Je bent je eigen heelmeester
27 mei 2021 / Door Lilian Ferru
Lieve jij,
Op mijn schoot ligt het boek van Judith Kocken: ‘Je bent je eigen medicijn’. Ik ben ongeveer op de helft. Wat ik tot nu toe gelezen heb, is een samenvatting van wat ik zelf steeds verkondig. Inderdaad, we moeten ophouden met ons te voegen en te schikken. Jazeker, het heeft geen enkele zin om liefde buiten jezelf te zoeken. Ja zeggen tegen een ander is mooi, zolang het maar niet ten koste van jezelf gaat. Ook helemaal waar. Er zijn voor jezelf, is jezelf voeden. Ben ik het mee eens.
‘Het proces van genezen is contact maken met je binnenwereld. Chronische aandoeningen kunnen niet worden opgelost met medicatie of operatie. Dat komt doordat de kern van het probleem niet alleen lichamelijk is, maar ook geestelijk.’ Zo staat er geschreven.
Ik zou het woordje ‘alleen’ en ‘ook’ weghalen. Dan zou er staan: Het probleem is niet lichamelijk, maar geestelijk. Wat mij betreft zijn alle lichamelijke klachten psychosomatisch. Met andere woorden: ontstaan vanuit de psyche. Judith Kocken legt in haar boek goed uit dat gedachten en emoties het immuunsysteem beïnvloeden. De meeste mensen hebben als kind ooit wel iets van tekort of verwaarlozing gevoeld. Vandaaruit ontstaat de behoefte om gezien, gehoord, en erkend te worden. Ik doe er toe! Als je keer op keer wordt afgewezen kan dit zo’n diepe wonden slaan, dat je er de rest van je leven last van kunt hebben. Dan ga je het anderen naar de zin maken. ‘Je wordt een behoeftige, een bedelaar. Pas wanneer jij jezelf in het centrum van het leven zet, ga je werkelijk leven’. Het fijne van Judith Kocken is dat zij dit alles vanuit medisch perspectief vertelt en met praktijkvoorbeelden staaft. Hé, hé, eindelijk iets vanuit die hoek.
Het is een goed boek, waarbij de focus ligt op de boodschappen van het lichaam, het effect van emoties, en de relatie met jezelf.
Dat is belangrijk, maar volgens mij gaat het nog veel verder. Ik zeg steeds dat als de wond is genezen, er wonderen gebeuren. Maar over welke wond heb ik het dan? Is het de oude pijn, opgedaan in de kindertijd?
Zijn er lagen? Ik denk het wel. Als er keer op keer hetzelfde gebeurt en je steeds maar getriggerd wordt op oude pijn, dan reageer je vanuit een patroon. Zolang dat patroon jouw beheerst, kom je niet verder. Je zult het eerst onder ogen moeten zien. Je kunt niets genezen waarvan je je niet bewust bent. Het is net als met een ui die je pelt, totdat je bij de kern uit komt. Je kunt wel gezellig op het dak mediteren, maar als de kelder overstroomt is het een grote bende. Je kunt je suf affirmeren, maar je zult toch eerst moeten doorzien wat je zo al parten speelt. Waar probeer je te krijgen wat je als kind nodig had? Waar doe je zo je best voor? Dat zijn goede vragen, op een bepaald niveau, maar wat als we dieper kijken?
Ik heb laatst een ontdekking gedaan. Het is iets dat ik in theorie al duizend keer heb gelezen en ook zelf tig keer heb verkondigd. Het verschil zit ‘m erin dat ik het nu heb mogen ervaren. Laat ik het zo zeggen: mijn leven is een afwisseling van wonderen en beproevingen. Ik weet wat teleurstelling en verdriet is, maar ik ken ook het grootste geluk. Als ik geraakt word, keer ik naar binnen, zo heb ik mezelf getraind. De healings van Paul hebben mij enorm geholpen, wat betekende dat ik mezelf moest herzien.
