Te hoog gegrepen…
30 april 2022 / Door Lilian Ferru
Aladdin en de wonderlamp
Lieve Jij,
Ik weet niet hoe het jou vergaat, maar het was wel weer een bijzonder weekje, althans voor mij. Nu ik erop terugkijk, zie ik duidelijk het thema. Hoe vaak denken we dat iets te hoog gegrepen is?
Afgelopen weekend was ik op een verjaardagsfeestje. Ik raakte in gesprek met een jonge moeder, die het financieel zwaar heeft. Haar zoontje van drie jaar, ik zal hem Pino noemen, zit op haar schoot. Het is zo’n mooi kind, zo wijs, schattig, speels, zo helemaal zichzelf. We praten over Aladdin en zijn wonderlamp. Dat houdt hem bezig. ‘Wat’, zeg ik ‘als jij drie wensen mag doen? Wat zou jij dan willen?’ Zonder nadenken somt Pino zijn verlanglijstje op. ‘Een duif, naar het zwembad met mama, en naar de musical van Aladdin.’ Bij het laatste maakt de moeder een spijtig gebaar, geen geld.
Pino is heel erg onder de indruk van Princes Yasmin, zo vertederend. Meteen heb ik een idee. Even kortsluiten met mijn team, wat is er aan cash?
‘Oké, sluit je ogen’, zeg ik tegen dit mannetje ‘Stel je voor dat je op de musical bent. Vraag aan de kosmos of er geld mag zijn voor kaartjes.’ Pino concentreert zich. Vanuit heel zijn hart stuurt hij zijn verlangen het universum in. ‘Doe je ogen maar open’, zeg ik, terwijl ik de biljetten laat zien die zijn droom mogelijk maken. ‘Wow’, roept hij. Hij huilt van vreugde: ‘dankjewel!’ ‘Ongelooflijk’, zegt de moeder in tranen. ‘Als je werkelijk in iets gelooft, dan is het mogelijk’, zeg ik, waar ik erbij vertel dat dit cadeautje van het Angelfonds afkomstig is. Gelukkig was er nog iets in kas om deze lieverds blij te maken met een onvergetelijk moment. Dit kan natuurlijk nooit zonder jullie steun.
Ooit had ik het financieel moeilijk. Op mijn diepste punt kwam een vage kennis op mijn pad,die mij zomaar honderd gulden gaf. Hij was op dat moment mijn redding. De verbazing, de verwondering, de vreugde, die ik toen voelde, is me altijd bijgebleven. Uit dankbaarheid wilde ik dit doorgeven. Daarom heb ik het Angelfonds opgericht. Ik heb hier al zóveel mensen mee verrast en nu deze kleine Pino. Hij zal zich het ogenblik waarin de kosmos zijn wens vervulde nooit vergeten. Het was een magisch moment, als in een sprookje. Niets is te hoog gegrepen…Of toch?
De dag erna reis ik met mijn team naar Amsterdam. Ik ben voor een bekend platform gevraagd voor een interview. Het is nogal een reis en als we er eenmaal zijn moeten we een tijdje wachten, omdat een en ander uitloopt. Ondertussen ben ik helemaal op mijn gemak en klets met mijn sympathieke gesprekspartner in de foyer. We sparren een beetje, daar hou ik wel van. Als we eindelijk in de studio belanden, gaan we door waar we gebleven zijn. Ik heb geen cameravrees. Ik heb tenslotte heel wat mensen zelf geïnterviewd. Ik ben, zoals altijd, mijn temperamentvolle zelf. Wat mij betreft gaat het om de boodschap van Paul: ‘Eén met de Bron en niets anders!’ Ondertussen passeren allerlei thema’s de revue, zoals grenzen stellen, de wortel van alle angst, het geloof in afscheiding, liefde, dat het licht geen tegendeel kent, enzovoorts. Aanstaande zondag zou het worden geplaatst.
Eenmaal thuis van mijn avontuur, is er een mailtje. Men wil het opschuiven. Eerst nog wat mensen die wat concreter zijn aan bod laten komen. Ter voorbereiding op mij, zeg maar. Ik ben verbaasd: veel concreter dan: ‘Eén met de Bron en niets anders!’ wordt het niet. Na wat heen en weer gedoe, vraag ik om opheldering. Als ik met de redactie bel, hoor ik dat dit gesprek te hoog gegrepen is, althans voor hun publiek. Het is tien stappen te ver. Ik zie het als een compliment. Ja, dit lijkt niet voor de grote massa. Dit is voor degene die zich geroepen voelt. Dat heb ik altijd gezegd. Ergens ben ik blij dat men ervan afziet. Het goede nieuws is dat deze mensen toch nog zo aardig zijn om de opnames vrij te geven voor mijn kanaal, waardoor het binnenkort te zien is.
Wat is te hoog gegrepen? Voor een jongetje van drie zijn het de kaartjes voor de Aladdin Musical. Voor iemand anders ben ik het, of de boodschap van Paul. Het wonder laat zich altijd in onverwachte vormen zien. Het gaat niet om de uitkomst, maar om de ervaring.
Met een klein ventje, met waar het leven me brengt, met onverwachte ontmoetingen, met alles wat me toevalt en met de uitnodiging voor het interview. Ja, dat gesprek, er was liefde, maar geen match. Dat kan ook. Ik hul me vooralsnog in mysteriën, noem nog even geen namen, maar binnenkort is het openbaar. Hét interview dat zelfs door de alternatieve media niet geschikt is voor uitzending. Dan borrelt er iets in mij, een glimlach. Ja, laat het onmogelijke maar gebeuren.
Och, wat is het leven toch interessant. Alles verloopt volgens schema. De duif van Pino, daar ga ik nog voor zorgen, de mama regelt het zwembad. Ondertussen zijn de kaartjes gekocht. Ik blijf gewoon doorgaan, trouw aan mezelf. We gaan het zien met het interview en ondertussen denk ik: Eén met de Bron en niets anders.
Er is niets anders…!
Liefs, Lilian
