Onzichtbare nep-rampen en verzonnen onheil..!
‘Het is heel gevaarlijk om gelijk te hebben,
wanneer de overheid het bij het verkeerde end heeft.’
x
Onzichtbare nep-rampen en verzonnen onheil.
2022 © WantToKnow.nl/be
Allereerst richten we ons op de auteur van dit boek; dat is namelijk nogal bijzondere info. Dr. Patrick Moore (bos-ecoloog) kreeg bekendheid als oprichter van GreenPeace en hij werd later directeur. Dat deed hij totdat bekend werd, dat Greenpeace ‘gekaapt’ werd, door partijen, die zich als een kanker hadden ingevreten in de Greenpeace-organisatie. Fondsenwerving en beïnvloeding van de publieke opinie als doel voor deze infiltranten. Patrick Moore was dus begin zeventiger jaren één van de Greenpeace sleutelfiguren; hij zei ooit in een interview:
“Moore werd snel geaccepteerd in de binnenste cirkel op basis van zijn wetenschappelijke achtergrond, zijn stevige reputatie als milieuactivist én zijn vermogen om praktische, no-nonsens inzichten in de stevige milieu-discussies.”
Dr. Patrick Moore (universitaire doctorsgraad) constateerde dat Greenpeace steeds meer werd gedreven door politieke agenda’s en andere verschillen van inzicht en verliet in 1986 de Greenpeace-organisatie Hij kreeg ook andere perspectieven, doordat hij diepere inzichten verwierf. Zo was hij in de zeventiger jaren fel tegen kernenergie, zoals iedereen bij Greenpeace was. Maar na diepgaande studie over het energieprobleem, waar in die jaren al sprake van was (!), kwam Patrick Moore er achter dat uiteindelijk kernenergie de schoonste en goedkoopste energie was. En deze mening is hij nog steeds toegedaan.
Ook andere studies veranderden zijn inzichten, zoals de diepgaande studie naar de wereldwijde klimaatVERANDERING.. Hij zag overduidelijk dat er geen wetenschappelijk bewijs voor is/was en vooral voor idee dat de mensheid de wereldwijde klimaatverandering zou veroorzaken. Dr. Patrick Moore hierover:
“Op een dag besefte ik dat de meeste angstaanjagende verhalen in de media op onzichtbare zaken gebaseerd zijn, zoals CO2, of over dingen gaan die heel ver weg zijn, zoals ijsberen en koraalriffen. De gemiddelde persoon kan dat niet zelf waarnemen en dus het waarheidsgehalte van die beweringen niet verifiëren!
Hij moet er dus op (kunnen) vertrouwen dat de activisten, de media, de politici en de wetenschappers de waarheid vertellen. Maar deze partijen hebben allemaal enorme financiële en/of politieke belangen hebben bij het onderwerp..! Daarom schreef ik dit boek; mijn inspanning om, na vijftig jaar als onafhankelijk wetenschapper en milieuactivist gewerkt te hebben,
de desinformatie en regelrechte leugens te ontmaskeren die worden gebruikt om ons en onze kinderen angst aan te jagen over de toekomst van de aarde.”
Wat je o.a. kunt leren uit dit boek:
- Er is geen wetenschappelijk bewijs voor de aanname dat de mens verantwoordelijk is voor de wereldwijde klimaatverandering.
- Er is geen bewijs voor de herhaalde suggestie dat we in een klimaatcrisis zitten. Het gaat juist heel goed met de aarde.
- Er zijn meer ijsberen dan ooit tevoren! David Attenborough en de BBC misleiden de onwetende kijker in hun serie ‘Our Planet’, waar veel beweringen, zoals ‘de ijsbeer is aan het uitsterven’, op geen enkele manier wetenschappelijk onderlegd zijn.
- Er is geen correlatie tussen CO2-gehalten en de gemiddelde temperatuur op aarde. Al Gore had het fout.
- ‘Groene stroom’ is helemaal niet groen, maar vormt een enorme belasting voor het milieu. Fossiele brandstoffen, kernenergie, afvalverbranding en hout zijn veel betere alternatieven dan de onbetrouwbare wind- en zonne-energie.
