Als kind liep ik altijd bang donkere ruimtes of was bang op mijn slaap kamer. Ik voelde dat er wat was. Ik was bang dat ik iets zou zien wat andere niet zien. Altijd opgejaagd, een heel verhaal met vele ervaringen.


Maar de laatste ervaring tot nu toe was het meest beangstigend. Ik lag op bed en bevond mij in een staat van overgang (nulpuntsfrequentie), dus ik moest wakker worden. Mijn bewustzijn wist dat ik wakker werd maar ik kon mijn lichaam nog niet bewegen. Ik hoorde iets de slaapkamer inkomen, een donkere schaduw, fijnstoffelijk. Het ging op me liggen en begon in mijn nek te zuigen, Ik voelde alle erogene zones in mij oplichten, wetend dat sexuele energie levensenergie is. Bij elk uitademing werd mijn borstkast verder in elkaar gedrukt. Ik kon me niet bewegen en besefte dat, als ik in mijn angst bleef, ik in mijn slaap zou sterven.


Zoveel angst als toen heb ik nooit eerder ervaren. Met de snelheid van licht herinnerde ik mij de lessen van Castaneda die deze confrontatie ook al had gehad. “Omarmen en met liefde vasthouden totdat het verdwijnt” en dat heb ik gedaan, een vlek van een kleine motvlinder in mijn nek achterlatend.


En zoals Castaneda zegt: Als je hem met liefde omarmd heb je zijn macht gegrepen, zijn kennis, zijn bewustzijn/de codes, het weten en de kracht om dit te kunnen vertellen en openbaren. Dank je wel Carlos Castaneda!!!


Hilda van der Laan