Spirituele basisvragen – schuld en boetedoening- deel 2
Channeling – „Schuld of verantwoordelijkheid?“
Schuld ontstaat uit niet losgelaten verantwoordelijkheid
Stefan (S): „Ik ben er weer! Je uitleg heeft me beziggehouden. Zelfs in mijn droom! Daarin heb ik een vriend het verhaal van de leraar en het slechte cijfer verteld…“
Uma Raja (UR): „Goed! Een teken dat de dingen in je systeem zijn aangekomen en beginnen te werken. Wat voor gedachten komen er in je op?“
S: Mijn hond ageert en ik reageer. Maar hij heeft geen ik-bewustzijn. Hoe gaat hij dan met het proces “actie – reactie” om?
UR: Je hond heeft geen ik-bewustzijn. Maar hij heeft gevoelens en werkt daarmee. Zijn gevoel zet hem aan tot een actie, bijvoorbeeld op een muis jagen. Als je dat ziet, verbied je hem dat te doen. Hij kan het “nee” wel of niet accepteren – dat is een ander onderwerp.
Hij zal alleen zijn gevoel matchen met jouw verbod – zijn actie tegen jouw reactie. Zoals je weet kan dit heel vaak gebeuren en heen en weer gaan.
Wat beduidend is, is dat hij altijd alleen maar ageert of reageert.
Als de situatie is opgehelderd, is de actie-reactieketen voorlopig afgesloten. Daarna houdt hij zich er niet meer mee bezig.
Hij zal je er niet de schuld van geven, dat hij door jou een slecht begin van de dag heeft gehad.
Jij daarentegen evalueert veel van zijn acties/reacties op een bepaalde manier – bijvoorbeeld als een aanval op jouw ruimte. Symbolisch voor die mensen die al eerder jouw ruimte hebben ingenomen. Al dat aangehechte afval verzamelt zich op dat moment op de hond.
Hij zou dat nooit kunnen.
Maar als je een hond hard in zijn gevoelens treft, dan zal hij in de toekomst heel direct op overeenkomstige acties reageren. Dat is het verschil.
Jouw gevoel voor bijvoorbeeld ruimte ligt heel subtiel in je onderbewustzijn begraven en kan daardoor heel andere reacties teweegbrengen, waarbij de ander geen idee heeft waar dat nou eigenlijk vandaan kwam.
S.: Ja, dat heb ik al vaak meegemaakt. Wat is eigenlijk het verschil tussen “jezelf de schuld geven” en “anderen de schuld geven”?
Ik kan het me zo voorstellen: Het is vaak makkelijker iemand anders de schuld te geven, dan te erkennen dat je zelf ergens schuldig aan bent. Om te zeggen “het is jouw schuld!” of andere schuldigen te zoeken, is makkelijk. Uit te zoeken of je eigen handelswijzen misschien zodanig zijn dat jij de schuld in ieder geval niet kan krijgen, kan een heel subtiel onderwerp zijn.
UR.: Waar zie je jezelf in de laatste tijd met dit onderwerp geconfronteerd?
S.: Ik voel me vaak schuldig als ik aan mijn eigen behoeftes voldoe en deze niet in overeenstemming zijn met de behoeftes van anderen. Ik voel me dan verantwoordelijk voor het welzijn van anderen.“
UR.: „Schuldgevoelens kunnen voortkomen uit een verantwoordelijkheidsgevoel. Als de verantwoordelijkheid niet op het juiste moment wordt losgelaten, kan er een schuldgevoel ontstaan.“
S.: „En wat is verantwoordelijkheid?“
UR: „Het is een soort belofte. De belofte en zekerheid dat je ergens het antwoord op weet en daardoor een gevoel van veiligheid uitstraalt. Verantwoordelijkheid nemen zonder onderliggende zekerheid valt meestal op.
Veiligheid is echter niet hetzelfde als ‘zekerheid’. Omdat er geen “zekerheid” is – vanuit jullie oogpunt. Maar een zekerheid van gevoel. Dat is voldoende om verantwoordelijkheid te nemen.