- De huidige stijging van het CO2-gehalte is bijzonder goed nieuws voor planten en dieren en zorgt al tientallen jaren voor een wereldwijde vergroening. CO2 moet gevierd worden, niet gevreesd.
- De vuilnisbelt in de Grote Oceaan is een hoax.
- Er is een grotere verscheidenheid aan dier- en plantensoorten op aarde dan ooit eerder gemeten is.
- Het Great Barrier Reef en andere koraalriffen op aarde zijn niet dood of stervende. Integendeel!
Wij mensen zijn inderdaad verantwoordelijk voor de recente stijging van het CO2-gehalte op aarde. Maar het is ook weer anders dan velen geloven.. Door dat hoge CO2-gehalte, zijn we (onbedoeld) de hoeders van het leven op aarde geworden, in plaats van de vernietigers ervan! Het blijkt namelijk dat het CO2-gehalte rond 1900 nog op een historisch en gevaarlijk laag niveau was. Zoals bij zoveel zaken is de werkelijkheid ook hier precies omgekeerd van wat men ons probeert wijs te maken.
Moore plaatst de huidige klimaatveranderingen in een historisch en wetenschappelijk perspectief dat duidelijk laat zien dat het klimaat van angst en schuld waarin we nu zitten, volstrekt onnodig is. De enige die hier belang bij hebben zijn de mensen die geld verdienen met hun angstcampagnes. En de figuren en organisaties die baat hebben bij het inperken van vrijheden van wereldburgers, teneinde hen te manipuleren en knechten..
Al vijftig jaar komen de doemscenario’s -dat de mens en onze planeet ten dode opgeschreven zijn- gewoon niet uit.Daarentegen blijken de grootste ‘klimaatschreeuwers’, zoals Al Gore en een John Kerry, niet of nauwelijks zélf aan maatregelen te doen, inzake klimaatissues. Beiden ‘uitgerust’ met een privé-vliegtuig, vliegen ze van de ene naar de ándere klimaatconferentie. NOOIT zul je een nieuwsbericht zien, over het reizen per trein door deze figuren. En natuurlijk zijn soortgelijke personen er bij bosjes..
Dr. Patrick Moore is als doorgewinterde wetenschapper en levenslange milieuactivist, DÉ aangewezen persoon om de leugens van de media, de politiek en de pseudo-wetenschap hierin, te ontmaskeren. En precies dát doet hij in dit boek, in klare taal en met niet mis te verstane feiten. Patrick Moore heeft daarbij helemaal niets te verbergen; een ware milieu-activist, in hart en nieren. In dat kader plaatsen we de quote van de Amerikaanse natuurkundige dr. William Happer, emeritus hoogleraar aan Princeton University, die het wereldwijde klimaatbeleid een ‘omgekeerde Robin Hood-strategie‘ noemt:
“De maatregelen zorgen dat van de armen/burgers wordt gestolen,
waarna de buit bij de rijken elite/organisaties terecht komt.”
- Auteur: Dr. Patrick Moore
- Verschijningsdatum: 16 juni 2022
- ISBN: 9789492665621 | pag. 288 | softcover | gewicht 690 gr.
* * *
Wij plaatsen hier, met toestemming van de uitgever, Succesboeken bv,
de inleiding van dit boek..
– Inleiding –
Als iemand die nooit uitgeleerd is, heb ik ontdekt dat mijn tijd op aarde vol zit met series van vrij lange, veelal plezierige perioden, met af en toe een flits van openbaring. Dat zijn de eureka-momenten, de momenten die je leven kunnen vormen, je van richting doen veranderen en permanent je kijk op de wereld veranderen. Toen ik vijftien was, liet mijn moeder Beverly me kennismaken met de filosofische geschriften van Bertrand Russell. Mijn eerste volwassen inzicht tijdens het lezen van zijn boek ‘Authority and the Individual‘ was dat politiek kan worden samengevat als een wedstrijd tussen degenen die uit zijn op het controleren van de samenleving enerzijds en degenen die uit zijn op vrijheid van diezelfde controle over de samenleving anderzijds.
