Je bent ontslagen
26 januari 2023 / Door Lilian Ferru
Het hoeft niet meer..
Lieve Jij,
Vanmiddag was ik op bezoek bij Carola. Ik heb haar al een tijd niet gezien. Meteen is er die klik, vanuit wederzijdse sympathie. Ooit waren we deel van de Wonderzusters. Een groepje gelijkgestemde vrouwen die het boek: ‘Een Cursus in Wonderen’ bestudeerde. Dat combineerde we met een gezellige avond, waar we om toerbuurt gastvrouw waren.
In die tijd runde ik nog het Spiritueel Café Heerlen, waar ik lezingen en symposia organiseerde. Ik herinner me dat ik de dames ooit gevraagd heb om ‘iets’ te bedenken voor een event. Ze kwamen met een hilarisch toneelstuk, over het ego en hoe we zoal gevangen zitten in oude ideeën. Wat wilden we graag onze wijsheden overbrengen. Ieder op zijn eigen manier.
Ik heb dat sowieso al in me. Wat heb ik niet allemaal gedaan? Oké, natuurlijk, had ik ‘gewone’ banen. Ooit was ik manager in modezaken, daarna was ik werkzaam in een kunstgalerij, vervolgens werd ik aangenomen als redacteur van een regioblad en werkte ik freelance voor de krant. Toen dat allemaal gedaan was, richtte ik het Spiritueel Café op. Opeens stonden er bekende wereldsprekers voor volle zalen. Gelijktijdig schreef ik voor een trendy weekblad horoscopen en artikelen over bewustzijn. Oplage: 1 miljoen. Bijna niemand heeft een dergelijk bereik. Ik ontdekte het filmen en interviewde mensen voor mijn YouTube kanaal. Ik heb steeds die innerlijke drive gevoeld, om, zoals ik dat toen noemde, ‘het licht te verspreiden’.
Ik wist toen nog niet dat we altijd al in het licht zijn. Het was de New Age tijd van zoeken en streven. Het kleine ikje moet gerealiseerd worden naar het Hogere Zelf. We móeten ontwaken, verlicht worden, pff, we moeten zoveel. Mediteren, mindfulness, yoga, mantra’s, en ja, we móeten zelfs ontspannen. En alsof dit nog niet genoeg is, moeten we positief denken, visualiseren, affirmeren, en de wet van aantrekking toepassen. Als dit alles nóg niet het gewenste effect sorteert, dan kun je nog je toevlucht nemen tot reiki, de Akasha kronieken, de Tachyon energie, de heilige geometrie, de magische piramides, salie, kristallen, en bedenk het maar. Als we héél goed mens willen zijn, dan sturen we licht en liefde. Dat is natuurlijk voor de zwakkeling, die minder licht in zich draagt dan jij. We vergeven, terwijl we iemand het liefs voor z’n bek willen slaan. Wat een krachtoer, wat een onderdrukking. Wat hebben we ons best gedaan…
Toen Paul van zijn ‘bijna doodervaring’ terugkeerde en niet meer kon spreken, zei hij na twee jaar opeens een zin: ‘Eén met de Bron en niets anders!’ Ik wist toen niet wat dit betekende, maar voelde wel dat het belangrijk was. Toen bleek dat Paul contact had met Lichtwezens, dat hij de menselijke geest kon optillen naar andere dimensies, dat hij healings gaf, ben ik me hier steeds meer op gaan richten. Ik wilde het kleinschalig, intiem. Geen grote massa’s meer, maar persoonlijk contact. Mensen mochten na een healing even bij Paul komen zitten, om totale onvoorwaardelijke liefde ervaren. Alleen al hoe hij je de hand kuste en in je ogen keek, deed velen spontaan in tranen uitbarsten. Als liefde naar liefde kijkt, dan verdwijnt alles. Dan is er geen ‘moeten’ meer.
