DE GEVAARLIJKSTE TECHNOLOGIE OOIT UITGEVONDEN
Deel twee
Er Is Geen Dosis Response Voor Microgolf Straling
De verkoop van mobiele telefoons is, en is altijd gebaseerd geweest op leugens en bedrog. De grootste leugen is dat het apparaten zijn met 
een “laag vermogen” en dat ze daarom veilig zijn. Dat is een dubbele leugen. Het is een leugen omdat ze geen laag vermogen hebben. Als u een mobiele telefoon – welke dan ook – in uw hand of naast uw lichaam houdt, wordt u bestraald door meer microgolfstraling van uw telefoon dan u van welke zendmast dan ook krijgt, en door tien miljard maal zoveel microgolfstraling als u van de zon, de Melkweg of andere natuurlijke bronnen krijgt. De blootstellingsrichtlijnen van de Federal Communications Commission weerspiegelen deze realiteit: gsm-masten mogen uw lichaam blootstellen aan een specifieke absorptiesnelheid van 0,08 watt per kilogram, terwijl gsm’s uw hersenen mogen blootstellen aan een specifieke absorptiesnelheid van 1,6 watt per kilogram, wat twintig keer hoger is.
En het is een leugen, want apparaten met een laag vermogen zijn niet veiliger dan apparaten met een hoog vermogen. De reden hiervoor is dat elektromagnetische velden geen toxinen zijn in de gewone zin van het woord, en de regel in de toxicologie dat een lagere dosis een veiliger dosis is, geldt niet voor microgolfstraling. Zoals Allan Frey in 1990 schreef:
“Elektromagnetische velden zijn geen vreemde stof voor levende wezens zoals lood of cyanide. Bij vreemde stoffen geldt: hoe groter de dosis, des te groter het effect – een dosis-responsrelatie. Integendeel, levende wezens zijn elektrochemische systemen die gebruik maken van laagfrequente EMV’s bij alles van eiwitvouwing via cellulaire communicatie tot de werking van het zenuwstelsel. Om te modelleren hoe EMV’s levende wezens beïnvloeden, kan men ze vergelijken met de radio die we gebruiken om naar muziek te luisteren… Als je de radio een op de juiste manier afgestemde EMF of harmonische oplegt, zelfs als die heel zwak is, zal dat de muziek verstoren. Op dezelfde manier, als we een zeer zwak EMF-signaal opleggen aan een levend wezen, is het mogelijk dat het de normale functie verstoort als het goed is afgestemd. Dat is het model dat we volgens veel biologische gegevens en theorieën moeten gebruiken, niet een toxicologisch model.”
Het meest grondige onderzoek naar het effect van de bloed-hersenbarrière, dat Frey in 1975 ontdekte, werd gedaan aan de Universiteit van Lund in Zweden, vanaf het eind van de jaren tachtig met verschillende bronnen van microgolfstraling en later, in de jaren negentig en 2000, met echte mobiele telefoons. Zij ontdekten niet alleen dat er geen dosis-respons is, maar ook dat er een omgekeerde dosis-respons is voor dit soort letsel. Zij stelden laboratoriumratten bloot aan wat nu 2G mobiele telefoonstraling wordt genoemd, en vervolgens verminderden zij het vermogensniveau van de straling tien-, honderd-, duizend-, en tienduizendvoudig. En zij ontdekten, tot hun verrassing, dat de grootste schade aan de bloed-hersenbarrière zich niet voordeed bij de ratten die op vol vermogen waren blootgesteld, maar bij de ratten die waren blootgesteld aan telefoons waarvan de straling met een factor tienduizend was verminderd! Dit kwam overeen met het houden van een mobiele telefoon op meer dan een meter afstand van je lichaam. De leider van het onderzoeksteam, neurochirurg Leif Salford, waarschuwde dat niet-gebruikers van mobiele telefoons schade opliepen door de mobiele telefoons van hun buren, en dat deze technologie “het grootste biologische experiment ter wereld ooit” was.