Beide zijn noodzakelijke doelstellingen, maar het belangrijkste is het bereiken van een gezond evenwicht tussen de twee. Dit in combinatie met het feit dat het idee van evenwicht voor de een de perceptie van vooringenomenheid voor de ander is, maakt het des te interessanter en vluchtiger. In 1965, tijdens mijn tweede jaar bosbouw aan de University of British Columbia (UBC), woonde ik op een middag een gastcollege bij van dr. Vladimir Krajina − de voormalig staatssecretaris bosbouw van Tsjecho-Slowakije, tot hij kort na deTweede Wereldoorlog voor het Russische communisme moest vluchten.
Daar hoorde ik voor het eerst de term ‘ecologie’.
Het was een woord dat niet in de populaire media gebruikt werd, hoewel het milieu wel al een veelvoorkomend onderwerp was. Vanaf de ontwikkeling ervan eind negentiende eeuw is ecologie een onduidelijke tak van de biologie geweest. Oorspronkelijk ontstond het tijdens het bodemonderzoek van de graslanden van Oekraïne. Met de opkomst van de milieubeweging stond ecologie op het punt de controle over een groot deel van
het moderne denken over te nemen.
Ecologie is in wezen de studie van hoe alle bestanddelen van onze wereld met elkaar verbonden zijn en op elkaar inwerken. Met name hoe levende dingen, rotsen, bodem, water en lucht verbonden zijn en op elkaar inwerken. Er is een vrijwel oneindige hoeveelheid verbanden tussen de bijna oneindige hoeveelheid bestanddelen. Tot 1965 groeide ik op in een bewust agnostisch gezin in de bossen in het noorden van Vancouver Island, waar het concept van spiritualiteit doorgaans geen onderwerp van gesprek was aan de eettafel.
In die tijd dacht ik dat wetenschap een puur technisch vak was, waarbij alles gemeten en uitgerekend kon worden. Opeens kwam ik erachter dat je via de wetenschap van ecologie inzicht kon vergaren in de wonderlijke oneindigheid van het leven en het universum. Na het cum laude behalen van mijn Bachelor of Science schreef ik me in voor een PhD-programma in ecologie. Sindsdien heb ik nooit meer getwijfeld. Ik werd een wedergeboren ecoloog.
Eind jaren 60 beleefde de wereld verschillende sociale revoluties. Het was het hoogtepunt van de Koude Oorlog, van de oorlog in Vietnam en van de dreiging van totale nucleaire vernietiging. Het was tijdens deze combinatie van angstwekkende omstandigheden dat het nieuw opkomende milieubewustzijn opbloeide. Dit waren enkele van de meest angstaanjagende jaren van onze tijd. Ik herinner me dat ik echt gemotiveerd was om er iets aan te doen, iets dat verder ging dan alleen boeken lezen over ecologie en stukken schrijven over het onderwerp.
Begin 1971, midden in mijn PhD-programma aan de UBC, sloot ik me aan bij een kleine groep genaamd de Don’t Make a Wave Committee. Ze kwamen bijeen in de kelder van de Unitarian Church in Vancouver om een protestreis door de Verenigde Staten te plannen tegen het testen van een ondergrondse waterstofbom in Alaska. Ik was de enige ecoloog aan boord, op een missie tegen wat op dat moment misschien wel de machtigste organisatie op aarde was: de Amerikaanse Atomic Energy Commission.
Het was op deze missie dat we samen de organisatie werden die als Greenpeace bekendstaat. En het was Greenpeace die de volgende vijftien jaar van mijn leven opslokte. Het was me nogal een reis, een reis die ik uitgebreid beschrijf in mijn vorige boek ‘Confessions of a Greenpeace Dropout’ en in een hoofdstuk van dit
boek, over elk van de milieukwesties die momenteel van belang zijn. (1)
Het recent bedachte concept van ‘duurzame ontwikkeling’..
De volgende openbaring in mijn leven had ik in 1982, tijdens een bijeenkomst van 85 internationale leiders op milieugebied. Uit ieder continent werden vertegenwoordigers gekozen en we kwamen allemaal bijeen in het Environment Liaison Centre in Nairobi in Kenia. Daar hoorde ik over het toen recent bedachte concept van duurzame ontwikkeling. Recentelijk is deze term door extremisten aan beide kanten van de discussie vrijwel nutteloos gemaakt.
