Er was eens een hart dat zo diep gekwetst en ontgoocheld was dat het besloot om een hele stevige en hoge muur rond zichzelf heen te bouwen...
Zo zou het hart zich altijd veilig kunnen voelen en nooit meer gekwetst en ontgoocheld raken...
Zo ging het hart "veilig" op pad...
Het genoot een tijdje volop en was heel tevreden met de veilige sterke muur die zichzelf zoveel bescherming bood...
En zo vergat het liefdevolle hart na enige tijd wie het ooit was...
Het liefdevolle hart.... vergat wat ware liefde was...
Het liefdevolle hart raakte uiteindelijk van zichzelf en zijn gevoel vervreemd...
Het liefdevolle hart... vergat...
En plots was het liefdevolle hart versteend...
De grote ondoordringbare muur had het hart nu jaren geïsoleerd...
Het had het liefdevolle hart al die tijd beschermt tegen de harde buitenwereld...
Maar zonder dat het ooit zo liefdevolle hart er echt bij stil had gestaan, had deze muur ook heel veel mooie ervaringen op afstand gehouden...
Na enige tijd besefte het versteende hart dat het zichzelf voor een deel verloren was...
Het was het contact met zijn diepere gevoelens kwijtgeraakt en aan de veilige oppervlakte gaan leven...
En iedere keer dat het versteende hart in die diepere gevoelsleven getriggerd werd, kwam de muur der zelfbescherming hem redden...
En zo vervreemde het versteende hart uiteindelijk helemaal van zichzelf...
Uiteindelijk begon dit versteende hart de nadelen van die grote muur rond zichzelf in te zien en te ervaren...
Het begon terug te verlangen naar wat warmte...
Die warmte die het ooit zelf was...
En voorzichtig ging het versteende hart terug op zoek naar wat van die warmte...
Maar...
Steeds als dit versteende hart wat van die warmte vond, sloeg de angst om gekwetst en ontgoocheld te worden opnieuw toe... De herinnering aan de onverwerkte pijn vanuit het verleden werd getriggerd en de muur der zelfbescherming werd opnieuw wat dikker en stoote vanuit die angst dat beetje warmte genadeloos af...
En zo besefte het ooit gekwetste hart dat het zichzelf gevangen had achter de muur der eenzaamheid...
En zo ontstond het onbedoelde spelletje van aantrekken en afstoten...
Het aantrekken van dat beetje warmte waarnaar dit ooit zo diep gekwetste hart zo (onbewust) naar verlangt en zo veel nood aan heeft...
gevolgd door het afstoten...
Als gevolg vanuit de angst om iemand opnieuw dichtbij te laten komen en nogmaals zeer diep gekwetst te worden...
En zo kwam het verdrietige hart tot inzicht dat het gevangen zat in zichzelf...
Gevangen tussen zijn diepste verlangens en grootste angsten...
Met enkel zichzelf als de sleutel der bevrijding...
En dan geef ik de goede raad aan alle liefdevolle open hartjes die denken dit gekwetste versteende hart te kunnen healen als ze maar alles doen en zichzelf opofferen voor dit gekwetste hart...
Hoe goed je ook je best doet, hoe oprecht je ook bent, ook jij zult niet in staat zijn om die grote muur rondom het gekwetste hart af te breken...
Integendeel...
Hoe liefdevoller je bent, hoe meer het gekwetste hart jou zelfs zal afstoten... bang omdat jij zijn diepere gevoelswereld aanraakt wat hij niet meer ervaren wilt... Want daar ligt zijn grootste angst...
Angst om van iets Hemels te mogen proeven en het dan opnieuw kwijt te raken...
Liefdevolle open hartjes,
Kies liefdevol voor jezelf en laat het gekwetste hart met die grote muur om zich heen zelf tot inzicht komen en zijn muur afbreken...
Tenminste, als deze dit ooit nog aandurft...
Ik verzeker je, anders wordt jij als liefdevol open hartje steeds weer aangetrokken en afgestoten en keer op keer opnieuw gekwetst...
Lief gekwetst ooit open hart...
Ik vraag jou...
Breek alsjeblieft zelf jouw muur der zelfbescherming af...
Durf opnieuw diep te voelen...
Durf opnieuw mensen toe te laten...
Durf opnieuw je kwetsbaar op te stellen...
Durf de pijn te doorvoelen...
Ik verzeker je...
Het leven in eenzaamheid achter jou muur is veel pijnlijker dan te leven vanuit een open kwetsbaar hart...
In je kwetsbaarheid ligt je ware kracht lief hart...
Geloof mij maar...
Ik hoop dat je dit bij jou laat doordringen en beseft dat deze hoge muur je eigen persoonlijke gevangenis is...
Doe jezelf dit niet langer aan...
Durf je opnieuw terug open te stellen...
Durf je muur af te breken en opnieuw te voelen...
Durf jezelf te bevrijden...
Ik niet, en niemand anders kan het in je plaats...
Bron Evy Deloof
