Het komt nogal eens voor: hoogsensitieve, intuïtieve en mediamiek begaafde mensen die er al dan niet bewust voor gekozen hebben geboren te worden in een rationeel of disfunctioneel gezin, een familie waarin geen ruimte is voor gevoel en intuïtie en er geen plaats is voor hun beleving. Wat heeft dit voor gevolgen, wat kunnen we ervan leren en vooral: hoe kunnen we hiermee omgaan?
Gevoeligheid en intuïtie
Veel kinderen staan als ze nog heel jong zijn doorgaans nog heel erg open voor hun gevoel, hun intuïtie en hun natuurlijke helderziendheid. Maar sommigen van ons worden geboren met meer dan de gewone dosis intuïtie en gevoeligheid.
Sommige hoogsensitieve kinderen worden zelfs geboren met een heel pakket aan intuïtieve kwaliteiten, vaak als onderdeel van hun oorspronkelijke thuisgebied en getraind in vorige levens. Intuïtieve waarneming is deel van hun wezen, hun natuur. Het bepaalt hoe ze de werkelijkheid waarnemen en ermee omgaan.
Een mismatch
Maar wat als deze kinderen opgroeien in een gezin waarin totaal geen plaats is voor intuïtieve waarneming of zelfs maar gevoel? Waarin geen begrip is voor hun beleving van de werkelijkheid? Waar sprake is van oneerlijkheid, ruzie, conflict, gebrek aan volwassenheid aan de kant van de ouders? Dat heeft grote gevolgen voor hun ontwikkeling – en leidt vaak tot het ontstaan van persoonlijke obstakels die ze als volwassenen zullen moeten oplossen, willen ze echt weer gebruik kunnen maken van hun intuïtieve kwaliteiten en ze effectief in de wereld zetten.
Verantwoordelijkheid
Hoogsensitieve kinderen die opgroeien in een rationeel en disfunctioneel gezin, kunnen nogal eens gaan denken dat ze verantwoordelijk zijn voor alles wat ze voelen van de ander – omdát ze het voelen. In hun kinderlijke beleving is het volstrekt logisch: ik voel wat jij voelt, dus ben ik er verantwoordelijk voor en moet ik het fiksen. Dit kan ertoe leiden dat ze de rol van buffer, bliksemafleider, bemiddelaar, therapeut of zondebok gaan aannemen in het gezin.
Burn-out
Dit zie ik vaak bij cliënten die op een bepaald moment in hun leven één of meerdere burn-outs ontwikkelen. Onder de volwassene die zich veel te veel verantwoordelijk voelt en moeilijk ‘’nee’’ kan zeggen, zit vaak een verloren kind dat zich altijd verantwoordelijk heeft gevoeld voor de veiligheid en het welzijn van haar ouders – en zelfs het hele gezin.
Hoger Zelf versus kleine ik
De discrepantie tussen hun oude, wijze ziele-zelf en hun kleine kind-zelf zorgt daarbij vaak voor verwarring. Als ze in situaties terecht komen die vragen om de interventie van een oudere wijzere persoon, bijvoorbeeld bij heftige ruzies en conflicten tussen de ouders, voelen dat ze aan de ene kant dat ze de beschikking hebben over een groot aantal vaardigheden van hun oude wijze ziel. Tevens echter zijn ze het angstige kind die het zélf nodig heeft beschermd en getroost te worden.
Interventie
Om het welzijn van hun ouders en daarmee hun eigen veiligheid te waarborgen, denken ze dat ze in staat moeten zijn om als hun hoger Zelf te interveniëren – en doen dat energetisch door bijvoorbeeld te fungeren als energetische bliksemafleider of buffer voor de woede, angst, shock, gekte, frustratie, eenzaamheid, onopgeloste pijnstukken en onbegrip van de ouders. Daarbij nemen ze vaak veel destructieve energieën en emoties over. Natuurlijk blijft hun eigen kleine ik hierbij in de kou staan – iets wat zich later zal wreken.
Incongruent
Ook is het voor intuïtieve kinderen heel verwarrend om op te groeien tussen mensen die niet congruent zijn: dat wil zeggen dat wat ze zeggen, voelen en doen niet op één lijn zit. Veel mensen die niet goed in contact staan met hun gevoel zeggen het één, maar voelen en doen het ander. Omdat intuïtieve kinderen heel direct voelen wat iemand werkelijk voelt, wil en van plan is, is dit zeer verwarrend. Hoe kan het nou dat die volwassen zeggen dat ze integer zijn, en vervolgens liegen dat het gedrukt staat? Wat is hier nou waar? Wie heeft hier nou gelijk? Ben ik nou gek?
Boos
Daarbij kan het nogal eens gebeuren, dat hoogsensitieve kinderen in hun kinderlijke eerlijkheid gewoon uitspreken wat ze waarnemen en voelen – ook als dat kwesties zijn die volwassenen het liefst verborgen houden: voor zichzelf of de buitenwereld. Gevoelige kinderen zijn er vaak meesters in om juist de verborgen pijnpunten van hun ouders aan te raken en in de openbaarheid te brengen – in alle onschuld en eerlijkheid. Dit wordt ze echter niet altijd in dank afgenomen.
Straf
Juist het open en eerlijk communiceren over wat deze hoogsensitieve kinderen voelen en waarnemen wil nogal eens leiden tot groot ongemak bij volwassenen die al het een en ander te verbergen hebben – waarbij het kind wordt gestraft voor haar eerlijkheid. “Dat zég je niet,” “Dat zie je verkeerd,” zijn boodschappen die ertoe kunnen leiden dat deze kinderen gaan twijfelen aan hun gevoel, waarneming en intuïtie.
Genezing
Om hun intuïtieve gaven en talenten op een evenwichtige manier in de wereld te zetten, zonder over hun eigen grenzen heen te gaan, en zonder zich te laten gebruiken door anderen, is het voor deze mensen wanneer ze volwassenen zijn vaak nodig het innerlijke kind te helen. Om zich als de volwassene die ze nu zijn, zich te ontfermen over het innerlijke kind dat in de war is, zich onterecht schuldig voelt of schaamt, en bakken vol ladingen van de familie is gaan dragen om de harmonie in het gezin te bewaren en iedereen veilig te houden.
Ontslag
Dat kind mag ontslag nemen als psycholoog, boksbal, bemiddelaar, of zondebok. Het mag gaan spelen. Het mag eindelijk kind zijn. En daarvoor heeft het de volwassene van nu nodig. Als je dat kind zélf koestert, helpt, heelt, de veiligheid en bevestiging geeft die het nooit gehad heeft, kan het eindelijk tot rust komen en gaan spelen – en ben jij als volwassene vrij om jouw intuïtieve gaven in de wereld te gaan zetten: als spiritueel en emotioneel volwassen mens.
© drs. Wendy gillissen
reincarnatietherapie.com
