De Kunst Van Oorlog voeren
Waarom Duitsland Heeft Gewonnen En Italië Heeft Verloren.
Manlio Dinucci – 27 Juli 2021
De Duitse bondskanselier Merkel – schrijft Alberto Negri in (il manifesto, 23 juli) – heeft de druk weerstaan van drie Amerikaanse regeringen – Obama, Trump en Biden – om North Stream 2 te annuleren, de pijpleiding die tien jaar geleden de North Stream inaugratieerde en de levering van Russisch gas aan Duitsland verdubbelde. In plaats daarvan is “South Stream, de pijpleiding van Eni-Gazprom, mislukt”. Negri concludeert terecht dat Merkel “het spel heeft gewonnen dat wij hebben verloren”. De vraag dringt zich spontaan op: waarom heeft Duitsland gewonnen en Italië verloren?
De kop van de Washington Post is veelzeggend: “VS, Duitsland bereiken akkoord over Russische gaspijpleiding, einde geschil tussen bondgenoten”. Het akkoord, bedongen door president Biden met kanselier Merkel, werd en wordt fel bestreden door een tweeledige groep in het Congres, aangevoerd door de Republikeinse senator J. Risch die een wet voorstelt tegen “het kwaadaardige Russische project”. Het akkoord is dus eigenlijk een “wapenstilstand” (zoals Negri het definieert).
De reden waarom de regering Biden besloten heeft het te bedingen is om een einde te maken aan het “geschil” dat de betrekkingen met Duitsland, een belangrijke NAVO-bondgenoot, verziekte. Dit laatste moest echter de “pizzo” betalen aan de Amerikaanse baas, door zich – op verzoek van de onder-staatssecretaris Victoria Nuland – ertoe te verbinden Oekraïne (dat in feite al lid van de NAVO is) te “beschermen” met een investeringsfonds van 1 miljard dollar om het te compenseren voor de verminderde inkomsten, aangezien de tweeling North Stream gaspijpleidingen door de Oostzee lopen en zijn grondgebied omzeilen.
In ruil daarvoor heeft Duitsland, althans voorlopig, toestemming van de VS om 55 miljard kubieke meter aardgas per jaar uit Rusland in te voeren. De pijpleiding wordt beheerd door het internationale consortium Nord Stream AG, bestaande uit 5 bedrijven: Het Russische Gazprom, het Duitse Wintershall en Pe-gi/E.On, de Nederlandse Nederlandse Gasunie en het Franse Engie. Duitsland wordt zo het energieknooppunt voor de levering van Russisch gas aan het Europese netwerk.
Dezelfde rol had Italië op zich kunnen nemen met de South Stream-pijpleiding. Het project zag het licht in 2006, tijdens de regering-Prodi Il, met de overeenkomst die was bedongen door Eni en Gazprom. De pijpleiding zou de Zwarte Zee zijn overgestoken (in de Russische, Bulgaarse en Turkse territoriale wateren) en vervolgens over land door Bulgarije, Servië, Hongarije, Slovenië en Italië naar Tarvisio (Udine). Van hieruit zou het gas naar het Europese netwerk worden geleid.
Met de aanleg van de pijpleiding was in 2012 begonnen. In maart 2014 kreeg Saipem (Eni) een eerste contract van 2 miljard euro toegewezen voor de aanleg van het onderzeese deel. In de tussentijd, terwijl de putsch op het Maidan-plein de Oekraïense crisis versnelde, ondernam de regering-Obama, in overleg met de Europese Commissie, echter stappen om de South Stream te dwarsbomen. In juni 2014 arriveerde een delegatie van de Amerikaanse Senaat, onder leiding van John McCain, in Sofia en bracht de orders van Washington over aan de Bulgaarse regering. Deze kondigde onmiddellijk de blokkering aan van de werkzaamheden aan de South Stream, waarin Gazprom al 4,5 miljard dollar had geïnvesteerd.
Op die manier heeft Italië niet alleen contracten ter waarde van miljarden euro’s verloren, maar ook de mogelijkheid om op zijn grondgebied het knooppunt te hebben voor de levering van Russisch gas in Europa, wat sterke inkomsten zou hebben gegenereerd en de werkgelegenheid zou hebben doen toenemen. Waarom heeft Italië dit allemaal verloren?
Omdat de regering Renzi (in functie van 2014 tot 2016) en het parlement de oplegging van Washington met gebogen hoofd hebben aanvaard. Het Duitsland van Merkel daarentegen verzette zich ertegen. Vervolgens opende zij het “geschil tussen bondgenoten” dat Washington dwong de verdubbeling van North Stream te accepteren, met behoud van de Amerikaanse aanspraak om te bepalen uit welke landen Europa gas mag importeren en uit welke landen niet.
Zou een Italiaanse regering het aandurven een geschil met Washington te beginnen om een van onze nationale belangen te verdedigen? Feit is dat Italië niet alleen de pijpleiding, maar ook zijn eigen soevereiniteit heeft verloren.
(the manifesto, July 27, 2021)
Vertaling: Martien / wakkeremensen.org
