tijd om te stoppen met ons te verschuilen achter wetgeving en regels, achter een virus, achter hoe het hoort, achter wat je is geleerd, achter je masker en al je (andere) excuses.
❥ Het is tijd om weer te verbinden met wie we werkelijk zijn en volledig leiderschap te nemen over ons leven.
Laten we het daarom (weer) persoonlijk maken en onze maskers afdoen, zodat we elkaar kunnen ont-moeten.
Vol in het licht.
Van mens tot mens.
Van hart tot hart.
Van ziel tot ziel.
Eveline van Dongen
innertreasure.nl
