Burn-out: durf te vertrouwen op de timing van je herstelproces
Als jij je verzet tegen je burn-out, duurt het herstel alleen maar langer. Mieke Lannoey, auteur van Nooit meer de oude, weet er alles van. Ze laat in dit artikel zien waarom het zo belangrijk is om te vertrouwen op de timing van het proces. “Ik dacht dat overgave gelijk stond aan opgeven, dus vocht ik ertegen. Tot ik inzag dat de burn-out niet mijn vijand was, maar juist een vriend die mij een belangrijke boodschap kwam brengen.”
Als alles in jou zich verzet…
Ik herinner me nog dat ik tijdens de beginfase van mijn burn-out mijn eigen timing probeerde op te leggen aan het herstelproces. De dokter schreef me ‘vijf weken thuis’ voor en ik was er absoluut van overtuigd dat ik na deze periode weer aan het werk zou zijn. Vijf weken leek namelijk ontzettend lang voor iemand die tot dan toe amper ziektedagen had gebruikt.
Hoe dichter bij de dag waarop ik terug naar het werk zou gaan, hoe meer onrust ik voelde opborrelen in mezelf. Mijn hele systeem schreeuwde ‘Nee!’ bij de gedachte het werk te moeten hervatten. Hoe graag ik ook wilde, het ging gewoon niet. Dit patroon bleef zich herhalen. Noodgedwongen werd mijn ziektetermijn verlengd en verlengd en verlengd. Uiteindelijk was ik iets langer dan een jaar thuis. Het lijkt onvoorstelbaar als ik eraan terugdenk, maar ik had deze tijd echt tot de laatste dag nodig. Wat me heeft geholpen om mijn eigen timing los te laten en te vertrouwen op de timing van het herstelproces, dat deel ik in dit artikel.
Jezelf in de weg zitten
Ik dacht controle te hebben over de duur en het verloop van mijn herstel. Maar juist door het proces te willen forceren en naar mijn hand te willen zetten, zorgde ik er onbewust voor dat mijn herstel nog niet eens was kunnen beginnen. Daarvoor zat ik mezelf veel te veel in de weg. Als ondernemend persoon dacht ik dat herstel wel even ‘te doen’, maar hierdoor bleef ik aan staan. Terwijl het broodnodig was voor mijn gezondheid om tot ontspanning te komen.
Uit de doe-modus komen
Een burn-out vraagt niet om doen, maar om zijn. Aangezien in onze maatschappij ‘wat je doet’ helaas belangrijker is dan ‘wie je bent’, voelde uit de doe-modus komen in eerste instantie heel onbehaaglijk. Ik had het gevoel niet meer mee te tellen, niemand meer te zijn. Het deed me beseffen dat mijn identiteit compleet samenviel met wat ik deed. Dit gaf de aanzet tot een grondig zelfonderzoek, dat me op het pad van spiritualiteit, bewustwording en persoonlijke ontwikkeling bracht. Wat een ontzettende meerwaarde betekende voor mijn herstel; lichaam en geest zijn immers niet van elkaar te scheiden.
De grote ommekeer
De inzichten die ik tijdens deze zoektocht verwierf, lieten me inzien dat ik geen slachtoffer was van mijn burn-out. Ik begon er de verantwoordelijkheid voor te nemen, waardoor ik persoonlijke kracht herwon. Het keerpunt in mijn herstel kwam op het moment dat ik mijn burn-out écht aanvaardde. Dat gebeurde uiteraard niet van de ene op de andere dag. In de beginfase zat ik met erg veel weerstand. Ik dacht dat overgave gelijk stond aan opgeven, dus vocht ik ertegen. Tot ik inzag dat de burn-out niet mijn vijand was, maar juist een vriend die mij een belangrijke boodschap kwam brengen.
Van crisis naar kans
Aanvaarding van mijn burn-out is de belangrijkste stap geweest in mijn herstelproces. Niet alleen omdat hierdoor ontzettend veel energie vrijkwam, energie die nu beschikbaar was voor mijn herstel. Ook omdat mijn perspectief was geshift van crisis naar kans, van crash naar reset. In plaats van krampachtig vast te houden aan het verleden, begon ik vreugdevolle verwachting te voelen voor de toekomst. Ik was nieuwsgierig geworden naar waar dit transformatieproces toe zou leiden.
De winter in je leven
Meermaals heb ik gedacht dat ik ‘uit’ mijn burn-out was, om me een paar dagen later helemaal terug bij af te voelen. Wat uiteraard meer dan eens tot frustratie en wanhoop leidde. Het herstelproces verloopt helaas niet in stijgende lijn, maar – net als de golven in de zee – met ups en downs, met eb- en vloedmomenten. Ik spreek daarom weleens over ‘de swell van je herstel’. Kijken naar de processen in de natuur, zoals de seizoenen, heeft me enorm geholpen om te vertrouwen op de timing van mijn herstel. In de winter lijkt er in de natuur niet veel te gebeuren, maar onder de oppervlakte wordt volop nieuwe groei voorbereid. Niemand van ons is bang dat het eeuwig winter blijft. Laten we dat vertrouwen doortrekken naar ons eigen leven en onze cyclische natuur weer omarmen. Dan is burn-out niet meer dan een winterfase in het leven.