En in een andere reeks experimenten, gepubliceerd in 2003, stelde het team van Salford jonge ratten bloot aan wat nu een 2G mobiele telefoon wordt genoemd, slechts eenmaal gedurende twee uur, ofwel op vol vermogen, of op twee verschillende niveaus van verminderd vermogen, en offerde hen 50 dagen later om hun hersenen te onderzoeken. Zij ontdekten dat één enkele blootstelling aan een gewone mobiele telefoon die op normaal vermogen werkte, tot 2% van bijna alle ratten permanent had vernietigd. Beschadigde neuronen domineerden het beeld in sommige delen van hun hersenen. Wanneer het vermogen van de telefoon werd vertienvoudigd, veroorzaakte dit hersenbeschadiging bij elke rat. Wanneer het vermogen van de telefoon werd honderdvoudig gereduceerd, werd dit type permanente hersenbeschadiging waargenomen bij de helft van de blootgestelde dieren.
En in nog meer experimenten, gepubliceerd in 2008, stelden ze ratten bloot aan een mobiele telefoon gedurende twee uur eenmaal per week gedurende een jaar, nog steeds met behulp van wat nu een 2G mobiele telefoon wordt genoemd. De blootgestelde ratten hadden last van geheugenstoornissen, ongeacht of ze werden blootgesteld aan een SAR-niveau van 60 milliwatt per kilogram of 0,6 milliwatt per kilogram. Met andere woorden, een verlaging van het vermogensniveau met een factor honderd maakte de mobiele telefoon niet minder gevaarlijk.
Het ontbreken van een dosis-respons is keer op keer gerapporteerd. De natuurkundige Carl Blackman heeft een groot deel van zijn carrière bij het Environmental Protection Agency besteed aan het uitzoeken waarom niet alleen bepaalde frequenties maar ook bepaalde vermogensniveaus van RF-straling calcium uit de hersencellen doen wegvloeien. Ross Adey van de UCLA, Jean-Louis Schwartz van de National Research Council of Canada, en Jitendra Behari van de Jawaharlal Universiteit in India meldden hetzelfde. Geneticus Sisir Dutta, die hetzelfde fenomeen in 1986 aan de Howard University bestudeerde, vond pieken in de calciumstroom bij SAR-niveaus van 2 W/kg en 1 W/kg, en ook bij .05, .0028, .001, .0007, en .0005 W/kg, met enig effect helemaal beneden bij .0001 W/kg. Het effect bij 0,0007 W/kg SAR was het viervoudige van het effect bij 2,0 W/kg, met andere woorden een 3.000-voudige vermindering van het vermogensniveau resulteerde in een 4-voudige toename van de calciumstoring. De frequentie was 915 MHz, dezelfde frequentie die later voor mobiele telefoons zou worden gebruikt.
Maria Sadchikova en haar collega’s uit de Sovjet-Unie onderzochten in de jaren zestig en zeventig honderden werknemers die op het werk aan microgolfstraling waren blootgesteld, en ontdekten steeds dat de ziekste werknemers degenen waren die aan de laagste, niet aan de hoogste vermogensniveaus waren blootgesteld.
Igor Belyaev, aan de Universiteit van Stockholm, ontdekte dat genetische effecten zich bij specifieke frequenties voordoen en dat de grootte van het effect niet verandert met het vermogensniveau over 16 orden van grootte, helemaal tot 0,000000000000000001 watt per vierkante centimeter, een niveau dat een quadriljoen keer lager is dan wat een mobiele telefoon aan iemands hersenen afgeeft.
Dimitris Panagopoulos van de Universiteit van Athene ontdekte dat fruitvliegjes die vijf dagen lang slechts één minuut per dag aan een mobiele telefoon werden blootgesteld, 36% minder nakomelingen voortbrachten dan vliegjes die helemaal niet werden blootgesteld. Toen hij ze gedurende vijf dagen zes minuten per dag blootstelde aan de telefoon, verminderde het aantal nakomelingen met 50 tot 60 procent. En het maximale effect trad op wanneer de mobiele telefoon zich op een meter afstand van de vliegen bevond, niet wanneer hij het flesje raakte waarin de vliegen zich bevonden. In verder onderzoek toonde hij aan dat het effect te wijten is aan DNA-schade en de daaruit voortvloeiende celdood veroorzaakt door de straling.
