DIS is een Sprookje
Als de kamer het ene moment heel groot voelt en een paar uur later weer klein lijkt,.... als je naar achteren de mist in getrokken wordt, ....als de draaimolen iemand anders naar voren schuift die nu de mind doet en jij toe moet kijken maar het lichaam niet kunt besturen,.. Als het ineens donker is en net nog licht was... Als je na wat glazen alcohol zwarte gaten in je geheugen hebt, als je midden in een gesprek ineens niet meer weet waar het over gaat- als een reset. Als het voelt alsof je in een glazen bel zit...
Dan is de kans aanwezig dat je gesplitst bent. DIS noemt men dat tegenwoordig. En dat is ongeveer de helft van het verhaal en ongeveer half waar. DIS is een sprookje. Gesplitst zijn helaas niet.
Splitsen kan alleen met kinderen voor het (uiterlijk) 8e levensjaar, dit heeft met de ontwikkeling van de psyche em het brein te maken en met de manier waarop de ziel incarneert en het lichaam leert 'bewonen' (erin gefocussed leert te zijn) Splitsen is in de basis een natuurlijk verschijnsel dat optreedt in extreme gevallen van aanhoudende pijn door foltering/ sexueel geweld en waarbij er geen ontkomen aan de pijn is en geen zicht op een stop ervan in de toekomst. Als de pijn letterlijk 'to much' is voor 1 iemand om te dragen.
Op zulke momenten scheurt de ziel los van het lichaam. Omdat de emotionele overload anders het energystelsel en daarmee het fysieke lichaam zou kortsluiten. Wat vervolgens gebeurd is een te complex proces om hier nu te uit te leggen, maar voor het verhaal is het vooral belangrijk om te weten wat het gevolg is; je splitst en er komen anderen.
Anderen die het lichaam overnemen en dat stuk trauma of mishandeling voor je doen. Omdat het te veel is voor 1 mens in 1 keer om te verwerken. Elke keer dat je splitst komen er nieuwe anderen.
Als een zelfbeschermings mechanisme.
Zodat een deel van jou gezond door kan groeien en zich kan ontwikkelen en de anderen de horror doen.
Ik zeg ' een deel van jou' omdat het altijd 1 en hetzelfde lichaam blijft dat de ervaring door maakt. Het geweld wordt emotioneel en mentaal dan wel door een van de anderen gedaan; de fysieke pijn en het trauma dat in het cellulair geheugen wordt opgeslagen is wel degelijk van jou en van jullie allemaal.
Je hebt alleen geen idee waar de pijn vandaan komt. Je weet alleen vaag dat er ergens iets heel ergs is gebeurd en dat je je iets moet zien te herinneren.
Als je opgroeid zijn het de triggers voor dat specifieke stukje trauma die maken dat degene die deze herinnering draagt onmiddelijk naar voren schuift. Het kan een geur zijn, een geluid , een zinnetje, een symbool..Als een soort draaimolen. Zo noemen ze dat graag.
Om een kind te splitsen moet je verdomd goed weten hoe bewustzijn werkt, hoe persoonlijkheidstructuren werken, hoe geheugen werkt, hoe trauma werkt, hoe manifesteren werkt, hoe het etherische lichaam werkt, hoe triggers werken en hoe het primaire brein werkt...
...tenminste; als je zon kind na splitsing wilt gebruiken voor je eigen gerief. Programmeren kun je leren. Daar zijn zogenaamd niet bestaande clubjes erg goed in geworden de afgelopen 200 jaar. Want kwaad organiseert zichzelf wel.
Maar weinig mensen weten waar de nazis precies mee aan het experimenteren waren in hun concentratie kampen tijdens WO2.
Ill burst a bubble for you; een van de dingen waar vollop mee geexperimenteerd werd was mindcontroll programmering en conditionering. Al dan niet klassiek.
En wat je met gesplitste mensen kon..
Want als de hoofdpersoon niks meekrijgt van wat de anderen doen..wat kun je die anderen dan allemaal laten doen zonder dat de hoofdpersoon ook maar het flauwste vernoeden heeft? En kun je de triggers voor het switchen ook
zelf bedenken en controleren? Is dissocieren over erfbaar? Is programmering overerfbaar? En op afstand te gebruiken? Dat zijn een paar van de vraagstukken waarmee men zich destijds bezig hield.
Maar ook na WO2 gingen de projecten vrolijk door. Was het mogelijk om de perfect gehoorzame super soldaat te maken? Kon je van mensen moordwapens maken die je zelf af kon laten gaan? En hoe zat dat met remote viewing? Was een psychic army de oplossing voor het spioneren op plekken waar je niet in kon..NASA heeft alles flink onderzocht en geen enkele aanleiding en geen enkel bewijs gevonden dat dit mogelijk zou zijn.
Ja. Helaas.
Jammer
Ze hebben daar 25 jaar over gedaan trouwens; dat alles onderzoeken en null bewijs vinden. Knap. En toch 25 jaar lang gefinancieerd worden. Maar die beerput doen andere mensen al.
Mijn punt is dat dis een sprookje is.
Tuurlijk ontstaat het ook door incest. Normale incest zonder externe inmenging. Maar een verontrustend grote groep mensen met DIS is opzettelijk gesplitst. Gesplitste mensen worden gebruikt zonder dat ze het zelf weten.
Voor sex
Voor diensten of boodschappen
Voor afleiding als ergens een schandaal is. Of voor het meegeven van kinderen als ze ergens werken waar veel kinderen zijn......
Ze vallen niet op
Want ze zijn zich letterlijk in hun dagbewustzijn van geen kwaad bewust.
Ze hebben alleen af en toe blauwe plekken zonder te weten waarom.
En depressies die nergens vandaan lijken te komen.
En die mensen werken op kinderdagverblijven, scholen, bij jeugdzorg, in je overheid...
Snap je dan dat dit iedereens probleem is? En niet alleen van de mensen die een wandelend collectief geworden zijn?
En dat wij- die als kind gesplitst zijn door extreem geweld - dat we liefde en openmindedness en inclusie nodig hebben in plaats van oordelen, exclusie, victem shaming en psuedo diagnoses van mensen die elke maandag een volkskrant eten bij het ontbijt en dan denken dat ze overal verstand van hebben...?
DIS is een sprookje, een heel heel grimmig sprookje. Maar wel een sprookje dat uit de wereld geholpen kan worden, dat geheeld kan worden met meer kennis, compassie, kristallen en begrip. Its hell to feel through maar het ís te doen. Intergreren kun je leren. Als je er maar liefde bij hebt. Zonder liefde kan het niet.
Ik ben gebruikt voor onder andere sex. Ik dacht dat dat alleen een jeugdtrauma was. Maar nee. De laatste keer dat ik zo gebruikt ben voor sex was aan de oosterhamrikkade. Ver achter in de twintig.
En ik maar denken dat ik een depressieve theatermaker was. Ik werd sporadisch als hoer gebruikt. Alleen ik wist het niet.
Dus healen is voor mij geen luxe.
Patronen uit de herhaling halen en ingekapseld trauma uitpakken en doorleven en intergreren was bittere noodzaak. Want het gebeurde nog steeds.
Ellen