De uiterst rechtse kant heeft de neiging om te denken dat het een code is voor globalisme en de uiterst linkse kant denkt dat het een gevaarlijk compromis is. Maar toen ik de term duurzame ontwikkeling voor het eerst hoorde, maakte het in de groeiende milieubeweging op sommigen van ons een grote indruk. Tot dan toe hadden we nooit veel aandacht besteed aan de economische en sociale werkelijkheid, omdat we ons volledig op de milieu-agenda hadden gericht. Velen houden in hun milieubeleid nog steeds onvoldoende rekening met de sociale en economische werkelijkheid.
De definitie van duurzame ontwikkeling is relatief eenvoudig; het wordt gedefinieerd als ‘een poging om het juiste evenwicht te vinden tussen ecologische, sociale en economische prioriteiten’, maar niet noodzakelijk in die volgorde. Voor veel huidige milieuactivisten is de mens een soort bijzaak, waar pas rekening mee gehouden hoeft te worden als het perfecte milieubeleid is vastgesteld, ongeacht hoe negatief de uitwerking daarvan ook is op de mensheid. Duurzame ontwikkeling betekent dat als we milieuactiviteiten willen tegengaan die slecht voor het milieu zijn, we ook rekening moeten houden met de sociale en economische prioriteiten van de mens.
Deze overweging vormt een parallel met de sociale revolutie van honderd jaar geleden, toen kinderarbeid verboden werd en vrouwen voor het eerst stemrecht kregen. Die sociale veranderingen moesten in de economische structuur van die tijd worden ingebed. In de afgelopen vijftig jaar hebben we veel milieubeleid ingesteld dat het sociale en economische landschap aanzienlijk heeft veranderd. Maar momenteel worden er eisen gesteld die als ze doorgevoerd zouden worden, de samenleving en de wereldeconomie permanent zouden verlammen.
De druk om in dertig jaar tijd alle fossiele brandstoffen uit te faseren, is zonder twijfel de grootste bedreiging voor de hedendaagse beschaving. Uiteindelijk besloot ik halverwege de jaren 80 Greenpeace te verlaten vanwege hun overgang van verstandig milieu-activisme naar een platform van anti-menselijke en anti-wetenschappelijke campagnes. Hun campagnes waren meer gericht op fondsenwerving en het met desinformatie bang maken van mensen, dan op het verbeteren van het milieu.
CHLOOR
De goedkeuring in 1986 van de campagne om chloor (het element van de duivel) wereldwijd te verbieden, was de laatste druppel en betekende mijn vertrek. Deze goedkeuring kwam van mijn collega-directeuren van Greenpeace International, die geen van allen een echte wetenschappelijke opleiding hadden. De reden van mijn afscheid was gebaseerd op het feit dat ik denk dat chloor voor zowel de volksgezondheid als de geneeskunde de belangrijkste van alle 94 natuurlijke elementen is. Bij het produceren van onze voorgeschreven medicatie wordt bij meer dan 85% chloor gebruikt.(2) Van onze medicijnen bevat 25% daadwerkelijk chloor. En dan is er nog polyvinylchloride, ook wel pvc of gewoon vinyl genoemd, de meest veelzijdige van alle kunststoffen. (3)
Het was een bitterzoet afscheid van Greenpeace, de organisatie die ik vijftien jaar lang had helpen opbouwen, vormgeven en begeleid. Helaas was Greenpeace uitgegroeid van een altruïstische groep vrijwilligers met een nobele visie tot een onderneming met een alsmaar uitdijend budget, met een bijbehorende salarisadministratie om aan te voldoen. Het was een organisatie die zich in snel tempo ontpopte tot een onbetrouwbare onderneming die met pseudo-wetenschap leurde.
Tijdens mijn laatste jaren bij Greenpeace raakte ik geïnteresseerd in de nieuwe, opkomende wetenschap van de mariene aquacultuur. In 1984 kreeg ik een boek in handen: ‘Seafarm – The Story of Aquaculture’. Die publicatie leidde me naar de volgende weg waar ik naar op zoek was. (4) Mijn ouderlijk huis in Winter Harbour op het noordelijke deel van Vancouver Island bood de juiste omgeving voor het kweken van zalm, iets wat in Noorwegen al een grote vlucht had genomen. Aan de kust van British Columbia stond aquacultuur nog in de kinderschoenen. Mijn broer Michael en zwager Peter voegden zich bij mijn vrouw Eileen en mij in een familiebedrijf.
