Waar geloven we nog in?
28 september 2022 / Door Lilian Ferru
Er is maar een waarheid…
Lieve Jij,
Als we om ons heen kijken, waar geloven we dan nog in? Menen we werkelijk dat we in een democratie leven, dat de dokter ons beter zal maken, of wat in de krant staat waar is? Als we terugblikken op álles wat ons is verteld: de opvoeding, de maatschappij, de tv, hoe we ons dienen te gedragen, wat je moet vinden, wat je moet zijn,… dan is het helemaal niet zo raar dat je in de war raakt. Waar vind je nog zekerheid? Zelfliefde is egoïsme, zo is ons lang wijsgemaakt. Het is heel nobel om jezelf weg te cijferen en om je op te offeren. Onvoorstelbaar hoeveel leed deze brainwash heeft veroorzaakt. Logisch dat mensen overspannen en ziek worden. Wat gaan we dan doen? We zoeken.
Door de jaren heen heb ik heel wat zoekenden de revue zien passeren. Ik was zelf ook zoekende. Zodoende richtte ik het Spiritueel Café Heerlen op, waar ik voor volle zalen lezingen organiseerde. Ik schreef artikelen over bewustwording en sprak mensen vanuit heel de wereld voor de camera. Jij, die dit leest, kent alle verhalen. Welke hypes hebben we wel niet voorbij zien komen? Boeken als ‘de Celestijnse Belofte’ en ‘the Secret’. Films als ‘Zeitgeist’ en ‘What the Bleep do we know’. Maar ook stromingen, waar bepaalde thema’s opeens populair zijn: de wet van aantrekking, positief denken, reconnective healing, chakra’s en aura’s, affirmaties, en wat al niet meer.
Wat heeft het ons gebracht? Wie ligt er nog onder een piramide of een kristalbed, werkelijk menend dat dit het welzijn bevordert? Wie gelooft nog dat bepaalde stenen invloed uitoefenen op de gemoedstoestand? Dit is toch gewoon bijgeloof. Wie is er nog bezig met reiki of de violette vlam? Wie gaat zichzelf nog forceren met positief denken? Wie meent nog te moeten streven? Het kleine ikje moet ontstegen worden, zodat we eindelijk het licht gaan zien. Wat als we dat licht ál zijn? Wat heeft de wet van aantrekking ons gebracht? Er is zoveel crises dat het bijna slaapverwekkend is. Waar zijn de stralende gezichten? Waarom rijden we niet allemaal in een Ferrari? Zouden die affirmaties toch niet helpen? Waarom moet ik tegen mezelf zeggen dat ik van mezelf houd, als ik al liefde ben? Waar zijn en waren we mee bezig?
Ik zeg, nu, anno 2022, dat ik helemaal niets meer geloof. Alle verhalen, alles wat me ooit is aangepraat, laat ik achter me. Wat blijft er dan over? IK, JIJ! Dan ga je leven zoals je werkelijk bent en niet zoals je denkt dat het hoort. Er zijn miljarden illusies, er is één waarheid. Er zijn ontelbare visies, ze komen en ze gaan. Dat heb ik gezien. Het was allemaal interessant, maar zijn we zoveel gelukkiger geworden? Is er meer zelfvertrouwen, meer zelfliefde, meer compassie, meer overvloed? Of hebben we ons laten ondersneeuwen, waardoor we veel te aardig werden, veel te vergevingsgezind, zonder voeling met onze grenzen en nauwelijks in staat om neen te zeggen, (dit alles in de hoop dat er van ons wordt gehouden). In plaats van zelfbewuste sterke en moedige mensen te zijn, durven we niet ons oorspronkelijk gezicht te laten zien en zijn we bang voor wat de machthebbers nu weer uit de hoge hoed toveren.
Weet je waarom zoveel mensen last hebben van terugtrekkend tandvlees? Omdat ze nalaten hun tanden te laten zien. Aldoor maar die begripvolle glimlach. Van al dat zweven worden we een lichtgewicht. Ik zeg het zo vaak: liefde is niet lief. Liefde is kracht. Je kunt pas liefhebben als je jezelf liefhebt. Dan kun je neen zeggen, zonder het stomme idee dat je daarmee een ander kwetst. Dan ben je eerlijk en oprecht. Dan mag het kleine ikje ook gewoon meedoen, omdat jij alles in alles bent. Ja, je mag je gekwetst voelen, je mag boos zijn, je mag zelfs negatief denken. Positief en negatief is niets anders dan oordeel. Weg ermee!
Wie ben je zonder alle verhalen, alles wat je over jezelf gelooft? Wat als je gewoon leeft, precies zoals je nú bent. Denk je nou werkelijk dat iedereen de hele dag in een gelukzalige staat verkeert? Bestaat er dan iets dat eeuwig is? Jazeker. Het enige dat blijvend is, is de waarheid. ‘Eén met de Bron en niets anders’, dat is wat Paul ons leert.
Dit is de sleutel. Het is zo eenvoudig dat het met het verstand niet te bevatten is. Dan ben je klaar met alle verhalen. Hier is ook waar de zoektocht stopt. Dan zeggen we ja tegen de liefde en neen tegen de flauwekul. Dan zijn we ons bewust van wat ons niet langer dient. Dan beginnen we met een schone lei, met nieuwe inzichten. Ah, nu weet ik wie ik ben.
Waar geloven we nog in? Jij, die de Bron nooit kan verlaten. En de Bron, die ook jou niet heeft verlaten. Dat is het enige . Als je dat weet, leg je de bevoogding nooit meer buiten jezelf.
Liefs Lilian
