Als regressietherapeut werk ik niet alleen veel met trauma’s ontstaan in vorige levens, maar juist ook met trauma ontstaan in de jeugd. En het valt me op dat gedurende de 15 plus jaar dat ik aan het werk ben, er steeds mensen, ook van twintig, dertig, die dus kind waren in de jaren 90 en verder, zitten met trauma’s ontstaan op school, in het ziekenhuis, in contact met het ‘’systeem’’ dat ze zou moeten beschermen, helpen opgroeien en gedijen. Soms is niets minder waar.
Cliënten die in de kwetsbare leeftijd tussen de 0 en 7, 8, 9 jaar te maken hebben gehad met gevoelloze medici. Baby’s die in de couveuse behandeld werden als zielloze dingen, geprikt met naalden, neussondes en geïntubeerd, zonder uitleg, zonder empathie, zonder compassie ‘’want baby’s herinneren zich toch niks.’’
Niets is minder waar: het lichaam en het onderbewuste onthouden ALLES en de baby is in staat om te voelen, te weten, te begrijpen ook al kan zij het niet verbaal uitdrukken. Deze medische handelingen worden vaak als marteling ervaren – vooral als troost en begrip uitblijven.
Zelfde verhaal met het school systeem. Leraren die zelf bakken vol issues hebben, rugzakken vol onuitgewerkte problemen. Leraren die het kind dat vragen stelt, dat straalt, dat een eigen geest en wil toont, niet aankunnen en daarom voor gek zetten, verbaal neersabelen, in de hoek zetten of zelfs te kakken zetten voor de hele klas. Ja, ook anno 1990 of 2020 nog.
Op deze leeftijd zijn kinderen bijzonder gevoelig voor hun omgeving en alle programmeringen die ze daaruit op hun bord krijgen
Daarom maak ik me grote zorgen over de generatie die nu opgroeit met het nieuwe abnormaal. Welke boodschappen, verbaal en non-verbaal, gaan zij internaliseren?
Het lichaam is eng, besmettelijk, onveilig? Contact is gevaarlijk? Mijn lichaam is een bron van ziekte, dood en verderf? Ik ben verantwoordelijk voor het leven van mijn moeder, de juf, mijn vriendjes? Ik kan zomaar iemand ‘’besmetten’’ met mijn ‘’vieze’’ lichaam en dan gaan ze dood en is het mijn schuld, want ik heb mijn handjes niet vaak genoeg ontsmet?
Ik hou me vast voor de toekomst… en ik zal als ik dan nog werkzaam ben, met alle liefde deze dan jonge volwassenen bijstaan.
Maar liever nog zie ik dat dat niet nodig is. Dat alle ouders opstaan, de indoctrinatie en angst propaganda uit hun hoofd schudden, zich losrukken uit de collectieve angstpsychose en als één man/vrouw gaan staan voor hun kind. Ze desnoods thuishouden tot deze gruwelstrategie is gestopt.
Dan maar geen school = martelgang. Genoeg is genoeg.
© drs. Wendy Gillissen
