De gevolgen van stress in de diepe lagen van je immuunsysteem
Stress ondermijnt het immuunsysteem. Dat is bekend. Stress kan zichtbaar en voelbaar zijn, zoals bij mensen in een drukke baan, of in relaties waar overduidelijk veel spanning is, als je geldzorgen hebt of langdurig een zieke moet verzorgen. Allemaal situaties waarbij stress een logisch gegeven is en burn-out en uitputting op de loer liggen.
Stress in de verborgen lagen van je systeem
Maar er bestaat ook zoiets als stress in de verborgen lagen van je systeem. Een chronische stress respons waar je je niet van bewust bent. Stress die zich al in de vroege jeugd heeft ingezet en jaar na jaar je immuunsysteem belast. Gevoed door overtuigingen die je je al op jonge leeftijd hebt eigen gemaakt: ik ben niet goed genoeg, er is geen ondersteuning voor mij, ze begrijpen me toch niet, ik hoor er niet bij.
Vanuit die overtuiging leef je je leven. Je gaat heel erg je best doen, of overmatig zorgen, je past je continu aan of je besluit het allemaal alleen te doen. Zo lang je je (bewust of onbewust) laat leiden door je overtuigingen, sta je in de overleefstand en staat je stressknop op aan. Dat betekent dat je zenuwstelsel nooit werkelijk tot rust komt. Zelfs als je je heel ontspannen voelt en geniet van alle mooie dingen in je leven, ervaart het lichaam op de meest subtiele laag nog altijd stress. Er zal altijd een innerlijke waakzaamheid zijn, die reageert zodra de schijnbare veiligheid verstoord wordt.
Voluit leven
We verlangen er allemaal naar om voluit te kunnen leven. Om ons potentieel volop in de wereld te brengen. Om te stralen en geluk te ervaren. We verlangen naar lichtheid en moeiteloosheid en flow in de dingen die we doen. We verlangen ook naar die diepe ontspanning die al onze cellen tot rust brengt. En toch blijven we maar in die beperkende overleefstand staan. We blijven maar denken dat we er zelf voor moeten zorgen dat we overeind blijven staan.
Wat zou er gebeuren als je stopt met vertrouwen op je eigen kracht? Al je je volledig zou overgeven aan de natuurlijke intelligentie van het leven zelf?
Sinds ik, na een diepe crisis in mijn ziekteproces, voor mezelf heb toegegeven: ik kan niet meer, ik kan dit niet alleen dragen, is er veel veranderd. De eerste stap was uitreiken naar vrienden en vragen om hulp. Dat bracht een enorme shift, maar deed die innerlijke waakzaamheid niet verdwijnen. Ik was nog altijd wantrouwig. Hoe lang is de hulp beschikbaar? Vraag ik niet te veel? Kunnen ze het echt geven? Want ik zag zo goed dat ook de mensen om me heen zichzelf staande probeerden te houden in de hectiek van hun eigen leven.
Het grote transformatiepunt
Het grote transformatiepunt kwam toen ik me mezelf eraan herinnerde dat onvoorwaardelijke steun, net als onvoorwaardelijke liefde, ingebed zijn in het leven zelf. Daar mag ik mijn vertrouwen leggen. Sinds ik mij iedere ochtend in mijn meditatie opnieuw verwonder hoe mijn adem als vanzelf voortbeweegt en mijn hart moeiteloos klopt, hoe alle cellen in mijn lichaam in ongelooflijke perfectie met elkaar communiceren en mijn bestaan vormgeven. Sinds ik me daarin ontspan, niets meer wil manipuleren of overeind wil houden en het leven met grote dankbaarheid haar werk laat doen, gebeuren er wonderen.
De zoveelste Lymekuur slaat eindelijk aan. Ik voel mijn lichaam herstellen. Er zijn niet eens heftige ontgiftingsverschijnselen, terwijl dat wel voorspeld was. Hulp uit mijn omgeving stroomt moeiteloos, ik hoef daarin niets meer te sturen of te controleren. Ik voel me goed, liefdevol, opgewekt en vol vertrouwen. Innersteps (mijn bedrijf) blijft groeien, zelfs als ik me er slechts minimaal mee bemoei. Hoe kan ik ooit gedacht hebben, dat ik krachtiger was dan de bron van het leven zelf, die mij elke dag weer met zoveel liefde doet leven.
Door Nanette Kant
