“Your playing small does not serve the world”
Marianne Williamson schreef deze woorden in 1992 in Return to love. In 1994 vereeuwigde Nelson Mandela deze boodschap door ze te citeren in zijn inauguratiespeech.
We zijn nu 27 jaar later.
Zoals met vele profetische stukken, is de boodschap nu belangrijker dan ooit. En precies daarom wordt er nog steeds met man en macht getracht deze waarheid te ontkrachten.
❥ “We doen het voor de ander.”
We offeren onszelf op. We sluiten onszelf op. We houden afstand. We nemen de prik. We doen dit voor de ander. Dat is het juiste om nu te doen. Dat is het voorbeeld dat we onze kinderen moeten geven.
We moeten ons klein maken voor de ander. Onderdanig. Volgzaam. Gedwee. Dan komt alles goed.
En dus spelen we verstoppertje. Wie kan zich het beste verschuilen? Wie kan zich het kleinst maken? Wie kan zo onopvallend mogelijk zich verplaatsen in de menigte?
Want wie gezien wordt is af. Die wordt geframed, geshamed en geblamed.
Het doet me denken aan het nummer van Kadanz met de symbolische tekst:
“In het donker zien ze je niet
Als je zwijgt dan horen ze je niet
Dus hou je adem nu maar in en stik niet
Wat is er over dat ons bind
Want wat er is verwaaid de wind
Het heeft geen zin meer om te kijken
De nacht valt als het licht nog schijnt
Als op een dag de hoop verdwijnt
En alles voor geweld moet wijken”
Het is een oud verhaal dat ons al heel lang in zijn macht heeft en wat vooral in communistische landen de spil is waarop de macht de samenleving controleert: jij bent niet belangrijk, maar slechts deel van het geheel. De gemeenschapszin, het wij-gevoel, wordt zo verheven tot een religie.
Zet daar tegenover dat de geveinsde oplossing voor ieder modern probleem vanuit de wetenschap komt en de technocratische samenleving is een feit.
Dus moeten we ons vooral klein houden. Want heldendaden zijn niet gericht op individueel vrij breken, maar op collectief gehoorzamen.
En zo trekt langzaam de nacht over het leven, niet omdat de zon niet meer schijnt, maar omdat het licht van bewustzijn wordt teruggedraaid tot een waakvlammetje.
Wat rest is een gemaakt gevoel van vrijheid, authenticiteit en saamhorigheid.
Het punt is echter dat jij niemand helpt door je mond te houden. Je helpt niemand door niet op te staan tegen onrecht. Je helpt niemand door je te conformeren.
❥ Je zorgt er daarmee enkel voor dat zowel jij als de ander in dezelfde loop van het leven blijft hangen. En zo blijft de geschiedenis zich herhalen, als een zeurende, pijnlijke, zwerende vinger die je iedere keer weer ophaalt.
De wond geneest slechts oppervlakkig, maar het pus blijft en komt vanzelf weer naar de oppervlakte.
Gelukkig weet ieder systeem zichzelf te helen. Vroeg of laat komt dan ook de kentering.
Daarom staan in tijden van crisis uiteindelijk steeds meer mensen op. Ze ontdekken ongekende krachten, talenten en vaardigheden. Hun overlevingsdrang zorgt voor innovatieve oplossingen. Hun levensenergie voor oneindige motivatie om door te gaan.
Juist omdat men weet: mezelf klein maken heeft nu geen zin. Het komt nu aan op grootste daden. Voor mezelf. Voor mijn kinderen. Voor het leven.
Je kunt in tijden van crisis niet bij de pakken neerzitten. Je kunt niet wachten tot het over waait. Je kunt niet vertrouwen op een externe leider. Simpelweg omdat een crisis niet voor niets ontstaat en als men een oplossing had en wist wat te doen, dan was de crisis wel voorkomen, dan wel snel opgelost.
❥ Dus vraagt een crisis om los te breken van bestaande structuren, oplossingen, denkwijzen en conditioneringen.
Het vraagt je om voorbij angst te durven bewegen. Angst houdt je namelijk vast in het oude. En angst houdt je tegen om los te laten en met vertrouwen het nieuwe tegemoet te treden.
Een crisis biedt kansen om het anders te doen. Om te verbeteren en te verdiepen. Om te verbinden met wat werkelijk belangrijk is en om de aandacht weer te richten op hoe je de toekomst wilt vormgeven.
Niemand is erbij gebaat dat jij je klein maakt. Jouw persoonlijk leiderschap is dan ook nu gewenst
Jouw licht laten schijnen is de enige juiste bijdrage aan het geheel. Niet door een ander te verblinden of door nog meer branden te stichten. Maar juist door te verbinden en te verzachten kun je de weg vooruit verlichten.
❥ Als er iets is dat deze crisis ons leert, is dat niets is wat het lijkt, dat alles anders is dan gedacht en dat de enige weg vooruit gaat voorbij de sluiers van angst. Dat is de grootheid van jouw licht. Dat heeft de wereld nodig.
En nu er velen de angst achter zich hebben gelaten, zul je ook niet eenzaam zijn of worden buitengesloten als je in die nog onbekende toekomst stapt. Integendeel. Je zal er met open armen en een liefdevol hart worden verwelkomd.
“As we are liberated from our own fear,
our presence automatically liberates others”
~Marianne Williamson~
Liefs,
Eveline van Dongen
innertreasure.nl