We zetten een viskwekerij op en brachten de volgende acht jaar door met het in zee kweken van chinookzalm (koningszalm). Inmiddels is duidelijk dat zout- en zoetwateraquacultuur een van de belangrijkste industrieën gaat worden die de mensheid wereldwijd gezonde oliën en eiwitten gaat bieden. Toen wij begonnen met onze zalmkwekerij, zorgde de aquacultuur voor ongeveer 10% van de wereldwijde consumptie van zeevruchten. Tegenwoordig gaat dat al snel richting de 50% en zal het verder toenemen, naarmate de aquacultuur voor de kust zich ontwikkelt. (5)
Ik denk dat het onvermijdelijk was dat ik uiteindelijk weer naar de wereldwijde milieudiscussie zou terugkeren. Deze keer was het echter in de rol van adviseur van overheden en industrieën, om verstandig beleid te ontwikkelen dat hun prestaties op milieugebied zou verbeteren, zonder dat ze failliet zouden gaan. Veel daarvan omvatte het leren onderscheid maken tussen eisen gebaseerd op gedegen wetenschap en kennis enerzijds, en eisen die zich primair richten op louter fondsenwerving of het beschadigen van economieën, met twijfelachtige of zelfs kwade bedoelingen, anderzijds.
Nu mijn achtergrond duidelijk is, ga ik over naar de centrale stelling van dit boek:
Een tijdje geleden viel me op dat de overgrote meerderheid van de angstverhalen over de huidige en toekomstige staat van de planeet en de mensheid als geheel zijn gebaseerd op onderwerpen die ofwel onzichtbaar zijn, zoals CO2 of straling, dan wel uitermate ver weg zijn, zoals ijsberen en koraalriffen. Daardoor kunnen de meeste mensen de waarheid achter deze beweringen van vermeende rampen en doemscenario’s niet vaststellen.
In plaats daarvan moeten ze op de activisten, de media, de politici en de wetenschappers vertrouwen − die allemaal grote financiële en/of politieke belangen bij het onderwerp hebben − om hen de waarheid te vertellen. Dit maakt de weg vrij voor de mogelijkheid om simpelweg verhalen te verzinnen, zoals de bewering: ‘De CO2-uitstoot ten gevolge van het verbranden van fossiele brandstoffen veroorzaakt een klimaatcrisis.’ In de wetenschap van de fysica, de natuurkunde, spant men zich in om de Unified Field Theory − de veldtheorie van alles, of de geünificeerde veldentheorie − te ontdekken, die de vele verschillende krachten van de natuur in één enkele formule verklaart. Als die ooit gerealiseerd zou worden, zou dat een enorme doorbraak zijn.
Mijn analyse hierboven is misschien niet zo diepgaand en mogelijk niet Nobelprijswaardig, maar ik ben van mening dat het een nieuw inzicht biedt in de doemscenario’s die sinds het begin van de beschaving zijn aangekondigd. Ik noem het de Geünificeerde theorie van angstverhalen, die al die verschrikkelijke voorspellingen bevat die ofwel onzichtbaar zijn dan wel zo ver weg, dat de gemiddelde persoon de waarheid niet zelf kan waarnemen of controleren. Niemand kan echt zien, of op welke manier dan ook voelen wat CO2 in werkelijkheid doet, omdat het onzichtbaar, geurloos, smaakloos en stil is, en niet aangeraakt kan worden.
CO2, van essentiële voeding van planten, tot… verstikkende stof..?!
Daarom is het moeilijk om dergelijke beweringen te weerleggen. Er is namelijk niets om aan te wijzen en de onjuistheid van deze beweringen tastbaar te weerleggen. Je kunt niet gewoon naar zichtbaar CO2 wijzen en zeggen: “Kijk eens wat een akelige dingen CO2 daar aan het doen is.” Zodoende is CO2 als een schadelijke, wereldvernietigende uitstoot welhaast een perfect onderwerp om een doemscenario mee te verzinnen en te propageren. Dat feit is zeker niet onopgemerkt gebleven bij degenen die de neiging hebben om ongefundeerde verzinsels rond te strooien.