Carola schenkt een gekoeld glas Chardonnay in. We zitten voor het haardje. We halen herinneringen op. Als je iemand al jaren kent, hoef je niet meer uit te leggen wie je bent. Het is chill. Dan vertelt ze over het inzicht, dat de ‘Earthkeepers’ ontslagen zijn van hun beloftes, hun programma’s, en alle eventuele contracten. ‘Moeder Aarde kan het nu zelf aan’, zegt ze. Dat heeft ze in een sessie ervaren. Het zet me aan het denken. Ja, wij, onze generatie, heeft hard gewerkt. Iedereen heeft wel eens het gevoel gehad alsof je een roepende in de woestijn bent.
Ik laat het woord ‘ontslagen’ tot me doordringen. Hoe proeft en smaakt dat? Best goed. Wat doen mensen die ontslagen zijn? Alleen hun eigen ding. Ik heb de innerlijk roep gehoord en beantwoordt. En ja, ik heb hard gewerkt en eraan getrokken. Wat als ik werkelijk ontslagen ben? HET HOEFT NIET MEER! We hoeven de kar niet meer te trekken. We hoeven ons niet meer verantwoordelijk te voelen voor andermans geluk. We hoeven niemand meer te redden. Ik respecteer jouw lot. Ik ben er voor jou, maar alleen als er een oprechte hulpvraag is.
Elk mens is een expressie van het goddelijke. Als we durven te luisteren, dan horen we het. Wat Carola zegt, klinkt als een antwoord op een vraag die ik al een tijdje heb. Een boodschap in de onderstroom, in een gezellig gesprek. Ik hoor het: Ik ben ontslagen. Ik mag gaan spelen, vrij zijn, precies zoals Paul dat steeds heeft aangegeven. Ik voel iets van me afglijden. Mijn taak volbrengen, mijn functie vervullen. Dat heb ik ruimschoots gedaan. Wat hierna komt is extra.
Natuurlijk ga ik door met waar ik mee bezig ben. Tijdens de retraites is het bijna ongelooflijk hoe snel transformaties plaatsvinden. In korte tijd is er dat inzicht en zien we wat we altijd hebben geweten. We zijn natuurlijk allang klaargestoomd. Nu gaat het om ons. Dat is het niveau waar ik beschikbaar ben. We hoeven de wereld niet de redden. Er valt niets te fixen. Het enige belangrijke is, dat we ons lijntje met de Bron in tact houden. We zijn liefde, maar liefde is niet lief. Als ego’s op ons afkomen, laten we onze tanden zien. Waar nodig stellen we onze grenzen. Wanneer heb jij de laatste keer gegromd? Niemand heeft je geleerd om van je af te bijten.
Ik ben hier goed in. Ik voel me vrij, met Paul naast me. Nog steeds zijn er zoveel tekenen, seintjes, dat hij bij me is. Ik ben zijn ambassadeur. Dat is vrijwilligerswerk. Hoewel ik dienstbaar ben, ben ik niet in dienst. Voor de zekerheid ontsla ik ook mezelf, van alles wat ik nog meende te moeten doen. Laat de mensen komen die zich geroepen voelen. Ergens is er iemand die zich de eenheid herinnert. Dat gebeurt vanzelf en ik weet: we zijn met velen. En achter deze velen, komen nog miljarden.
Er is werk te doen en toch hoef ik niets te doen. Ik ben ontslagen. Inderdaad, zo voelt het. Carola gooit een blok hout op het vuur. Het is een grijze, nattige, mistige januaridag. Ik voel me happy. Vrienden komen en gaan en soms zijn ze er opeens weer. Dat noem ik genade. Eén met de Bron en niets anders! Dat is wat ik deze middag heb ervaren. De wonderzusters bestaan als groep niet meer, toch komen we elkaar tegen. Waar sta jij nu? Ik hou gewoon van jou… Zo fijn dat ik jou weer zie.
In de heiligheid van het samenzijn, weet ik wat het wonder is.
Ik ben ontslagen, laat ik aan de slag gaan.
Liefs, Lilian
