Een Perfecte Waarheid
Door: Catherine Viel – 22 november 2021
November wind. Het gevoel iets te weten
iets voordat je het gezegd hebt, over alles…
Weggaan betekent niet veel. Arriveren
betekent alles, hoe je bent gekomen waar je was,
zelfs als het later pijn doet er aan terug te denken.
~Katie Peterson, De Waarheid is Concreet
Het is hartverscheurend dat een gezicht dat ik graag zag, ik niet meer wil ontmoeten.
Niet zijn schuld. Ik wil gewoon mijn deel van de façade niet langer ophouden.
Ik heb geen zin om een ontspannend uur door te brengen met het nuttigen van te dure koffie en twijfelachtig gebak en te proberen vrolijk te babbelen met iemand die mijn geloof in diskrediet zou brengen.
Als ik tenminste de moeite zou nemen hem te vertellen wat die zijn.
*****
Ik probeer al twee maanden met een vriendin af te spreken om onze verjaardagen te vieren, die in september waren.
We spreken steeds een datum af, maar uiteindelijk zegt een van ons het af, meestal ik. Hij is een actieve gepensioneerde met meerdere verplichtingen. Ik heb het excuus dat ik voor mijn gezin moet zorgen.
Drukte is niet de reden dat ik het steeds afzeg. Het lijkt erop dat ik noch aan mezelf, noch aan hem wil toegeven dat het zowel stressvol als onverenigbaar voor me is, op een diep niveau, om me tegenwoordig met hem te verbinden.
Hij is me niet minder dierbaar dan hij altijd is geweest. We zijn al dertig jaar bevriend en kennen elkaar goed. Ik was dan ook niet verbaasd over zijn reactie op de uitrol van de vaccins eerder dit jaar.
Toen ik probeerde zijn enthousiasme voor deze experimentele medicijnen met wat gezond verstand te omkleden, sloeg hij mijn opmerkingen in de wind. En toen ik erop wees dat de injecties niet voorkomen dat mensen Covid krijgen of verspreiden, herhaalde hij triomfantelijk de partijlijn: “Maar het voorkomt wel dat ik er ernstig ziek van word!”
Ik kon bijna het slot horen klikken op de sluitende deur van zijn geest.
*****
Dat was zo’n negen maanden geleden. We zijn sindsdien een paar keer samengekomen. Onschuldige gesprekken, foto’s delen van zijn nieuwe kleinkind, praten over zijn reizen en activiteiten.
Precies dezelfde gesprekken die we, zonder het nieuwe kleinkind, twee jaar geleden zouden hebben gehad.
Toen viel de grote gespreksonderbreker, de bom van Covid. Veel mensen lieten zich misleiden door wat ze te horen kregen. Ik heb wat online onderzoek gedaan en ben nooit gestopt met vragen stellen.
Het hoofdverhaal versus “wat ik geloof” is al te lang aan het vechten op dit punt. Mijn geduld met de schijnbare onwetendheid van anderen is geslonken tot nog slechts een vage vlek herinnering is in mijn achteruitkijkspiegel.
Als dat betekent dat ik niet langer veel tijd kan doorbrengen met mainstream gelovigen, dan betekent dat zeker een vermindering van de mogelijkheden voor sociale interactie.
Ik heb zo weinig oude vrienden, dat het extreem schrijnend zou zijn me terug te trekken van één van hen. En toch, gezien mijn terughoudendheid om met deze ene vriend af te spreken, lijkt het erop dat een deel van mij die kant op gaat.
Ik hecht waarde aan eerlijkheid en oprecht delen. Hoe kan ik vijf minuten, laat staan een uur, converseren met iemand die ik het gevoel geef dat ik moet liegen, al is het maar door weg te zwijgen?
*****
Een paar vrienden hebben het vaccin genomen onder druk van hun familie of hun werk, terwijl ze heel goed wisten dat de vaccins niet zijn zoals ze worden voorgesteld.
In het begin was ik boos en niet-begrijpend. Deze mensen zijn fervente anti-vaxxers. Waarom stoppen ze dit spul in hun lichaam?
Vele maanden later is de ontsteltenis weggeëbd. Ik weet dat deze mensen op de hoogte zijn van de standpunten over vaccins buiten de heersende stroming. Wanneer het grote publiek meer informatie krijgt over de vaccins, zullen ze niet volledig overrompeld zijn. Zij kennen de nadelen van de vaccins. Bijkomende onthullingen zullen hen eerder helpen dan schaden in hun vermogen om ermee om te gaan.
De vriend die ik vanochtend zou ontmoeten… ik kan echt niet voorspellen hoe hij zou reageren, anders dan puur ongeloof en ontkenning.
Wat is mijn verantwoordelijkheid tegenover hem, als die er al is? Aan anderen in dezelfde situatie?
Te moeten erkennen dat ze zichzelf roekeloos hebben geïnjecteerd met een giftig medicijn omdat ze geen onderzoek hebben gedaan, zou waarschijnlijk verwoestend zijn. Ik weet niet of ik het vermogen of de bereidheid heb om die humpty-dumpty weer in elkaar te zetten. Als het al mogelijk is.
*****
Ik kreeg gisteren wijze woorden, gechanneld naar mij, tijdens een Emotie Code sessie met Barbara.
“Het is je grootmoeder. Zei ze, zeg haar dat ze het wel uitzoekt als ze er is.”
Het lijkt erop dat ik het beste de onzekerheid die inherent is aan deze tijden kan erkennen en accepteren, zonder me daardoor uit het lood te laten slaan. Onthoud dat wijsheid en steun me zeker zullen worden gegeven wanneer, waar en hoe ik ze nodig heb.
En bovenal zal ik mezelf eraan blijven herinneren: Ik weet wat ik moet doen als ik daar aankom.
Dat klinkt zeker als een perfecte waarheid voor mij.
Door: Catherine Viel
Vertaling: Martien / voor wakkeremensen.org