CO2 is de zondebok geworden voor een enorme waslijst aan negatieve effecten die 118 boeken nodig zouden hebben om ze allemaal op te slaan en te verwerken. En inderdaad, de website goodreads.com noemt 118 boeken over het onderwerp klimaatverandering − en dat zijn alleen nog maar de Engelstalige boeken.6
Wanneer je de verhalen over onzichtbare en ver verwijderde omstandigheden bestudeert, kun je er niet omheen dat degenen die ze verzonnen hebben zich vaak verlagen tot belachelijk maken en beschamen, en tevens onwil vertonen om de aantijgingen op een beschaafde manier te bespreken.
Het is vrijwel onmogelijk om met ze in debat te gaan, omdat ze degenen die hun verhaal in twijfel trekken gewoonlijk afdoen als leugenaar, scepticus of ontkenner, of ze zeggen dat ze in de zak van Big Oil zitten. En als de zogenaamde scepticus een baan heeft, zullen deze verhalenvertellers achterbaks te werk gaan en proberen om je van je levensonderhoud of positie te beroven. Samengevat zijn deze bedenkers van wereldwijde milieurampen duidelijk een schurftig en oneerlijk zootje.
Gezonde scepsis is de kern van wetenschappelijk onderzoek. Het heeft altijd een cruciale rol gespeeld in het bepalen van feitelijke, wetenschappelijke waarheid. Het is de plicht van wetenschappers om sceptisch te zijn ten opzichte van alle nieuwe beweringen, vooral wanneer het voorspellingen van rampen betreft die nog niet zijn opgetreden. De wetenschappelijke methode is niet zo ingewikkeld. De meeste religies vragen van ons om te geloven, ook al hebben we de zogenaamde hogere krachten of wezens niet rechtstreeks waargenomen. In de wetenschap echter, is de rechtstreekse en tastbare waarneming fundamenteel.
We moeten de situatie met onze zintuigen − zicht, reuk, smaak, gehoor en/of tast − waarnemen. Of de waarnemingen kunnen gedaan worden met behulp van instrumenten zoals een microscoop, telescoop, geigerteller, voltmeter, röntgenapparaat, etc. Bij het waarnemen van een nieuw fenomeen moeten we de waarneming talloze malen onder dezelfde omstandigheden herhalen om te controleren dat het een herhaaldelijk optreden betreft en geen toevalstreffer is. Alleen dan dienen we onze hypothese naar buiten te brengen en andere wetenschappers uit te dagen om onze resultaten te herhalen en te testen.
Als er voldoende herhalingen onder vergelijkbare omstandigheden door andere wetenschappers hebben plaatsgevonden, herhalingen die dezelfde resultaten opleveren, komen we in de buurt van een wetenschappelijke theorie. Waarnemen, controleren, herhalen. Ik heb het hoofdstuk over klimaatverandering doelbewust halverwege dit boek gezet, zodat de onvermijdelijke technische details die bij klimaatverandering om de hoek komen kijken niet meteen te vermoeiend zullen zijn.
Veel van de volgende hoofdstukken uit mijn boek, gaan over beweringen over de effecten van klimaatverandering, zoals de invloed op de ijsberen, de koraalriffen, het uitsterven van soorten, de bomen en de bossen, etc. Andere hoofdstukken gaan over beweringen die niet direct met CO2 te maken hebben, zoals genetische modificatie, chemicaliën in het milieu, plastic en straling (kernenergie). Laten we met een klassiek voorbeeld beginnen, dat eigenlijk wel grappig is, zo belachelijk is het.
Referenties
1. Patrick Moore, Confessions of a Greenpeace Dropout − The Making of a Sensible Environmentalist, Beatty Street Publishing, 2013, pp454. (HIER)
2. Chlorine Chemistry − Providing Pharmaceuticals that Keep You and Your Family Healthy, American Chemistry Council, 2020. (HIER)
3. An Introduction to Vinyl, AZO Materials, 25 oktober 2001. (HIER)
4. Elisabeth Mann Borgese, Seafarm: The story of aquaculture, Harry N. Abrams 1 januari 1980. (HIER)
5. United Nations Food and Agriculture Organization, The State of World Fisheries and Aquaculture 2018, (HIER pdf)
6. Best Climate Change Books (HIER)
