HANK HEIJN OVER VERGEVING
Graag deel ik ook nog een keer het verhaal van mijn schoonmoeder. Zij is Witte Wereldoverbrugger en bewandelt ook het pad van Wereldoverbrugger, dus het past goed om het vandaag weer te delen. Hier ter inspiratie:
"Jarenlang ben ik bezig geweest om vergeving te vinden. Het is een lange reis in mijzelf geweest. Tijdens de gesprekken met mijn biograaf merkte ik hoe ik langzaam naar dat inzicht was toegegroeid. Eerst durfde ik het niet toe te geven aan mezelf, laat staan aan de buitenwereld – mijn vrienden en kennissen. Die wilden van geen vergeving weten. En dat is prima. Dat is iets van hen. Maar op een dag – tijdens een fietstochtje in het bos – was ík er klaar voor. Nu ook voor de buitenwereld. Een enorme bevrijding.
In de loop der jaren werd ik ook bekend met Ferdi E’s levensverhaal. Ik kon me in hem verplaatsen. Hij had grote financiële én psychische problemen gehad. Hij was ten einde raad geweest. Weer later kreeg ik een mooie brief van hem. Toen besefte ik: een moordenaar is veel meer dan die ene misdaad. Ook Ferdi E. had bijvoorbeeld een gezin, met wie ik overigens nog altijd contact heb. Vorig jaar ontving ik op 9 september een prachtig bloemstuk van ze. Die dag was het 25 jaar geleden dat Gerrit Jan werd vermoord.
HEILZAAM
Het vergeven is voor mij heel heilzaam geweest. Geestelijk ben ik toleranter en zachter geworden. Al mijn kwalen verdwenen, fysiek. Ik kon weer verder met mijn leven.
Eerst is er de ontkenning, dan de herkenning, meestal vrij snel daarop de woede en dan volgt berusting en acceptatie. De Zwitserse psychologe Elisabeth Kübler-Ross beschreef deze verschillende fasen van rouw heel mooi in haar boeken. Daar heb ik veel aan gehad. Veel mensen blijven echter steken in de woedefase, soms hun hele leven lang. Als je daarentegen beseft dat er meerdere fasen zijn, besef je dat je dóór moet en dat het mogelijk is om bij acceptatie uit te komen.
Ik werd me bewust wat haat of verbittering met je doet. Als ik verbitterd was gebleven, had ik mezelf levenslang gegeven. Ik weet nu: vergelding en haat kennen alleen maar verliezers.
ALS KIND
Als kind ben ik veel geslagen. Vanaf mijn zesde jaar zat ik in een internaat in Indonesië. Ze gingen er niet zachtzinnig met kinderen om. Daarna brak de Tweede Wereldoorlog uit en heb ik in vier Japanse concentratiekampen gezeten. Ik ontdekte wat een kracht en doorzettingsvermogen ik bezat. Dezelfde kracht voelde ik ook tijdens de ontvoeringtijd. Ik was niet kapot te krijgen. Maar die kracht kan ook tegen je werken, je kunt er pijn en verdriet mee verdringen. Dat heb ik lange tijd gedaan. Sterk zijn kon ik wel. Terwijl je voor vergeving juist zachtheid en nederigheid nodig hebt.
WAT IS DE ZIN VAN HET LEVEN?
Een belangrijke vraag, want die is zeer bepalend. In mijn optiek, het leren van lessen. Het voorkomt dat je snel in een slachtofferrol vervalt. Had ik mij blindgestaard op het drama dat mij is overkomen, dan was ik nooit tot vergeving gekomen. Het gaat uiteindelijk niet om wat je meemaakt, maar om hoe je ermee omgaat.
Vergeving is een keuze. Het staat los van de dader. Het waren mijn veroordelingen, het was mijn verbittering! Vergeving is het loskomen van de emoties erover. Tegenslag hoort nou eenmaal bij het leven. Je moet verder. Niet dat ik het allemaal zo goed weet, hoor. Maar ik heb wel het wonder van vergeving mogen ervaren. Alleen daarom al is mijn leven het waard geweest.”
