Er was eens…lang geleden in het jaar 2016…een jongetje met de naam Daniël. In de nacht voorafgaand aan zijn 9e verjaardag had hij een droom. Hij droomde dat er een draak op verjaardagsvisite kwam, speciaal voor hem. Hij had ook een prachtig cadeau bij zich: een heel groot kristal. Daniël keek z’n ogen uit, overal was wat te zien en te bewonderen.
‘Is dat moois echt voor mij?’ vroeg hij aan de draak.
‘Jazeker’, zei de draak, ‘en zorg er goed voor want dat
kristal, dat ben jij! Hoe beter je er voor zorgt, hoe meer je zult stralen!’
Daniël zette het kristal op zijn nachtkastje, zodat hij er
goed naar kon kijken.
En de draak zei: ‘ik lust wel iets lekkers ;-) ik ben
tenslotte op verjaardagsvisite’.
‘O, even kijken’, zei Daniël, en hij sloop heel zachtjes
naar beneden, naar de kast waar mama de koekjes bewaarde. ‘Houd je van
chocolade koekjes?’ vroeg hij aan de draak. ‘Jammie’, zei de draak, ‘dat zijn
de lekkerste’. Samen aten ze koekjes en praatten honderduit, over van alles en
nog wat.
‘Hoe heet je eigenlijk’, vroeg Daniël aan de draak. Ik heb
niet echt een naam, zei de draak, maar jij mag er eentje voor me verzinnen. ‘O’,…zei
Daniël en hij dacht heel diep na….’Ruben? Vind je dat mooi?’
‘Ja hoor’, zei de draak, ‘jij mag me Ruben noemen. En als je
me roept met die naam, kom ik ff langs, net zoals nu! Maar nu moet ik weg’.
‘Nu al?’ riep Daniël uit, ‘je bent er net!’
En nadat ze afscheid genomen hadden vloog de draak weg. Daniël
keek hem na, met tranen in zijn ogen, want zijn nieuwe maatje werd steeds
kleiner en kleiner in de sterrennacht, tot hij verdween.
De volgende dag was er heel veel om aandacht aan te geven: school, taart, cadeautjes, vriendjes, verjaardagsvisite en nog meer cadeautjes. Tijdens het eten ’s avonds vroeg pappa: ‘wat vond je je mooiste cadeautje Daniël?’
En Daniël antwoordde: ‘Mijn nieuwe vriendje’. ‘Je nieuwe
vriendje?’ vroeg pappa, ‘wie is dat?’ ‘Ruben’, antwoordde Daniël, ‘en hij is
een draak!’ ‘EEN DRAAK??!!’ riepen pappa en mamma tegelijkertijd uit, en vielen
bijna van hun stoel. Zijn zus Laura en hij moesten er erg om lachen. ‘Ik weet
wel dat het niet echt was, pappa’, zei Daniël, ‘maar ik heb over hem gedroomd
en het is een hele mooie herinnering…dat is mijn mooiste cadeau’. Pappa en mamma
glimlachten, gerustgesteld en Daniël gaf een knipoog aan zijn zus.
‘En nu naar bed, jarige job!’ zei mamma. ‘Ahh mam, mag ik
nog heel even op blijven?’ vroeg Daniël
hoopvol.
‘Nou vooruit, nog ‘heel even dan, omdat je jarig bent!’ Mamma
liep naar de keuken om een glaasje limo te halen met een koekje en keek
verbaasd in de kast. ‘Huh?’ ik had toch nog een hele rol chocolade koekjes? mompelde
ze in zichzelf. ‘Maarten? Heb jij de chocoladekoekjes opgegeten?’ ‘Niet dat ik weet,’ antwoordde pappa,
verdiept in zijn computer. ‘Jaja, bromde mamma, altijd hetzelfde hier, je koopt
wat en even later is het weg! Er wonen hier zeker kaboutertjes of zo.’ Daniël
hoorde het en moest glimlachen.
Later, nadat mamma hem naar bed had gebracht, keek Daniël
naar zijn nachtkastje en daar stond het prachtige kristal dat hij van Ruben had
gekregen, stralend als een ster in de nacht. En alleen hij kon het zien ;-)
