Perioden van transformatie en heling van oude wonden voelen vaak niet als om over naar huis te schrijven.
Je lichaam kan protesteren, in oude beschermingsmechanismen terecht komen, in kramp en in pijn.
Je geest kan overuren draaien in een poging om grip te krijgen op een totaal ongrijpbare situatie.
Je hele systeem kan gillen: ‘WHAAAAH, NEE!!! HOE MOET HET NU!!!’
Een beetje therapeutisch georiënteerd mens loopt dan al snel het de klaarliggende spoor op om: ‘aan zichzelf te gaan werken’.
Maar is dat zo?
Oud zeer is door iets getriggerd, komt naar de oppervlakte en je systeem reageert daarop. Of nieuw zeer spoelt door je systeem. Het voelt alsof je kopje onder gaat.
Maar gaat er echt iets verkeerd?
Of vindt er heling en verwerking plaats, een uitlijnen met ‘ruimer zijn’, en voelt dat rauw, ongemakkelijk?
Hoe zou het zijn om juist nu te vertrouwen in de onderliggende intelligentie die alles draagt? En in het zelfgenezend vermogen van je lichaam en geest?
In de mogelijkheid dat de buitenkant van bewustzijn, de tastbare wereld, op zijn eigen wijze uitlijnt met de binnenkant van van bewustzijn, de diepere dimensie van zijn?
~ Linda Rood, 11-11-2020
Foto: Dimitri Houtteman, Unsplashfoto’s