In een ander experiment stelde de collega van Panagopoulos, Lukas Margaritis, fruitvliegen bloot aan verschillende frequenties van RF-straling op blootstellingsniveaus variërend van 0,0001 watt per kilogram tot 0,04 watt per kilogram, en hij ontdekte dat zelfs een enkele blootstelling aan een van deze frequenties op een van deze vermogensniveaus gedurende slechts 6 minuten een aanzienlijke hoeveelheid dood van de eierstokkencellen veroorzaakte.
En in verder onderzoek stelde het team van Margaritis fruitvliegjes bloot aan een mobiele telefoon, hetzij eenmaal gedurende 6 minuten, eenmaal gedurende 12 minuten, 6 minuten per dag gedurende 3 dagen, of 12 minuten per dag gedurende 3 dagen. In elke toestand verdrievoudigde tot verzesvoudigde de telefoon de hoeveelheid afgestorven eierstokcellen. Vervolgens probeerde dit team andere bronnen van microgolfstraling gedurende 10 tot 30 minuten per dag gedurende maximaal 9 dagen en ontdekte dat elk van hen het aantal nakomelingen verminderde met 11 tot 32 procent. De mobiele telefoon en de draadloze telefoon hadden het grootste effect, maar de WiFi, de babyfoon, de Bluetooth en de microgolfoven verminderden de vruchtbaarheid van de vliegen ook aanzienlijk.
De effecten op insecten zijn zo duidelijk dat zelfs een middelbare scholier ze gemakkelijk kan aantonen. In 2004 stelde Alexander Chan, een tweedejaarsstudent aan de Benjamin Cardozo High School in Queens, New York, fruitvlieglarven dagelijks bloot aan een luidspreker, een computermonitor en een mobiele telefoon voor een wetenschapsbeursproject en observeerde hun ontwikkeling. De vliegen die werden blootgesteld aan de mobiele telefoon slaagden er niet in vleugels te ontwikkelen.
Wat Doen Wij De Natuur Aan?
We maken niet alleen vogels van streek en desoriënterend, maar ook, zoals men ontdekt, insecten. Het blijkt dat alle kleine wezens die antennes hebben, deze gebruiken om communicatie elektronisch te verzenden en te ontvangen – communicatie die wordt verstoord en overstemd door de veel krachtiger communicatie van onze draadloze apparaten.
Wanneer honingbijen hun waggeldans uitvoeren om elkaar op de hoogte te brengen van de locatie van voedselbronnen, is dat niet alleen een visuele dans, maar ook een elektromagnetische. Tijdens de dans genereren zij elektromagnetische signalen met een modulatiefrequentie tussen 180 en 250 Hz. Daarnaast zenden ze nog een ander signaal uit, dat het “stop”-signaal wordt genoemd, dat tot 100 milliseconden lang kan zijn en een frequentie heeft van 320 Hz. Het stopsignaal wordt gebruikt wanneer de kolonie al te veel voedsel heeft, en het zorgt ervoor dat de dansers stoppen met dansen en de dansvloer verlaten. Uwe Greggers van de Freie Universität Berlin ontdekte dat bijen beginnen te lopen en hun antennes actief bewegen als reactie op kunstmatig opgewekte elektromagnetische velden die deze natuurlijke signalen nabootsen, zelfs als er geen visuele of auditieve signalen zijn. Bijen waarvan hij de voelsprieten had verwijderd of met was had bedekt, reageerden niet op deze signalen.
