Alleen op je eigen plek kun jezelf verheffen
29 juli 2021 / Door Lilian Ferru
Wanneer verdwijnt het oude?
Lieve Jij,
Wanneer is het verleden nou eens eindelijk voorbij? Wanneer zijn we klaar met alle verhalen? We hebben al zoveel ‘gedaan’, met therapieën, lezingen, opleidingen, en oneindige affirmaties. En laten we vooral het innerlijk kind niet vergeten, dat eindeloos gerustgesteld moet worden. Wanneer houdt het een keer op?
Inderdaad, we zijn wijzer geworden. We weten het nu wel: jij bent verantwoordelijk voor je leven, voor je gedachten, voor wat je voelt. Maar juist als je meent dat je nu wel klaar bent met dat eeuwige gedoe, dient het volgende zich alweer aan. Hoe kan dat? Je bent immers naar binnen gekeerd. Je hebt je patronen onder ogen gezien. Je hebt vergeven en bent zelfs aan het ego voorbij gegaan. Laat maar zitten met dat gelijk. Je kiest voor het geluk. Wat wil het leven nog meer van je?
Het is tijd om onze ogen te openen. We bevinden ons in een fase waar we kijken naar alles waar we voorheen in hebben geloofd. Langzaam maar zeker komen we er achter dat er veel niet klopt. Niets is waar, inclusief ons zelfbeeld. Alles wat jij van een ander, van de opvoeding, hebt meegekregen is alleen maar een subjectief oordeel. Een mening over jou. Over hoe jij zou moeten zijn, en waar je dient te veranderen. De volgende vraag is: wat claim jij van de ander? Waar ben jij nog gehecht? Waar voel jij je nog slachtoffer? Waar heb jij je teveel uitgesloofd en jezelf verloochend? Het vraagt moed om de waarheid recht in het gezicht aan te kijken.
Het verleden houdt pas op, als je in het hier en nu bent. ‘Ik voel de liefde van God nú in mij’, staat in ‘Een Cursus in Wonderen’. ‘Ik ben één met de Bron’, zegt Paul. Het heden is de enige plek waar jij je kunt verbinden. Alleen in dit moment val je samen met wat is. Weerstand, onzekerheid, of gewoon verdriet, het mag er allemaal zijn. Al die gevoelens zijn alleen maar bedoeld als emotionele verwerking van wat je is overkomen. We lopen allemaal schrammen en bulten op. Soms is het nodig om wonden te likken en ook om eens te kijken wie je allemaal nog met je meezeult. Je ex-partner, ouders die er niet meer zijn, een verloren liefde die je maar niet kunt vergeten, familie die uit het zicht raakt. Vanuit een misplaatste loyaliteit is het soms moeilijk om los te laten. Het voelt als ontrouw, maar dat is natuurlijk iets dat jezelf wijs maakt.
Kun je de snik horen? Ergens diep in jou? Het is de roep om liefde, omdat je vergeten bent hoeveel er van jou wordt gehouden. Loslaten is overgave en ja zeggen tegen wat er is. Op dit moment is alles zoals het is. Ja, je mag huilen, zolang je maar aanwezig blijft. Het betekent stil zijn, zonder dat je zo nodig de stilte opzoekt. Het betekent vrijlaten. Durf je dat? Gewoon erkennen dat wat geweest is, voorbij is? Al zijn er tranen, je waakt ervoor om niet in het moeras te verdwijnen.
Wie ben jij zonder de mensen waar je van houdt? Wat als je alles kunt accepteren, hoe pijnlijk ook? Wat als je al je aanspraken opgeeft en niet méér verlangt dan wat je is gegeven? Waar zou ik zijn zonder de healings van Paul? Ik zou verzopen zijn in allerlei emoties en drama’s uit ver vervlogen tijden. Ik zou bang zijn om mezelf te laten zien en bibberen voor het oordeel van de ander. Ik zou zwijgen, in plaats van mijn waarheid te spreken. Ik zou de ander belangrijker maken dan mezelf. Grenzen stellen, vergeet het maar. En ik zou oordelen, want wat ik denk is gewoon waar.
Dat is inderdaad wat ik ooit allemaal heb gedaan. Ik ben er niet rouwig om. Zo is mijn leven gelopen, maar ergens op de weg is mij een ander pad getoond. Ik besef steeds duidelijker dat er een keuze is. Ik kan afstand nemen. Mezelf verheffen naar het niveau van de waarnemer en de neutraliteit hoger op de ladder zetten. Het nieuwe kan alleen ontstaan als het oude is losgelaten. Dan vergeef je het verleden dat je toch niet kunt veranderen. Je geeft jezelf de ruimte om te ontvangen, in plaats van jezelf altijd maar weg te geven. Ondertussen kweek je onderscheidingsvermogen.
Wie kan mij nog van mijn plaats krijgen, als ik mijn rechtmatige plek inneem? Ik wil maar zeggen dat ik me veilig voel. De turbulentie is voorbij. Heel wat heb ik achter me gelaten en verwerkt. Ik hoef niets te veranderen. Ik respecteer ieders lot en ook het mijne. Loslaten is niet ophouden met liefhebben. Het is erkennen dat ik alleen maar naast iemand kan staan. Zo is het ook met Paul. Hij is beschikbaar om je mee te nemen naar een dimensie waar geen woorden zijn. Een plek waar jij je herinnert dat jij een prachtig heilig en onschuldig wezen bent. Wat je ook van jezelf vindt, jij bent en blijft zoals de Bron jou heeft geschapen. Kon jij jezelf maar zien door zijn ogen.
Het oude is ál voorbij, het nieuwe staat voor de deur. Je transformeert van een waakvlam in een groot licht en alles zal genezen. De uitkomst is voor iedereen hetzelfde, al kan het bij de een langer duren dan bij de ander. Tijdens de healing van Paul glippen we versneld door een open deur. Dan is niets meer zoals het vroeger was. Dan zijn we onbevreesd en vol vertrouwen. We kijken met dankbaarheid terug en wat nog gaat komen zal ons geen angst inboezemen.
Het is de liefde die jij bent, die alles vrijmaakt. Alleen als jij op je rechtmatige plek staat, kun je je verheffen naar dimensies waar je nu nog niet van durft te dromen.
Ik verheug me op je komst.
Liefs Lilian.
