Melancholie en de orde van de dag
Iedere minuut krijgen 198 mensen een prik. Er worden 145.422 prikken per dag gezet.
De slogan: “Vaccineren is de belangrijkste stap naar een samenleving zonder coronaregels”, komt hard binnen.
Op 6 januari 2021 is Nederland begonnen met vaccineren.
Uiteindelijk, vroeg of laat, komt IEDEREEN van 18 jaar of ouder aan de beurt.
Oh ja en als laatste update: op zondag 16 mei j.l. zijn er in totaal 6 miljoen mensen gevaccineerd.
Nog binnen een half jaar, zullen meer dan 8 miljoen Nederlanders een spuit hebben gehad. We zitten zo goed als op de helft.
En ze zijn er blij mee.
En wanen zich veilig.
In een teloor gaande wereld, waarin er geen enkel vertrouwen meer in God wordt gesteld of in het eigen lichaam met voldoende afweer of een intelligent werkend immuunsysteem of in de rake waarheid dat je eigen lichaam dit griepvirus naar buiten kan werken.
De rauwe werkelijkheid is dat bijna niemand de ernst van de situatie nog ziet.
Iemand zei onlangs heel helder:
“We moeten met burgerlijke ongehoorzaamheid, zonder geweld of strijd, deze slag winnen”.
Misschien heeft hij gelijk.
Misschien ook niet en heeft het allemaal toch geen zin.
We geloven in de technologie en accepteren het stille geweld wat ons wordt aangedaan.
En ach, dat het vaccin überhaupt nog niet weet wat het op lange termijn gaat doen, is nou eenmaal een gegeven.
En dat elk jaar de herhaling spuit zal komen, is dan blijkbaar maar zo.
De redding is toch dichtbij? Op weg naar een normale maatschappij??
Soms beklemt het me en overmant mij het verdriet.
De wanhoop en de frustratie, omdat niemand het nog helder ziet.
En ja, de waarheid ligt echt ergens in het midden. Ik ben de laatste die dat ontkent.
Maar toch, maar toch, de destrastreuze gevolgen zijn nog niet te overzien. Verdrietig en overweldigt kom ik weer veilig thuis in mijn heiligdom.
De bomen wuiven naar me, een helse regenbui is op komst. In de verte zie ik de regenboog verschijnen. Het weer geeft de indruk van normaal. En stiekem ook niet. Wat is het toch heftig vandaag de dag in de wereld.
Maar ik ben thuis. Haal opgelucht adem, mijn borstkas ligt weer vrij.
Mijn energieveld moet ontladen, na bezorgdheid en een traan.
Ach, ik ga maar even douchen en daarna eten, gezellig met mijn kinderen.
Het leven binnenshuis is nog wel normaal. Evenals het geluk, dat nog steeds wel heel gewoon is…
Helma Broekman
Lichtkind/Lightchild