Bestuiving is ook afhankelijk van elektromagnetische communicatie – tussen bijen en bloemen. Bijen dragen positieve lading op hun lichaam van het vliegen in het wereldwijde atmosferische elektrische veld, terwijl bloemen, die verbonden zijn met de aarde, een negatieve lading dragen. Dominic Clarke van de universiteit van Bristol heeft aangetoond dat dit niet alleen de overdracht van stuifmeel van bloemen naar bijen vergemakkelijkt, maar dat bijen niet alleen de kleuren van bloemen waarnemen, maar ook de verschillende patronen van hun elektrische velden en zich daartoe aangetrokken voelen. Het elektrische veld van een bloem vermindert onmiddellijk nadat deze door een bij is bezocht, en andere bijen “zien” dit en bezoeken alleen bloemen waarvan het elektrische veld robuust is. Terwijl honingbijen de velden zien met hun antennes, zien hommels de velden meer met de haren die hun lichaam bedekken, die hen niet alleen zo’n onderscheidende wezens maken, maar ook functioneren als een soort antenne.
In 2007 publiceerde de Duitse bioloog Ulrich Warnke een belangrijk boekje in zowel het Engels als het Duits, getiteld Bees, Birds and Mankind: Destroying Nature by “Elektrosmog” (Bienen, Vögel und Menschen: Die Zerstörung der Natur durch ‘Elektrosmog’). Daarin herinnerde hij ons eraan dat er slechts twee lange-afstandskrachten zijn – zwaartekracht en elektromagnetisme – die alles in het universum vormgeven, met inbegrip van onze lichamen, en dat we dat feit op ons gevaar af negeren. Elektriciteit is het fundament van het leven, waarschuwde hij, en “deze vernietiging van het fundament van het leven heeft al vele soorten voorgoed uitgeroeid.” We kunnen onze wereld niet onderdompelen, zei hij, in een zee van elektromagnetische straling die tot 10.000.000.000 keer zo sterk is als de natuurlijke straling waarmee we zijn geëvolueerd zonder al het leven te vernietigen. Hij gaf een samenvatting van het onderzoek dat hij en anderen hadden gedaan met honingbijen. Het is geen wonder, schreef Warnke, dat bijen over de hele wereld aan het verdwijnen zijn.
Ze begonnen te verdwijnen aan het begin van het radio tijdperk. Op het kleine eiland voor de zuidkust van Engeland, waar Guglielmo Marconi in 1901 de eerste langeafstandsradiotransmissie ter wereld uitzond, begonnen de honingbijen te verdwijnen. In 1906 waren er op het eiland, dat toen de grootste dichtheid aan radiotransmissies ter wereld huisvestte, bijna geen bijen meer te vinden. Duizenden, niet in staat om te vliegen, werden kruipend en stervend op de grond buiten hun bijenkorven aangetroffen. Gezonde bijen die van het vasteland werden ingevoerd, begonnen binnen een week na aankomst te sterven. In de daaropvolgende decennia verspreidde de ziekte van Isle of Wight zich samen met de radio-uitzendingen naar de rest van Groot-Brittannië, en naar Italië, Frankrijk, Zwitserland, Duitsland, Brazilië, Australië, Canada, Zuid-Afrika en de Verenigde Staten. In de jaren zestig en zeventig veranderde de naam in “verdwijnziekte”. Eind jaren negentig werd de ziekte urgent door de draadloze revolutie, en in 2006 werd het een wereldwijde noodsituatie, toen de naam veranderde in “colony collapse disorder”. Vandaag de dag worden niet alleen huisbijen, maar alle wilde bijen met uitsterven bedreigd.
Amfibieën verdwijnen niet alleen, maar grote aantallen amfibiesoorten zijn reeds uitgestorven, zelfs in de meest afgelegen, ongerepte gebieden van de wereld — ongerept, dat wil zeggen, behalve voor communicatiemasten en radarstations die microgolfstraling uitzenden. Amfibieën zijn van alle diersoorten op de planeet het kwetsbaarst voor elektromagnetische straling, en sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw zijn zij in aantal afgenomen en uitgestorven. Toen ik dit in 1996 onderzocht, was elke soort kikker en pad in Yosemite National Park aan het verdwijnen. In het Monteverde Cloud Forest Preserve van Costa Rica was de beroemde en zeer beschermde gouden pad uitgestorven. Acht van de dertien kikkersoorten in een Braziliaans regenwoudreservaat waren uitgestorven. De beroemde maag-broedende kikker van Australië was uitgestorven. Vijfenzeventig soorten van de kleurrijke harlekijnkikkers die eens de stromen in de tropen van het westelijk halfrond sierden, waren uitgestorven. Vandaag de dag is meer dan de helft van alle bekende soorten kikkers, salamanders en caecilia’s (slangachtige amfibieën), wat neerkomt op 4300 soorten, ofwel uitgestorven of met uitsterven bedreigd.