Wanneer iemand onverantwoordelijk handelt, handelt hij tegen zijn gevoelens in. De lettergreep -“ver-” kan dus twee verschillende betekenissen hebben: in positieve zin een representatieve zekerheid voor het antwoord (bijv. zich ergens aan verbinden) of het is gebaseerd op een fout (bijv. ik heb me vergist).
Iedereen is en moet verantwoordelijk zijn. Want jullie zijn hier om te leren je eigen beslissingen te nemen.
Maar je bent alleen verantwoordelijk voor de ruimte die je zelf kunt overzien. De onderlinge verbanden van jullie bestaan zijn veel te complex om er een zeker gevoel voor te kunnen ontwikkelen dat je in staat zou stellen er verantwoordelijkheid voor te nemen. Je hoeft en mag je dus niet belasten met zaken die toch niet binnen je verantwoordelijkheidsgebied vallen.
Je vraagt je af hoe het staat met de verantwoordelijkheid tegenover andere mensen.
Is er hier een duidelijk verantwoordelijkheidsgebied of is dat er niet?
Ben je alleen verantwoordelijk voor jezelf of voor meer?
Toen je ziel ervoor koos om in deze wereld te leven – zowel in de grotere context van je leven als in dit leven nu – was ze niet in staat om verantwoordelijkheid te nemen voor het menselijk lichaam. Ze koos ervoor om te incarneren uit een gevoel van veiligheid en de noodzaak om dat te doen. Het gevolg van deze beslissing was dat je als baby werd geboren – hulpeloos overgeleverd aan het aardse leven.
Daarom hebben je ouders er mee ingestemd om namens jou de verantwoordelijkheid op zich te nemen. Totdat je je zeker genoeg voelt om zelf verantwoordelijkheid te nemen.
Er zijn echter ook ouders die – in jullie optiek – onverantwoord handelen. Dus schijnbaar zonder dit innerlijke gevoel van zekerheid opgewassen te zijn tegen deze stap. Maar juist hier kan nooit “zekerheid” bestaan – alleen de kracht van je eigen midden.
En er zijn ouders, die helemaal niet bewust voor een kind hebben gekozen. Tenminste niet zodat het in de buitenwereld zichtbaar of voelbaar was. Dus geen bewuste beslissing.
Maar het onderbewuste/onbewuste heeft ook het vermogen om beslissingen te nemen. Ook het onderbewuste/onbewuste kan een gevoel van zekerheid ontwikkelen. Het lichaam en het bewustzijn kunnen vervuld zijn van angst. Maar het onderbewustzijn is heel zeker van zijn zaak. 100% zeker zelfs!
Omdat het in directe verbinding met God staat en zich volkomen zeker voelt, dat de “verantwoordelijkheid” uiteindelijk niet bij zichzelf ligt.
God draagt de verantwoordelijkheid!
Waarbij de term “verantwoordelijkheid” hier zijn grenzen bereikt. Alleen God heeft “zekerheid”!
Er bestaat niets boven hem. Hij kan daarom zijn oneindige liefde en genade uitstralen omdat hij zekerheid heeft.
En dit is waar ook de term ‘zekerheid’ zijn grenzen bereikt. Want God is alles en oneindig meer dan alles. Hij onttrekt zich aan alle terminologie.
We kunnen de waarheid alleen benaderen – onder meer door de terminologie.
Termen dienen om te be-grijpen. Alleen materie of heldere structuren kun je vatten.
Dit is de taak van jullie vele incarnaties:
Om de wereld en jezelf in het lichaam te leren begrijpen, en dan met deze liefdevolle kennis terug te keren naar de werelden waar niets meer te begrijpen is.
Begrijpen is een vorm van leren. Begrijpen is een begrip dat alleen ervaren kan worden in de dualiteit.
Leren daarentegen is alomvattend – universeel en oneindig.
UMA RAJA
„Channeling verantwoordelijkheid“: ontvangen door Stefan Schmid op 4.7.2015. Deze tekst mag gratis gebruikt worden. Publicatie alleen met deze bronspecificatie: SOLIA – http://www.solia-channeling.de– Stefan Schmid
Wijzigingen in de tekst zijn niet toegestaan.
Vertaling: Petra – voor wakkeremensen.org