Van nature ben ik geen huilebalk. Bij trauma’s ben ik eerder geneigd om er over na te denken, dan te zwelgen in een moeras van emoties. Toch heb ik tussen half februari en begin mei meer gehuild dan in mijn hele leven. Mijn moeder is stervende, dan gaat ze dood. Mijn vader stort in, en overlijdt. In negen dagen tijd ben ik wees. Vlak daarna gaan drie kittens, waar ik zo vreselijk veel van hou, naar de nieuwe kattenmama’s.
De badkamer wordt door een vriend gesloopt. Als het een bouwval is, laat hij het afweten. Ik vind een klusjesman, hij belooft gouden bergen. ‘Het komt goed’, zegt hij. Na een vertraging van twee weken, komt ook hij niet meer opdagen. Onverwacht wordt mijn neefje ziek, een paar weken later is hij er niet meer. En och, er gebeurt nog zoveel meer. Keer op keer wordt er pijn in mij getriggerd. Ik word er een beetje moe van. Ik heb er ook geen zin in, maar het is niet te stoppen. En dan, opeens, realiseer ik me, dat wat het ook is, de pijn steeds hetzelfde is. Pijn komt niet in allerlei soorten en maten.
Opeens snap ik het. Dit is gewoon een herhaling van het idee dat ik afgescheiden kan zijn. Ergens ten diepste, in de krochten van mijn geest, onbewust maar nog steeds aanwezig, geloof ik dat nog steeds. Goed, ik geef ik mezelf toestemming om het verdriet te laten komen. Ik wil weten wat er onder zit. Door de healings van Paul is de weg vrij gemaakt om tot de wortel te komen, zo dringt het tot mij door. Ik blijf er met mijn aandacht bij. ‘Huil dan maar’, zeg ik tegen mezelf. En dat doe ik dan ook en dan vooral in de avond, als het stil is om mij heen. Elke dag is er wel een reden om verdrietig te zijn. Gelijktijdig daagt het inzicht en stijg ik boven mezelf uit. Dit mag er zijn. Hoe meer ik het toe sta, des te meer het verhaal verdampt. Ik kan niet van iets gescheiden zijn.
Ja, het is goed om kindpijn te genezen, maar het is nog beter om meteen naar de eerste oorzaak te gaan. Elk pijntje, elk verdriet, komt hieruit voort. Er is maar één probleem en er is ook maar één oplossing, ongeacht de veelheid van problemen die ons worden voorgeschoteld. Nu ik dit ten diepste heb begrepen, zijn de tranen gedroogd. Opeens is het voorbij, zomaar weg, het is bevrijdend.
Tijdens een healing met Paul geef ik dit alles, voor de zekerheid, nog maar eens uit handen. Sindsdien is het stil in mij. Er is geen dood, er is geen afscheid, niemand kan mij in de steek laten. Laat ik mij herinneren dat ik één ben met de Bron. Dat maakt een eind aan alle lijden. Het maakt mij niet uit waar het allemaal vandaan komt, want alle problemen en verdriet stammen uit hetzelfde idee dat je los van de Bron kunt staan. Ik heb het gevoeld en herzien, en toen was het over.
Achteraf gezien ben ik in een korte periode door een hele transformatie gegaan. Als de oerwond is genezen, dan is álles genezen. De lagen die dit bedekten zijn opgelost, door innerlijk werk, en door Paul die mij steeds leert om de focus te houden. Genezen gaat in eerste instantie om de erkenning dat jij niet de pijn bent. Als we verder kijken, dan gaat het altijd om de eenheid met de Bron. Alles wat daarvan afwijkt, is het probleem. Alles wat dit accepteert, is de oplossing.
Dit is het enige medicijn voor alles, omdat wij onze eigen heelmeesters zijn.
Liefs Lilian.
Het staat je vrij om deze nieuwsbrief te delen.