In 1996, toen zendmasten oprukten in afgelegen gebieden van de Verenigde Staten, begonnen gemuteerde kikkers bij duizenden op te duiken in meren, beken en bossen in het hele Amerikaanse Midwesten. Hun misvormde poten, extra poten, ontbrekende ogen, misplaatste ogen en andere genetische fouten joegen schoolkinderen de stuipen op het lijf tijdens schoolreisjes.
In 2009 deed wildbioloog Alfonso Balmori een eenvoudig, voor de hand liggend experiment op het balkon van een appartement in Valladolid, Spanje, niet ver van een zendmast voor mobiele telefonie, een experiment dat bewees wat er aan de hand was: hij kweekte kikkervisjes in twee identieke tanks, maar over één ervan drapeerde hij een dunne laag stof die geweven was met metaalvezels, die lucht en licht doorlieten maar radiogolven buiten hielden. De resultaten schokten zelfs Balmori: in een periode van twee maanden was 90% van de kikkervisjes in de tank zonder afscherming gestorven, tegenover slechts 4% in de afgeschermde tank.
Gelijksoortige afschermings-experimenten hebben in ruime mate bevestigd wat er met vogels gebeurt, en wat er met onze bossen gebeurt.
Wetenschappers van de Universiteit van Oldenburg in Duitsland waren geschokt toen zij vanaf 2004 ontdekten dat de door hen bestudeerde zangvogels zich in het voorjaar niet langer op het noorden en in het najaar niet langer op het zuidwesten konden oriënteren. Omdat zij vermoedden dat elektromagnetische vervuiling de oorzaak kon zijn, deden zij voor hun vogels wat Balmori een paar jaar later voor zijn kikkervisjes deed: zij schermden de volière tijdens de winter met aluminiumfolie af tegen radiogolven. “Het effect op het oriëntatievermogen van de vogels was ingrijpend,” schreven de wetenschappers. De vogels oriënteerden zich de volgende lente allemaal naar het noorden.
In 2007 besloot Katie Haggerty in een laboratorium in de achtertuin van de uitlopers van de Rocky Mountains in Colorado hetzelfde experiment uit te voeren met zaailingen van espen. Ze wilde weten of radiogolven verantwoordelijk waren voor de afname van het aantal espenbomen in heel Colorado, die in 2004 was begonnen. Ze kweekte 27 espenbomen — negen zonder enige afscherming, negen met aluminium raamborden rond hun potten die radiogolven buiten hielden, en negen met glasvezel schermen die evenveel licht buiten hielden maar alle radiogolven binnenlieten. Na twee maanden waren de nieuwe scheuten van de radio-afgeschermde espens 74% langer, en hun bladeren 60% groter, dan die van de schijn-afgeschermde of de niet-afgeschermde espens. En in de herfst hadden de afgeschermde bomen grote, gezonde bladeren in de schitterende herfstkleuren waar espen beroemd om zijn: helder oranje, geel, groen, donkerrood en zwart. De schijn-afgeschermde en on-afgeschermde bomen hadden kleine blaadjes in grauw geel en groen, bedekt met grijze en bruine plekken van verval. Het enige dat in 2004 in de Rocky Mountains van Colorado was veranderd, was de installatie van een nieuw noodcommunicatiesysteem, het Digital Trunked Radio System, bestaande uit 203 radiotorens waarvan de uitzendingen elke vierkante centimeter van de staat bestreken.
(Wordt vervolgd)
Arthur Firstenberg
Auteur, The Invisible Rainbow: A History of Electricity and Life
Vertaling: Martien / voor wakkeremensen.org
