Te vaak in ons leven richten we ons op één fragment, één klein stuk, één aspect dat we willen oplossen, waar we vanaf willen: dat we weg zouden wensen.
Deze focus zorgt er meteen voor dat we niet meer beschikbaar zijn: dat we ons afzonderen, terugtrekken in een individuele cocon.
We doen dat omdat we iets tot oplossing willen brengen, en de manier waarop we dat doen is via malen, nadenken, omwentelen, graven.
Maar deze actie in zichzelf maakt dat we ons afgescheiden gaan voelen, het leven in haar volle omvang niet meer toelaten en ons niet meer kunnen ontspannen in het moment.
Dit noemen we angst.
Angst is feitelijk een afzondering. Angst is individualisatie. Angst maakt ons tot een persoon: iemand die iets voor elkaar wil krijgen in dit leven. Wanneer we praten over angst, dan wordt dus duidelijk dat het ‘tegengif ‘ voor angst is: je opnieuw te ontspannen en opnieuw open te stellen voor de breedte van het leven. Wanneer je dat doet, ben je weer aangesloten op de stroom, kun je weer openstaan voor nieuwe impulsen en houdt het probleem dat je steeds aan het omwentelen was feitelijk op te bestaan.
Het is dus belangrijk om steeds wanneer je in die vernauwing komt, in die eenzijdige focus op een ‘probleem’, terug te komen naar de basis, noem het de stilte of de ruimte. Daar ga je weer ademen. Daar kom je weer tot leven. Daar meng je je weer met het geheel, dat aan de basis ligt van iedere verschijningsvorm.
❥ Jouw leven, jouw vorm, heeft jouw bemoeienis niet nodig. Jij bent eenvoudig een voertuig waarlangs bewustzijn zich kan uitdrukken in de wereld.
Het is fijn om los te komen van de neiging tot het personaliseren van jouw vorm. Het is fijn wanneer je je openstelt voor het leven dat gewoon door jou heen leeft. Dát is vrijheid, onbekommerd leven. Het leven heeft eenvoudig zijn beloop, en ieder oordeel daarover, ieder idee over hoe het anders zou moeten zijn, brengt jou terug in die vernauwing van de persoonlijkheid.
Is dat fout? Absoluut niet. Want elke keer dat je de pijn voelt van deze vernauwing, dat je voelt hoe het je naar de keel grijpt, is een kans om terug te keren naar de basis, naar het geheel.
Het is een Goddelijke reminder
❥ Het belletje dat klinkt om jou je ervan bewust te maken dat je tijdelijk “verkeerd” zit, dat je tijdelijk “verkeerd” hebt gekozen. Je kunt je dan weer vereenzelvigen met het geheel. En van daaruit eenvoudig aanschouwen: “Goh, er was sprake van angst”.
Onder aan deze streep is dit proces – steeds weer van personificatie naar geheel – het belangrijkste proces in jouw leven. Je verdwijnt in je persoonlijke besognes en keert weer terug naar het geheel. Je verdwijnt weer, je merkt het op, en je keert weer terug naar het geheel. Je merkt hoe diep je in die identificatie bent gegaan, hoe ver weg je schijnbaar was van deze kalmte, deze rust, van dit weten, jouw werkelijke aard. Dat altijd beschikbaar is. In elk moment.
In Liefde,
Het Veld van Liefde
Geertje Smit
www.geertjesmit.nl
