Voor Altijd En Eeuwig, Eindigt Het Met Het Licht
Door: Catherine Viel – 1 juli 2021
Sommigen van ons zijn als bomen die groeien met een spiraalvormige korrel
alsof ze zijn voorbereid op het pad van de reis van de geest
naar de wereld van alle zielen…
De hond wil weten,
heb je ooit een dier kwaad gedaan, een schepsel pijn gedaan,
heb je een leven genomen dat je niet hebt opgegeten?
~Linda Hogan, ‘Verdwaald in de Melkweg’
Velen in de spirituele gemeenschap lijken te aanvaarden dat terwijl wij nu geweldige lichtwerkers zijn, dit niet altijd zo is geweest.
Ik ben meestal meegegaan met deze stelregel. Ik heb vele levens geleefd, ook al herinner ik me ze niet. Ik ben elke mogelijke combinatie van persoonlijkheid en lichaam geweest, en heb elke mogelijke combinatie van goed, slecht, en daartussenin gedaan gedurende die levens.
Dit is wat vele esoterische teksten en hoogontwikkelde historische en hedendaagse meesters en leraren ons vertellen. Wat valt er niet te geloven?
Het zou toch onvolwassen zijn, kinderachtig zelfs, om te denken dat ik op de een of andere manier ontsnapt zou kunnen zijn aan het bijdragen van mijn deel van “slecht gedrag” aan de mysterieuze balansschalen van karma, scheiding, dualiteit, enzovoort, die al millennia lang op hun plaats zijn.
Waarom zou ik speciaal zijn? Anders? “Beter”? Hoe kan het dat ik altijd een “goed mens” ben geweest? Ze zeggen dat het gewoon niet op die manier gebeurt. Een of andere universele wet schrijft iets anders voor.
En aangezien ik me niets kan herinneren, moet ik wel geloven wat ze zeggen.
En toch… worden we ook aangemaand door diezelfde meesters en leraars om ons onderscheidingsvermogen te gebruiken. En in ons hart te gaan. Onze eigen waarheid kennen en de soevereine wezens zijn die we zijn.
Wat als mijn soevereine zelf zegt dat het er niets mee te maken wil hebben dat ik nu “slecht” ben, of dat ik in een vorig leven “slecht” ben geweest? Wat als ik gewoon niet geloof dat ik gruwelijke daden beging als een plunderende Viking of medeplichtig was aan marteling tijdens een inquisitie?
Wat als ik het niet geloof?
*****
Als we de meeste bekenden zouden vragen of ze geloven dat ze in vorige levens wreedheden begaan hebben, zouden we ongetwijfeld een versie te horen krijgen van, ” Verdorie, nee. Waar heb je het over?
Het aangeboren gevoel van fatsoen doet hen terugdeinzen voor het idee alleen al. Misschien ervaar ik dat op dit moment in mijn eigen ik-gevoel. Ik zou nooit een dier kunnen martelen, of een mens, of een van de gruwelijke dingen doen waarvan we te horen krijgen dat ze vandaag de dag door de duistere bevolking worden gepleegd.
Ik denk hier vandaag aan omdat ik gisteren een verhelderend gesprek had met een collega die buitengewoon wakker en alert is voor wat er gaande is. Toen ik iets zei als, nou ja, ze zeggen dat we allemaal “slecht” of “duister” zijn geweest in vorige levens, en hebben we dan geen geluk dat we dit leven hebben gekozen om “licht” te zijn, zei ze, na een pauze: Nou, misschien.
Ik herinner me dat ze toevoegde, Ik veronderstel dat het mogelijk is. Maar ik weet het gewoon niet.
*****
Natuurlijk. Hoe moet ik dat weten? Op een of andere manier? Ik ben op dit moment niet begiftigd met een volledig, onaantastbaar bewustzijn en herinnering van veel van wat dan ook.
Ik ben altijd een beetje verbaasd als iemand die zichzelf als paranormaal begaafd beschouwt, zegt: O ja, ik weet het nog, ik heb vreselijke dingen gedaan tijdens de Grote Oorlog. Maar ik ben van al mijn “slecht gedrag” karma af. Ik sta nu volledig in het Licht.
Bij navraag zal de persoon meestal antwoorden, Oh, ik weet het gewoon. Ik kan niet uitleggen hoe.
Aangezien dat de manier is waarop ik een groot deel van mijn leven leef – ik weet het gewoon, ik weet niet hoe ik het weet – kan ik deze uitleg nauwelijks ontkennen.
*****
Ik resoneerde diep met alles wat Suzi Maresca zei in haar recente artikel. Hoeveel van ons eeuwige slechte gedrag is het resultaat van manipulatie door millennia heen door niet goedwillende, mogelijk niet-menselijke, krachten? Hoeveel van onze ongewenste eigenschappen, zullen we ze noemen, zijn door een helse alchemie op ons gelast en onlosmakelijk in ons DNA verweven, zodat we niet kunnen ontsnappen aan de daden waar ons hogere zelf, onze ziel, vol afschuw van terugdeinst?
Mijn zeer menselijke stem roept uit: “Hoe oneerlijk! In dat geval is het niet eens mijn schuld als ik me slecht gedraag…”
*****
Het andere enorm verbijsterende concept waar ik met mijn hoofd niet bij kan, is de schijnbare waarheid dat alles tegelijkertijd gebeurt. Er is geen tijd, en daarom bestaat alles wat ik heb gedaan, en zal doen, en nu doe, en alles wat ik ben geweest, en zal zijn, en nu ben, gelijktijdig.
Misschien, als dat het geval is, kan mijn “goedheid” elke “slechtheid” opheffen die ik ooit ben geweest, of ben, of zou kunnen zijn.
Er is mij verteld dat acties die ik nu onderneem, sprongen van spirituele groei die ik in dit leven maak, van invloed zijn op al mijn andere levens en zelven in de eeuwigheid, zowel vooruit als achteruit in de tijd.
Als iets positief verschuift in dit leven, verschuift het door alle levens en tijdlijnen heen voor mij. Dus kan het licht dat ik nu geloof te belichamen, op de een of andere manier de minder verlichte aspecten van mijn vorige/parallelle/toekomstige zelven opheffen?
Misschien, door de kracht van het focussen op het licht dat ik nu ben, kan ik dit zo maken.
Zou dat niet geweldig zijn? Dat is een mogelijke werkelijkheid waar ik mijn hoofd wel bij kan houden.
En het is iets waar ik mijn uiterste best voor kan doen, simpelweg door me te richten op vriendelijkheid, welwillendheid, aan anderen denken terwijl ik ook aan mezelf denk… echt, me gedragen als de absolute beste mens die ik kan zijn belichamen, hier en op dit moment.
Donker, Licht, Donker, Licht. Altijd en Eeuwig, Eindigt het met het Licht.
Catherine Viel
Vertaling: Martien / wakkeremensen.org
