Erkenning
Zolang je nog voor je ouders blijft staan, in de hoop liefde, erkenning, gehoord of gezien te worden of aandacht te krijgen, omdat je dat nooit hebt gehad, zul je dat nu ook niet meer krijgen.
Of je ouders gaan zichzelf helen of jij hebt deze keus.
Dat betekent dat je daar waar je naar gehunkerd hebt los moet laten en op zoek moet hoe je het in jezelf kunt transformeren, zodat je er niet meer om hoeft te vragen.
Dan zet je een andere energie neer in de maatschappij.
Dat wat je miste bij je ouders hebben je ouders ook gemist, en hun ouders en generaties daarvoor ook.
Het is niemand met de paplepel ingegoten zeg maar.
En blijven staan en hopen dat je het toch een keer ontvangt is in een roeiboot zitten zonder peddels.
Alles wat je hoopte te krijgen is zijn eigen leven gaan leiden met de wet van aantrekkingskracht of karma, de wet van de familie of de natuur die het je terug kaatst en het traumatisch kan worden.
Je bedenkt dat het aan jou lag, dat je beter je best moest doen, je aan moest passen of doen waarvan je weet dat ze het waarderen.
Het kan zijn dat je er een overtuiging van hebt gemaakt zonder het door te hebben waardoor je niet meer verder kunt.
Wanneer je je eigen leed terug kunt vinden in je ouders, het antwoord krijgt op het 'waarom niet', je verzoening vindt in wat je toen niet zag, kun je je eigen levenspad volgen.
Zolang je blijft staan om aan je gewonde ouders te voldoen is de heling voor de volgende generatie.
Maar voordat de volgende generatie zover is moeten ze door hetzelfde leed heen om het te herkennen en erkennen.
Dan sta jij in de schoenen van je ouders.
Natuurlijk zijn er ook mensen die gelukkig zijn met zichzelf en niets nodig hebben.
Bron : onbekend
